Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

■Δύο είναι οι κυρίαρχες γλώσσες στα κείμενα που ακολουθούν: η γλώσσα της εξουσίας και η γλώσσα του ελεύθερου ανθρώπου, της ελεύθερης ψυχής. Είναι δύο γλώσσες διαμετρικά αντίθετες: η καθεμιά με τα γνωρίσματά της. Επιδίωξή μας είναι να σας βοηθήσουμε να προσέξετε αυτές τις γλώσσες και να επισημάνετε κάποια χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, από τη μια, και, από την άλλη, να μελετήσετε και να αξιολογήσετε τη δύναμή τους. Να σκεφτείτε, δηλαδή, και να συζητήσετε ποια είναι η πιο δυνατή, η γλώσσα της εξουσίας ή η γλώσσα της ελευθερίας, της παιδείας και του ανθρωπισμού.

■Προσοχή!

Θα ετοιμαστείτε καλύτερα για τη συζήτηση, αν αναζητήσετε τα γνωρίσματα της γλώσσας της εξουσίας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο ο Μπρεχτ ανέλυε, δηλαδή αποδιάρθρωνε/αποδιοργάνωνε, τον ναζιστικό λόγο, ώστε να αναδύεται η θαμμένη/παραλλαγμένη από τον λόγο της εξουσίας αλήθεια.

ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

“Ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἂν ἐξεύροιο, πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν·
οὓτω βαθύν λόγον ἒχει - ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτόν αὒξων”.

(Ἡράκλειτος)

Αυτό το άρθρο υπογραμμίζει την παραμόρφωση της γλώσσας από την εξουσία και την προσαρμογή της στα μέτρα της και τους σκοπούς της. Η δύναμη της εξουσιαστικής γλώσσας μεταβάλλει, είπαν, σε αγέλες προδομένων παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα. Αυτό συμβαίνει σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, αφού σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η εξουσία έχει μελετήσει και έχει αναγάγει σε επιστήμη αυτόν τον τρόπο διοίκησης. Άλλωστε σήμερα περισσότερο από άλλοτε η τεχνολογία τής παρέχει τα μέσα να εξακτινώνει σε όλα τα σημεία του πλανήτη το λόγο της. Η πραγματικότητα όμως αυτή δεν είναι και αθεράπευτη. Θεραπεύεται και αναστρέφεται με τη γλώσσα της παιδείας, η οποία αποτελεί και τη μόνη ελπίδα, για να αρχίσει κάποτε η αντίστροφη μέτρηση.

Η γλώσσα είναι παντοδύναμη. Την παντοδυναμία της αυτήν την γνωρίζουν οι εξουσίες, και μάλιστα οι εξουσίες των ολοκληρωτικών καθεστώτων, και την εκμεταλλεύονται προκειμένου να επιβάλουν τη βούληση τους. Φτάνουμε έτσι στις ολοκληρωτικές γλώσσες (les langages totalitaires), οι οποίες στηρίζονται κυρίως στη βουλητική λειτουργία της γλώσσας. Μια λειτουργία που προσπαθεί να αλλοιώσει/κάμψει τη βούληση του δέκτη, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την αλλοτρίωσή του, την ολοσχερή εξάρτησή του και την πλύση του εγκεφάλου του.

■Αυτό το πρώτο κείμενο και ο σχολιασμός του ήταν μια πρώτη προσέγγιση του προβλήματος. Ελάτε τώρα να κάνουμε το δεύτερο βήμα, για να δούμε από πιο κοντά και με τη συνδρομή και άλλων κειμένων το θέμα μας.

▶Δείτε προσεκτικά και συζητήστε το ακόλουθο κείμενο, το οποίο έχει ανθολογηθεί από συνέντευξη δημοσιευμένη στον Τύπο:

■Ερώτηση: Και τι μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τον Άδικο Λόγο της εξουσίας, όπως τον ονομάσατε; Υπάρχει γλώσσα ισχυρότερη από τη γλώσσα των όπλων;

Απάντηση: Υπάρχει. Γι' αυτό υπάρχει και ελπίδα. Είναι ο λόγος πάλι, ο Δίκαιος Λόγος, ο οποίος μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά στην ευτελεστική δύναμη του Άδικου Λόγου. Γιατί την πιο μεγάλη δύναμη δεν τη διαθέτουν οι πλανητάρχες ή τα Μ.Μ.Ε., όπως νομίζεται. Την πιο μεγάλη δύναμη τη διαθέτει η πιο ελεύθερη ψυχή, η ψυχή με την πιο βαθιά παιδεία. Αυτή έχει και τον πιο δυνατό λόγο. Δυνατότερο και από το λόγο της εξουσίας. Τον βρίσκουμε αυτόν τον λόγο στην Αρχαία Ελλάδα, στη Βυζαντινή, στη Νεότερη. Είναι ο λόγος του Προμηθέα προς το Δία, της Αντιγόνης προς τον Κρέοντα, του Μεγάλου Βασιλείου προς τον Βάλη, του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη. Και είναι βαθύς αυτός ο λόγος, γιατί αναδύεται από βαθιές ψυχές. Τόσο βαθιές όσο βαθιά είναι η συνείδηση της παιδείας του λαού που τις γεννάει. Μόνο που αυτή τη διάσταση του βάθους του "επ' αληθείαις" πολιτισμού, δεν την υποψιάζεται η ανεμόεσσα σκέψη των απαίδευτων και όσων άλλων ζητούν τις λύσεις των προβλημάτων στη βία και στη μηχανή.

Ερώτηση: Ποιος είναι ο δρόμος προς το Δίκαιο λόγο, όπως τον χαρακτηρίζετε, που θα δώσει τη λύση στα σημερινά προβλήματα;

Απάντηση: Ο δρόμος του ελληνικού λόγου που οδηγεί στην ελευθερία, στην πρώτη ανθρώπινη ελευθερία, όπως τη δίδαξε ο πρώτος ελεύθερος ποιητής, ο Έλληνας Αισχύλος, στην προμηθεϊκή του τριλογία. Είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα σημερινά της αδιέξοδα. Και αν δεν το πραγματώσει ο σημερινός Ελληνισμός, θα το επιδιώξει μόνη της η ανθρωπότητα, όταν θα έχει ξεπεράσει την ύβρη της μηχανής και της ύλης, που την έχουν παγιδέψει. Είναι ανάγκη η λεγόμενη "πολιτισμένη" ανθρωπότητα να σκεφθεί όρους και αρχές με κριτήρια την ευτυχία του ανθρώπου και όχι του ανθρώπου-μηχανή στην υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων. Η πορεία όμως προς τον αληθινό πολιτισμό των ελεύθερων ανθρώπων και όχι προς τον "πολιτισμό" των λιγότερο ή περισσότερο καταρτισμένων γιγάντων ή νάνων της τεχνολογίας, είναι ανάγκη σ' αυτό το πνεύμα του ελληνικού, δηλαδή του πρώτου ευρωπαϊκού, λόγου της ελευθερίας, να θεμελιωθεί. Μια τέτοια, όμως, θεμελίωση απαιτεί, όπως λέει ο Μπρεχτ, να σκεφτούμε από την αρχή, αφού έτσι θα βγούμε από την πλάνη. Κανένας, λέει ένας σοφός, δεν μπορεί να χτίσει για λογαριασμό σου το γεφύρι απ' όπου χρωστάς να περάσεις το ρεύμα της ζωής...

Ερώτηση: Και ποιο είναι το υπερόπλο που έχει την ικανότητα να εξουδετερώσει τα όπλα της εξουσίας, της αυθαιρεσίας και του αυταρχισμού;

Απάντηση: Η δύναμη της γλώσσας του σημερινού ανθρώπου. Αυτήν πρέπει να αντιτάξει στην όποια "δύναμη" των ισχυρών της γης και στις εξουσίες. Όταν δεν είναι κενός λόγος, αλλά όταν έχει για γόμωσή της την παιδεία, με τις ανεξάντλητες δυναμικές της. Η παιδεία έχει τη δύναμη να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο: απόρροια της αγωγικής πράξης, κατά την οποία παιδεύοντες, παιδευόμενοι και παιδευτικές αξίες βρίσκονται σε μια δυναμική αγωνιστική αλληλενέργεια (Σ. Γεδεών), ένα σπάνιο αγαθό, που δεν πραγματώνεται παρά μόνον με την παιδεία, πηγάζει από βάθη όπου σβήνει η διαφορά του ατομικού και του εθνικού εγώ και συ από την ταυτότητα της ζωής. Σβήνει η διαφορά και αναδύεται ως κατηγορική προσταγή η φωνή της ηθικής, η οποία ορίζει την ανθρώπινη ποιότητα (Β. Τατάκης). Ο άνθρωπος τότε πραγματώνει την ανώτερη φύση του, την πνευματική του ουσία. Υψώνεται, δηλαδή, στη σφαίρα της ελευθερίας. Και δεν ξέρω τίποτε δυνατότερο από τον ελεύθερο άνθρωπο...

▶Μπορείτε, τώρα που γνωρίζετε και τα δύο κείμενα (αρχικό κείμενο και κείμενο της συνέντευξης), να διατυπώσετε τον προβληματισμό σας και τις απόψεις σας πάνω στα ακόλουθα θέματα: α) Συμφωνείτε ή όχι (και γιατί) με την άποψη ότι "την πιο μεγάλη δύναμη τη διαθέτει η πιο ελεύθερη ψυχή, η ψυχή με την πιο βαθιά παιδεία" και ότι αυτή αρθρώνει και τον πιο δυνατό λόγο; β) Συμφωνείτε ή όχι (και σε κάθε περίπτωση γιατί) ότι ο ελληνικός λόγος, όπως αρθρώθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, οδηγεί τον άνθρωπο προς την ελευθερία; γ) Συμφωνείτε ή όχι (και σε κάθε περίπτωση γιατί) ότι η παιδεία έχει τη δύναμη να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο;

Ύστερα από τη συζήτηση αναπτύξετε ένα από τα τρία αυτά θέματα γραπτώς χρησιμοποιώντας 400 λέξεις περίπου. Σε κάθε περίπτωση συμβουλευτείτε τα κείμενα που ακολουθούν είτε αναφέρονται στο θέμα που πραγματεύεσθε είτε όχι. Είναι αποσπάσματα από μεγάλα έργα: το πρώτο (α) από την τραγωδία του Αισχύλου "Προμηθεύς Δεσμώτης", το δεύτερο (β) από την "Αντιγόνη" τον Σοφοκλή, το τρίτο (γ) από τον "Εις Μέγαν Βασίλειον Επιτάφιον" λόγον, τον οποίο συνέθεσε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, και το τέταρτο (δ) από τα "Απομνημονεύματα" του Θ. Κολοκοτρώνη.

■Ο Προμηθέας είναι αλυσοδεμένος από τους θεούς σ' έναν απόκρημνο βράχο του Καύκασου, γιατί, παρά την απαγόρευσή τους, έφερε στους ανθρώπους το φως και τον πολιτισμό και τους έσωσε από την καταστροφή. Και καρφωμένος, όμως, στο βράχο δεν υποτάσσεται στις απειλές του Δία. Απειλεί μάλιστα ο ίδιος τον Θεό μηνώντας του ότι γνωρίζει κάποιο μυστικό που, αν δεν το μάθει, θα χάσει τον θεϊκό του θρόνο. Στον λόγο της εξουσίας του αυθαίρετου Δία ο τιτάνας αντιτάσσει τον δικό του κραταιό λόγο, ο οποίος αναδύεται από τη δίκαιη συνείδησή του -ο Προμηθέας ευεργέτησε το γένος των θνητών. Αυτό τον υψώνει και του δίνει δύναμη ψυχής. Αισθάνεται τέτοιο ψυχικό μεγαλείο, ώστε αψηφά τις απειλές και τους κεραυνούς του Δία.

Στον πιο κάτω διάλογο ο Ερμής, απεσταλμένος του Θεού, εις μάτην προσπαθεί να κάμψει τη βούληση του Προμηθέα και να του αποσπάσει το μυστικό.

▶Νομίζετε ότι η αισχυλική/προμηθεϊκή ελευθερία θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία για τον σημερινό άνθρωπο; Συμφωνείτε π.χ. με την άποψη ότι "είναι ανάγκη η Ευρώπη να σκεφθεί όρους και αρχές με κριτήριο την ευτυχία, δηλαδή την ελευθερία, του ανθρώπου, και όχι του ανθρώπου-μηχανή στην υπηρεσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων; και (ότι) για να φτάσει αυτήν την ευτυχία, έχει πολλά να ωφεληθεί από το ελληνικό πνεύμα;" Ξέρετε άλλον ποιητή σε πανανθρώπινη κλίμακα που να μίλησε έτσι για την ελευθερία και μάλιστα πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια; Ποιητή που να σήκωσε το ανάστημα του απέναντι στην αυθαιρεσία των θεών και να κέρδισε για λογαριασμό του ανθρώπου την ελευθερία; Ο άνθρωπος του Αισχύλου είναι το κέντρο του σύμπαντος: ο άνθρωπος ελεύθερος απέναντι στον άνθρωπο, στην ομάδα, στο συμφέρον, στο Θεό του, σε όλους εκείνους που εκμαυλίζουν τη ζωή του.

■Επίσης τις παρακάτω απόψεις του Φ. Πολίτη: Πρώτη φορά, είπαν, στην Ελλάδα κερδήθηκαν η ελευθερία του ανθρώπου και ο λόγος της ελευθερίας. Προϋπόθεση, άλλωστε, του λόγου της ελευθερίας είναι ο ελεύθερος άνθρωπος. Η διαλεκτική πορεία που έφερε ως εκεί ήταν επίπονη και προέκυψε από την ένταση των συγκρούσεων του Έλληνα με υπέρτερες δυνάμεις ανθρώπινες και θεϊκές. Καθρέφτης αυτής της πορείας είναι η ζωή και το έργο του Αισχύλου. Μάχεται ο Αισχύλος στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα με δόρυ και με ασπίδα, όπως μάχεται και η γενιά του, για να προστατέψει την ελληνική ανεξαρτησία από τον δεσποτισμό της Ανατολής. Μάχεται, όμως, ακόμη ο Αισχύλος, αντιπροσωπευτικός κι εδώ εκφραστής της γενιάς του, να ελευθερώσει με τον λόγο της ελευθερίας τον άνθρωπο από πανάρχαιες ανατολικής προέλευσης δοξασίες που τον κρατούσαν δεσμώτη. "Με τιτανική προσπάθεια ανοίγει το δρόμο προς τις πηγές της ζωής και της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ελεύθερος όχι μονάχα απέναντι στον δεσποτισμό των ανθρώπων αλλά και απέναντι στον δεσποτισμό των θεών. Η σύγκρουσή του με τους θεούς βρίσκει την έκφρασή της στον "Προμηθέα Δεσμώτη". Η ελεύθερη ατομική ζωή του ανθρώπου βρίσκει τη δικαίωσή της με τον ελεύθερο λόγο της "Ορέστειας".

Διάλογος Προμηθέα – Ερμή

Πρ.	Σκύβε, προσκύνα, θώπευε πάντοτε τους κρατούντες! Πιο λίγο κι απ' το τίποτα με νοιάζει για το Δία. Αυτόν το λίγο τον καιρό ας άρχει, ας αρπάζει· η δύναμή του στους θεούς πολύ δε θα κρατήσει… Μα βλέπω κι έρχεται εδώ του Δία ο ταχυδρόμος, αυτού του νέου τύραννου το πρόθυμο τσιράκι· κάτι καινούριο βέβαια έρχεται ν' αναγγείλει.
Ερ.	Σ' εσένα το… σοφότατο, το βαρυπικραμένο, που αμάρτησες προς τους θεούς δίνοντας στους ανθρώπους τιμές, στον κλέφτη της φωτιάς το λόγο απευθύνω: Προστάζει ο πατέρας μου να πεις αυτούς τους γάμους που φλυαρείς πως πρόκειται να χάσει την αρχή του· και όχι με αινίγματα βέβαια και ασάφειες, μα καθαρά και ξάστερα· και μη με αναγκάσεις να κάνω διαδρομή διπλή άσκοπα, Προμηθέα· το βλέπεις πως δεν κάμπτεται με κάτι τέτοια ο Δίας.
Πρ.	Ο λόγος μεγαλόστομος και έπαρση γεμάτος, για υπηρέτη των θεών κομμένος και ραμμένος… Καινούρια η εξουσία σας, πρόσφατη, και θαρρείτε ότι σε κάστρα άπαρτα θα κατοικείτε αιώνια… Όμως δεν είδα απ' αυτά να πέφτουν δυο τυράννους; κι αυτόν που τώρα κυβερνάει θα δω να πέφτει τρίτος άτιμα και ταχύτατα· μήπως και το νομίζεις πως σκιάζομαι νέους θεούς, τρέμω και θα λουφάξω; Πολύ μακριά βραδιάζεσαι… Πάρε το δρόμο που 'ρθες ανάποδα τώρα εσύ και ξαναγύρνα πίσω.
Ερ.	Όμως μ' αυτή την έπαρση και την αυθάδειά σου στις συμφορές σου αυτές εδώ μου είσαι αραγμένος…
Πρ.	Δε θα την άλλαζα ποτέ, βάλ' το μες στο μυαλό σου, αυτή τη δυστυχία μου με τη δική σου λάτρα.
Ερ.	Είναι καλύτερη, θαρρώ, η λάτρα αυτού του βράχου παρά να είσαι ο πιστός ο άγγελος του Δία… …………………………………………………………
Πρ.	Εκείνους που σε βρίζουνε πρέπει και να τους βρίζεις.
Ερ.	Με το κατάντημα αυτό μοιάζεις να καμαρώνεις.
Πρ.	Να καμαρώνω; Εύχομαι έτσι να καμαρώνουν και τους δικούς μου τους εχθρούς! Μέσα σ' αυτούς κι εσένα!
Ερ.	Κι εμέ λοιπόν κατηγορείς γι' αυτή τη συμφορά σου;
Πρ.	Μάλιστα! Τους θεούς μισώ όλους, με μια κουβέντα, όσους ευεργετήθηκαν κι άδικα με παιδεύουν.
Ερ.	Τρελάθηκες! Σε βάρεσε νόσος βαριά ακούω…
Πρ.	Νόσος, αν είναι νόσημα το μίσος στους εχθρούς σου.
Ερ.	Ασήκωτος θα ήσουνα, αν ευτυχούσες κιόλας…
Πρ.	Αλί μου!
Ερ.	"Αλί μου", ε; Τη λέξη αυτή ο Δίας δεν την ξέρει.
Πρ.	Όμως ο χρόνος που γερνάει όλα μας τα διδάσκει.
Ερ.	Εσένα δε σε δίδαξε να βάλεις λίγη γνώση.
Πρ.	Σίγουρα! Δε θ' απηύθυνα το λόγο σ' ένα δούλο…
Ερ.	Τίποτα, βλέπω, δε θα πεις που θέλει ο πατέρας.
Πρ.	Βλέπεις, θα του ξεπλήρωνα τη χάρη που χρωστάω…
Ερ.	Με κοροϊδεύεις, φαίνεται, σαν να 'μουνα παιδάκι.
Πρ.	Παιδί, και πιο ανόητος, μήπως δεν είσαι τάχα, αν προσδοκάς πως κατιτί θα μάθεις από μένα; Μα δεν υπάρχει βάσανο ούτε και άλλη τέχνη να μ' αναγκάσει να του πω ο Δίας ό,τι θέλει, προτού μου λύσει τα δεσμά αυτά που με παιδεύουν… Έτσι, ας πέσει απάνω μου η φλόγα πυρωμένη, με υποχθόνιες βροντές, λευκόφτερες νιφάδες τα πάντα αναστατώνοντας ας τα αναταράξει· δε με λυγίζει τίποτα, ώστε να μαρτυρήσω πώς κι από ποιον είναι γραφτό το θρόνο του να χάσει.

(μετ: Στέλλα Μπαζάκου-Μαραγκουδάκη)

Το νήμα από τον Αισχύλο το παίρνει ο Σοφοκλής, ο οποίος θα ζητήσει μέσα από τον αγώνα του δικού του λόγου τον λόγο της ελευθερίας. Η "Αντιγόνη" είναι ο μονόλογος του πέμπτου αιώνα – ο μονόλογος ενός πολιτισμού που ακμάζει. Η υπόθεση είναι γνωστή: Από τους δύο αδελφούς, Ετεοκλή και Πολυνείκη, που σκοτώθηκαν σε μονομαχία κατά τη φονική εκστρατεία των "Επτά επί Θήβας", ο Κρέοντας, αψηφώντας τον θείο νόμο, διέταξε να ταφεί μόνον ο Ετεοκλής. Η Αντιγόνη, όμως, δεν πειθαρχεί. Αντιτάσσει στον αυθαίρετο λόγο της εξουσίας του Κρέοντα τον δικό της λόγο της ηθικής και της αγάπης και θάβει και τον Πολυνείκη.

Στο απόσπασμα που ακολουθεί έχουμε έναν έντονο διάλογο Αντιγόνης – Κρέοντα. Ο Καθείς και τα όπλα του. Συζητήστε, ωστόσο, ποιος είναι ο πειστικότερος λόγος, ο λόγος του Κρέοντα, στον οποίο από φόβο πειθαρχούν όλοι οι Θηβαίοι, ή ο λόγος της Αντιγόνης, κι ας μη βρίσκει φανερούς υποστηρικτές. Ποιος είναι ο Άδικος και ποιος ο Δίκαιος Λόγος;

Διάλογος Αντιγόνης -Κρέοντα

Κρ.	Εσύ, που το κεφάλι σου μας κατεβάζεις κάτω· ομολογείς ή θα μας πεις πως δεν τα έχεις κάνει;
Αν.	Κι ομολογώ και δε σας λέω πως δεν τα έχω κάνει.
Κρ.	Τη γνώριζες την προσταγή που το 'χε απαγορεύσει;
Αν.	Τη γνώριζα· μα πώς αλλιώς; Ξεκάθαρη πια ήταν.
Κρ.	Παρ' όλα αυτά το τόλμησες να παραβείς το νόμο;
Αν.	Γιατί δε μου το πρόσταξε αυτό ο μέγας Δίας ούτε και η συγκάτοικος με τους θεούς του Άδη, η Δίκη, είναι που όρισε στον κόσμο τέτοιους νόμους. Ούτε και νόμιζα ποτέ πως έχουν τέτοιο κύρος πια οι δικές σου προσταγές, ώστε, θνητός που είσαι, τους άγραφους κι ασάλευτους νόμους να ξεπεράσεις. Όχι μονάχα σήμερα και χθες, μα αιώνια ζούνε, κι ούτε που έμαθε κανείς ποια είναι η πηγή τους. Γι' αυτό και δεν εσκόπευα, μόνο γιατί φοβάμαι μια θέληση ανθρώπινη, στα θεία ν' αμαρτήσω. Πως θα πεθάνω το 'ξερα -και πώς να μην το ξέρω;- .................................... Όποιος μέσα στα βάσανα, όπως εγώ, παλεύει, πώς κέρδος απ' το θάνατο αυτός δεν προσκομίζει; Έτσι για μένα να με βρει η μοίρα του θανάτου δεν είναι διόλου λυπηρό· μ' αν ίσως ανεχόμουν το γιο της μάνας μου άθαφτο, κακοθανατισμένο, εκείνο θα με πλήγωνε· αυτά δε με πικραίνουν. ....................................
Χο.	Δείχνει σκληρό το φυσικό κι από σκληρό πατέρα αυτής της κόρης· στα δεινά δε σκύβει το κεφάλι.
Κρ.	Να ξέρεις πως κι οι πιο σκληροί οι χαρακτήρες πέφτουν, συντρίβονται· το σίδερο, όσο γερό και να 'ναι, όταν το ψήσεις στη φωτιά, πολλές φορές το βλέπεις να σπάει και να ραγίζεται, να γίνεται κομμάτια. […]. Δε θα 'μαι άνδρας πια εγώ, αυτή θα είναι άνδρας, αν ατιμώρητα αψηφάει τη δύναμη που έχω. […].
Αν.	Γυρεύεις κάτι πιο πολύ απ' το να με σκοτώσεις;
Κρ.	Τίποτε άλλο πιο πολύ· μ' αυτό τα έχω όλα.
Αν.	Γιατί χασομεράς λοιπόν; Απ' τα δικά σου λόγια δε μου αρέσει τίποτα και μήτε να μ' αρέσει. Το ίδιο και οι πράξεις μου σ' εσένα δεν αρέσουν. Κι όμως πού μεγαλύτερη θα 'βρισκα δόξα τάχα απ' την ταφή του αδελφού, που 'χε την ίδια μάνα; Και όλοι αυτοί θα λέγανε πως συμφωνούν, αν ίσως ο φόβος δεν τους έδενε τη γλώσσα ο δικός σου. Η τυραννία σε πολλά έχει χάρες μεγάλες κι είναι στο χέρι της να λέει, να κάνει ό,τι θέλει.
Κρ.	Το βλέπεις μονάχα εσύ αυτό απ' τους Καδμείους.
Αν.	Κι αυτοί το βλέπουν, μα μπροστά σ' εσέ κλείνουν το στόμα.
Κρ.	Του λόγου σου δεν ντρέπεσαι να έχεις άλλη γνώμη;
Αν.	Να σέβομαι το αίμα μου καμιά ντροπή δεν είναι.
Κρ.	Δεν είναι αίμα σου κι αυτό που σκότωσε εκείνος;
Αν.	Αίμα μου, από μάνα μια κι από πατέρα έναν.
Κρ.	Και πώς σ' αυτόν ασέβεια τόσο μεγάλη δείχνεις;
Αν.	Μα ο νεκρός δε συμφωνεί με θεωρίες τέτοιες.
Κρ.	Το ίδιο με τον ασεβή δεν το τιμάς κι εκείνον;
Αν.	Ο αδελφός μου χάθηκε, δεν ήτανε και δούλος.
Κρ.	Τη χώρα αφανίζοντας· κι ο άλλος πολεμώντας.
Αν.	Όμως ο Άδης τους μετράει όλους με μέτρο ίδιο.
Κρ.	Την ίδια τύχη ο καλός με τον κακό δεν έχει.
Αν.	Ποιος ξέρει αν το δέχεται αυτό ο κάτω κόσμος;
Κρ.	Και πεθαμένος ο νεκρός φίλος ποτέ δε θα 'ναι.
Αν.	Για την αγάπη πλάστηκα και όχι για το μίσος.
Κρ.	Στον κάτω κόσμο που θα πας, αν θέλεις την αγάπη, αγάπα τον· μα όσο ζω δεν κυβερνάει γυναίκα.

(μετ: Στέλλα Μπαζάκου-Μαραγκουδάκη)

Αλλά και από τον χριστιανικό κόσμο του μεσαιωνικού Ελληνισμού δε λείπουν αυτού του είδους οι συγκρούσεις. Είναι γνωστή π.χ. η περίπτωση του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος αντιτάσσει τον δίκαιο λόγο του στον εξουσιαστικό και βίαιο λόγο τού ύπαρχου Μόδεστου απεσταλμένου του αυτοκράτορα:

Συγκλονιστική είναι και η κατακλείδα της απάντησης του Μεγάλου Βασιλείου: "Πῦρ δέ καί ξίφος καί θῆρες, λέγει, καί οἱ τάς σάρκας τέμνοντες ὂνυχες τρυφή μᾶλλον ἡμῖν εἰσιν ἢ κατάπληξις. Πρός ταῦτα ὓβριζε, ἀπείλει, ποίει ὃ,τι ἂν ᾖ βουλομένῳ σοι, τῆς ἐξουσίας ἀπόλαυε. Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς· ὡς ἡμᾶς γε οὐχ αἱρήσεις, οὐδέ πείσεις συνθέσθαι τῇ ἀσεβείᾳ, κἂν ἀπειλῇς χαλεπώτερα".

Εσιώπησε και ανεχώρησε ο Μόδεστος, Τι, άλλωστε, θα μπορούσε να αντιτάξει σε τέτοιον λόγο. Όπως συγκλονιστικά είναι και τα λόγια με τα οποία ο Μόδεστος ανήγγειλε στον αυτοκράτορα το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης:
“Ἡττήμεθα, βασιλεῦ... Κρείττων ἀπειλῶν ὁ ἀνήρ, λόγων στερρότερος, πειθοῦς ἰσχυρότερος”

(Γρηγορίου του Θεολόγου "Ες τον Μέγαν Βασίλειον Επιτάφιος").

"Αυτό οπού μας φοβερίζεις, να μας κόψεις και κάψεις τα καρποφόρα δέντρα μας, δεν είναι της πολεμικής έργον, διατί τα άψυχα δένδρα δεν εναντιώνονται εις κανένα, μόνον οι άνθρωποι οπού εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις, και έτσι είναι το δίκαιο του πολέμου. Με τους ανθρώπους και όχι με τα άψυχα δένδρα, όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, ημείς δεν προσκυνούμε. Τι, τα δένδρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνει θα πολεμούμε, και να μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου, βγάλ' το από το νου σου"