Υ

ύβρις και ύβρη (η) (Ουσιαστικό, Ο27) (ύ-βρις, γεν. -εως, πληθ. -εις) [αρχ. ὓβρις]	1. προσβολή της τιμής ή της αξιοπρέπειας κάποιου με λόγια ή πράξεις: ►Μερικές φορές αντί για επιχειρήματα χρησιμοποιεί ύβρεις. 2. (αρχαία τραγωδία) η αλαζονική συμπεριφορά που φανερώνει ασέβεια και περιφρόνηση του μέτρου και των ορίων και οδηγεί στην τιμωρία του ήρωα: ►Στην αρχαία τραγωδία η ύβρις των ηρώων τιμωρείται από τη θεά Νέμεση.	Συνών.: βρισιά (1) Οικογ. Λέξ.: υβρίζω, υβριστής, υβριστικός Προσδιορ.: προσβλητική, βάναυση, βλάσφημη (1)
υγεία (η) (Ουσιαστικό, Ο19) (υ-γεί-α, γεν. -ας, πληθ. - ) [µτγν. ὑγεία < αρχ. ὑγίεια]	καλή και φυσιολογική κατάσταση του οργανισμού: ►Η μεσογειακή διατροφή συμβάλλει στην καλή υγεία του οργανισμού.	Αντίθ.: αρρώστια, ασθένεια Σύνθ.: υγειονόμος Οικογ. Λέξ.: υγιής, υγιαίνω, υγιεινός, υγιεινή (η) Φράσεις: ►Χαίρω άκρας υγείας (= είμαι υγιέστατος) ►Εις υγείαν / στην υγειά σας (= ευχή που χρησιμοποιούμε σε πρόποση) ►Εις άλλα με υγεία (= να μας συμβούν παρόμοια ευχάριστα γεγονότα)
υγρός, -ή, -ό (Επίθετο, Ε1, άψυχα) (υ-γρός) [λόγ. < αρχ. ὑγρὸς]	1. που βρίσκεται σε ρευστή κατάσταση: ►Το πετρέλαιο και η βενζίνη ανήκουν στα υγρά καύσιμα. 2. βρεγμένος, μουσκεμένος, νοτισμένος:►Τα μάτια του ήταν υγρά από τη συγκίνηση.	Σύνθ.: υγροβιότοπος Οικογ. Λέξ.: υγρό, υγραίνω, υγρασία Φράσεις: ►(γραμμ.) Τα υγρά σύμφωνα (= το λ και το ρ) ►Υγρό πυρ (= εύφλεκτο υγρό, πολεμικό όπλο των Βυζαντινών)
ύδρευση (η) (Ουσιαστικό, Ο28) (ύ-δρευ-ση, γεν. -ης, -εύσεως, πληθ. - ) [λόγ. < ελνστ. ὓδρευσις]	τροφοδοσία μιας περιοχής με νερό: ►Τα έργα ύδρευσης προκαλούν κυκλοφοριακά προβλήματα.	Οικογ. Λέξ.: υδρεύομαι, υδρευτικός
υδρόγειος (η) (Ουσιαστικό, Ο29) (υ-δρό-γει-ος) [< ὓδωρ + γῆ ]	1. η γήινη σφαίρα, η Γη ►Ταξίδεψε σε ολόκληρη την υδρόγειο. 2. σφαίρα που φέρνει στην επιφάνειά της έναν πολιτικό ή γεωφυσικό χάρτη της Γης και χρησιμοποιείται ως εποπτικό μέσο διδασκαλίας: ►Στο μάθημα της Γεωγραφίας οι μαθητές βρήκαν στην υδρόγειο του σχολείου τα κράτη της βαλκανικής χερσονήσου.
υιοθετώ (Ρήμα, Ρ6) (ενεστ. υι-ο-θε-τώ, αόρ. υιοθέτησα, παθ. αόρ. υιοθετήθηκα, παθ. μτχ. υιοθετημένος) [µτγν. υἱοθετῶ < υἱὸς + τίθηµι]	1. *(μτβ.)* αναγνωρίζω επίσημα ξένο παιδί ως δικό μου: ►Πολλοί ξένοι ηθοποιοί υιοθετούν παιδιά από χώρες του Τρίτου Κόσμου. 2. (μτβ.) (μτφ.) εγκρίνω και αποδέχομαι ξένες ενέργειες ή ιδέες ως δικές μου: ►Όλοι οι καθηγητές υιοθέτησαν την πρόταση του διευθυντή για τη σχολική εκδρομή.	Οικογ. Λέξ.: υιοθεσία, υιοθέτηση
ύμνος (ο) (Ουσιαστικό, Ο14) (ύ-μνος, γεν. -ου, πληθ. -οι) [λόγ. < αρχ. ὓµνος]	1. άσμα που ψέλνεται προς τιμή Θεού, ήρωα ή αγίου: ►Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ύμνος με ευχαριστίες προς τη Θεοτόκο. 2. τραγούδι, εγκωμιαστικό ποίημα: ►Τον «Ύµνο εις την Ελευθερίαν» έγραψε ο Δ. Σολωμός. 3. (μτφ.) έπαινος, εγκώμιο: ►Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη αποτελεί ύμνο για τον ήλιο και τη θάλασσα της Ελλάδας.	Συνών.: εξύμνηση (3) Σύνθ.: υμνολογώ, υμνογραφία Οικογ. Λέξ.: υμνώ, υμνητής Προσδιορ.: τρισάγιος (1), πατριωτικός (1, 2), ομηρικός (2) Φράσεις: ►Εθνικός Ύμνος (= σύντομο επίσημα καθιερωμένο τραγούδι εθνικής ενότητας)
υπακούω (Ρήμα) (ενεστ. υ-πα-κού-ω, αόρ. υπάκουσα) [λόγ. < αρχ. ὑπακούω]	(μτβ.) εκτελώ την προσταγή ή συμβουλή κάποιου: ►Οι στρατιώτες υπάκουσαν αμέσως στις διαταγές του αξιωματικού τους.	Αντίθ.: απειθαρχώ Συνών.: πειθαρχώ Οικογ. Λέξ.: υπακοή, υπάκουος
υπάλληλος (ο) (Ουσιαστικό, Ο16) (υ-πάλ-λη-λος, γεν. -ήλου, πληθ. -οι) [αρχ. ὑπάλληλος]	αυτός που εκτελεί μια εργασία, η οποία, συνήθως, δεν είναι χειρωνακτική, έχει προϊστάμενο και αμείβεται με μηνιαίο μισθό: ►Οι εκπαιδευτικοί είναι υπάλληλοι τουΥπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.	Σύνθ.: εμποροϋπάλληλος, εργατοϋπάλληλος Οικογ. Λέξ.: υπαλληλία, υπαλληλικός, υπαλληλίκι (το) Προσδιορ.: δημόσιος, ιδιωτικός, μόνιμος, ευσυνείδητος
υπαναχωρώ (Ρήμα, Ρ6) (ενεστ. υ-πα-να-χω-ρώ, αόρ. υπαναχώ-ρησα) [λόγ. < αρχ. ὑπαναχωρῶ < ὑπὸ + ἀνὰ + χωρῶ]	(αμτβ.) επιστρέφω σε προηγούμενη θέση ή άποψη, εγκαταλείποντας κάτι που υποστήριζα προηγουμένως: ►Έλεγε ότι θα μας βοηθήσει οικονομικά, αλλά τελικά υπαναχώρησε.	Αντίθ.: επιμένω Συνών.: υποχωρώ, ανακαλώ, αποκηρύσσω Οικογ. Λέξ.: υπαναχώρηση
υπεκφυγή (η) (Ουσιαστικό, Ο24) (υ-πεκ-φυ-γή) [λόγ. υπεκφυγὴ < υπεκφεύγω]	το να αποφεύγει κανείς με επιδέξιο τρόπο να κάνει ή να λέγει κάτι: ►Στις δύσκολες περιπτώσεις μιλάει πάντα με υπεκφυγές.	Συνών.: διαφυγή, ελιγμός Οικογ. Λέξ.: υπεκφεύγω
υπερβάλλω (Ρήμα, Ρ1) (ενεστ. υ-περ-βάλ-λω, αόρ. υπερέβαλα) [λόγ. < αρχ. ὑπερβάλλω]	(αμτβ.) παρουσιάζω κάτι μεγαλύτερο ή σπουδαιότερο απ' ό,τι είναι στην πραγματικότητα: ►Δεν υπερβάλλω, όταν λέω ότι ο Νίκος είναι ήδη ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας.	Συνών.: μεγαλοποιώ Οικογ. Λέξ.: υπερβολή, υπερβολικός Φράσεις: ►Υπερβάλλω τον εαυτό μου (= ξεπερνώ τον εαυτό μου) ►Υπερβάλλων ζήλος, ενθουσιασμός κ.λπ. (= υπερβολικός, υπέρμετρος)
υπέρβαση (η) (Ουσιαστικό, Ο28) (υπέρ-βα-ση, γεν. -ης, -άσεως, πληθ. -άσεις) [αρχ. ὑπέρβασις < ὑπερβαίνω]	το να ξεπερνάει κάποιος τα καθορισμένα ή επιτρεπόμενα όρια: ►Η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας τιμωρείται με την επιβολή προστίμου.	Συνών.: ξεπέρασμα Οικογ. Λέξ.: υπερβαίνω, υπερβατικός (= που υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση), υπερβατός (= αυτός που μπορεί κανείς να τον περάσει), υπερβατό (το)
υπερβολικός, -ή, -ό (Επίθετο, Ε1, έμψυχα και άψυχα) (υ-περ-βο-λι-κός) [λόγ. ὑπερβολικὸς]	1. που ξεπερνάει το κανονικό και το συνηθισμένο: ►Οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα. 2. αυτός που μεγαλοποιεί τα πράγματα: ►Δεν τον πιστεύω, γιατί είναι πάντοτε υπερβολικός στις εκτιμήσεις του.	Αντίθ.: μέτριος, ανεκτός (1) Συνών.: υπέρμετρος, υπερβάλλων (1, 2) Οικογ. Λέξ.: υπερβολή, υπερβολικά (επίρρ.) Προσδιοριζ.: απαίτηση, αξίωση, ενθουσιασμός (1)
υπερκόπωση (η) (Ουσιαστικό, Ο28) (υ-περ-κό-πω-ση, γεν. -ης, -ώσεως πληθ. - ) [λόγ. ὑπερκόπωσις]	κούραση που υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής: ►Εργαζόταν πολλές ώρες καθημερινά με αποτέλεσμα να πάθει υπερκόπωση.	Οικογ. Λέξ.: κόπωση, κοπιαστικός
υπεύθυνος, -η, -ο (Επίθετο, Ε2, έμψυχα και άψυχα) (υ-πεύ-θυ-νος) [αρχ. ὑπεύθυνος < ὑπὸ + εὐθύνη]	1. αυτός που ευθύνεται για κάτι: ►Ο υπεύθυνος του ατυχήματος παρουσιάστηκε μόνος του στην αστυνομία. 2. αυτός που είναι επιφορτισμένος με κάτι και από τον οποίο είναι δυνατόν να ζητηθούν ευθύνες: ►Οι υπεύθυνοι ασφαλείας του αεροδρομίου ελέγχουν τους επιβάτες, πριν αυτοί επιβιβαστούν στο αεροπλάνο. 3. αυτός που ενεργεί με σοβαρότητα και σταθερότητα: ►Είναι σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος και γι'αυτό τον εμπιστεύονται όλοι.	Αντίθ.: αναίτιος (1), ανεύθυνος (2, 3) Συνών.: υπαίτιος, ένοχος (1), υπόλογος (2) Οικογ. Λέξ.: υπεύθυνα (επίρρ.), υπευθυνότητα Προσδιοριζ.: δήλωση, απάντηση (2), στάση (3)
ύπνος (ο) (Ουσιαστικό, Ο14) (ύ-πνος, γεν. -ου, πληθ. - ) [αρχ. ὓπνος]	φυσιολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οργανισμός κατά περιόδους, που χαρακτηρίζεται από ελάττωση της συνείδησης και της κινητικής κατάστασης: ►Ήταν πολύ κουρασμένος και αμέσως τον πήρε ο ύπνος.	Σύνθ.: υπνοδωμάτιο, υπνοβάτης, έξυπνος, άυπνος Οικογ. Λέξ.: υπναράς, υπνηλία, υπνάκος Φράσεις: ►Δε με πιάνει / κολλάει ύπνος (= έχω αϋπνίες) ►Τον έπιασα στον ύπνο (= τον αιφνιδίασα) ►Είδα στον ύπνο μου (=ονειρεύτηκα)
υποβάλλω (Ρήμα, Ρ1) (ενεστ. υ-πο-βάλ-λω, αόρ. υπέβαλα, παθ. αόρ. υποβλήθηκα) [λόγ. < αρχ. ὑποβάλλω]	1. (μτβ.) καταθέτω έγγραφο στην αρμόδια αρχή ή υπηρεσία: ►Υπέβαλαν αίτηση στο Δήμο, για να γίνει η παιδική χαρά της γειτονιάς. 2. (μτβ.) εξαναγκάζω κάποιον να υποστεί κάτι: ►*Ο γιατρός του τον υπέβαλε σε επιπρόσθετες ιατρικές εξετάσεις.* 3. (μτβ.) (μεσοπαθ. + σε) υφίσταμαι κάτι:►Αναγκάστηκε να υποβληθεί σε σημαντικά έξοδα, για να σπουδάσει τα παιδιά του.	Αντίθ.: αποσύρω (1) Συνών.: υποχρεώνω (2) Οικογ. Λέξ.: υποβολή, υποβλητικός, υποβολέας
υπογραμμίζω (Ρήμα, Ρ4) (ενεστ. υ-πο-γραμ-μί-ζω, αόρ. υπογράμμισα, παθ. μτχ. υπογραμμισμένος) [λόγ. ὑπογραµµίζω < ὑπὸ + γραµµὴ]	1. *(μτβ.)* τραβώ γραμμή κάτω από λέξεις ή φράσεις ενός κειμένου: ►Οι μαθητές υπογράμμισαν όλα τα ουσιαστικά ονόματα που βρήκαν στο μάθημα της Γλώσσας. 2. (μτβ.) (μτφ.) τονίζω ιδιαίτερα, δίνω μεγάλη σημασία σε κάτι: ►Όλοι οι ομιλητές υπογράμμισαν ότι η σωστή διατροφή έχει μεγάλη σημασία για την υγεία.	Συνών.: επισημαίνω, εξαίρω (2) Οικογ. Λέξ.: υπογράμμιση
υποδέχομαι (Ρήμα, Ρ1) (ενεστ. υ-πο-δέ-χο-μαι, αόρ. υποδέχτη-κα) [λόγ. < αρχ. ὑποδέχοµαι]	(μτβ.) προϋπαντώ, περιμένω κάποιον που έρχεται προς εμένα ή φθάνει από μακριά: ►Το προσωπικό του σχολείου υποδέχτηκε τους μαθητές της Πρώτης τάξης με πολλή αγάπη.	Συνών.: καλωσορίζω Οικογ. Λέξ.: υποδοχή
υπόθεση (η) (Ουσιαστικό, Ο28) (υ-πό-θε-ση, γεν. -ης, -έσεως , πληθ. -έσεις) [αρχ. ὑπόθεσις < ὑπὸ + τίθηµι (= θέτω)]	1. αυτό που κάποιος θεωρεί ως δεδομένο ή πραγματικό, για να οδηγηθεί σε κάποιο συμπέρασμα ή πράξη: ►Τηλεφώνησα στο σπίτι σου, κάνοντας την υπόθεση ότι θα σε εύρισκα ακόμη εκεί. 2. το θέμα συζήτησης, έρευνας, ομιλίας, φροντίδας κ.λπ.: ►Η ειρήνη είναι υπόθεση ολόκληρης της ανθρωπότητας. 3. το περιεχόμενο, το θέμα ενός λογοτεχνικού ή κινηματογραφικού έργου: ►Μου διηγήθηκε με λίγα λόγια την υπόθεση του βιβλίου που διάβασε πρόσφατα. 4. (γλωσσ.) δευτερεύουσα υποθετική πρόταση που αποτελεί το πρώτο μέρος υποθετικού λόγου: ►Στον υποθετικό λόγο «αν πάω στην Αθήνα, θα επισκεφτώ τη Βουλή των Ελλήνων», η πρόταση «αν πάω στην Αθήνα» είναι η υπόθεση.	Συνών.: εικασία (1), ζήτημα, πρόβλημα (2), ιστορία, σενάριο (3) Σύνθ.: προϋπόθεση Οικογ. Λέξ.: υποθετικός Φράσεις: ►Κέρδισα την υπόθεση (= ευνοϊκή απόφαση του δικαστηρίου)
υποθήκη (η) (Ουσιαστικό, Ο25) (υ-πο-θή-κη, γεν. υποθήκη (η) -ης, πληθ. –ες) [λόγ. < αρχ. ὑποθήκη < ὑποτίθηµι (= θέτω)]	1. δέσμευση περιουσίας ως εγγύηση για την εξόφληση χρέους: ►Έβαλε υποθήκη το σπίτι του, για να πάρει δάνειο από την Τράπεζα. 2. (μτφ.) πολύτιμη συμβολή, προτροπή: ►Οι συμβουλές του θα είναι για εμένα πολύτιμη υποθήκη σε όλη μου τη ζωή.	Σύνθ.: υποθηκοφύλακας, υποθηκοφυλακείο Οικογ. Λέξ.: υποθηκεύω, υποθήκευση
υποκείμενο (το) (Ουσιαστικό, Ο34) (υ-πο-κεί-με-νο, γεν. -ένου, πληθ. -α) [λόγ. < αρχ. ὑποκείµενον < ὑπόκειµαι]	*1. (γραμμ.)* όρος της πρότασης που φανερώνει αυτό για το οποίο γίνεται λόγος:** ►Στην πρόταση «Ο ουρανός είναι γαλανός» το υποκείμενο είναι «Ο ουρανός». 2. πρόσωπο, άτομο *(συνήθως υποτιμητικά):* ►Δεν κάνω παρέα με τέτοια υποκείμενα.	Οικογ. Λέξ.: υποκειμενικός, υποκειμενικά (επίρρ.), υποκειμενικότητα
υποκινώ (Ρήμα, Ρ6) (ενεστ. υ-πο-κι-νώ, αόρ. υποκίνησα, παθ. αόρ. υποκινήθηκα, παθ. μτχ. υποκινημένος) [λόγ. < αρχ. ὑποκινῶ < ὑπὸ + κινῶ ]	(μτβ.) παρακινώ, προτρέπω κάποιον κρυφά να κάνει κάτι: ►Αυτοί που υποκίνησαν τα επεισόδια συνελήφθησαν από την αστυνομία.	Αντίθ.: αποτρέπω Συνών.: παροτρύνω, εξωθώ Οικογ. Λέξ.: υποκινητής, υποκίνηση
υπολογίζω (Ρήμα, Ρ4) (ενεστ. υ-πο-λο-γί-ζω, αόρ. υπολόγισα, παθ. αόρ. υπολογίστηκα, παθ. μτχ. υπολογισμένος) [λόγ. < αρχ. ὑπολογίζοµαι < ὑπὸ + λογίζοµαι]	1. (μτβ.) λογαριάζω: ►Υπολόγισε πόσο είναι το κόστος του πετρελαίου για το χειμώνα. 2. (μτβ.) (μτφ.) θεωρώ κάτι σπουδαίο, δίνω σημασία σε κάτι: ►Υπολογίζω στη βοήθειά σου, για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που θα συναντήσω. 3. (μτβ.) σκέφτομαι να κάνω κάτι, σχεδιάζω: ►Το καλοκαίρι υπολογίζω να κάνω διακοπές στη Ζάκυνθο.	Σύνθ.: προϋπολογίζω Οικογ. Λέξ.: υπολογισμός, υπολογίσιμος, υπολογιστής, υπολογιστικός
υπονομεύω (Ρήμα, Ρ1) (ενεστ. υ-πο-νο-μεύ-ω, αόρ. υπονόμευσα, παθ. αόρ. υπονομεύτηκα) [λόγ. < ελνστ. ὑπονοµεύω]	(μτβ.) (μτφ.) ενεργώ κρυφά και με δόλο, για να βλάψω κάποιον: ►Στο Βυζάντιο οι μεγάλοι γαιοκτήμονες υπονόμευαν την εξουσία του αυτοκράτορα.	Οικογ. Λέξ.: υπόνομος, υπονομευτής, υπονομευτικός, υπονομευτικά (επίρρ.), υπονόμευση
υποπτεύομαι (Ρήμα, Ρ1) (ενεστ. υ-πο-πτεύ-ο-μαι, παθ. αόρ. υποπτεύτηκα, παθ. μτχ. ενεστ. υποπτευόμενος)[λόγ. < αρχ. ὑπο-πτεύω < ποπτος]	(μτβ.) υποψιάζομαι: ►Υποπτεύομαι πως δε μου είπε όλη την αλήθεια.	Οικογ. Λέξ.: ύποπτος, υποψία
υποτυπώδης, -ης, -ες (Επίθετο, άψυχα) (υ-πο-τυ-πώ-δης, γεν. -ους, -ους, -ους, πληθ. -εις, -εις, -η) [λόγ. < αρχ. ὑποτυπώδης < ὑποτυπῶ ]	που δεν είναι κανονικά αναπτυγμένος ή εξελιγμένος: ►Μπορείς να κάνεις πειράματα φυσικής και σε υποτυπώδη εργαστήρια, αρκεί να έχεις κάποια απλά πράγματα, όπως πλαστελίνη, σόδα κ.λπ.	Οικογ. Λέξ.: υποτυπωδώς (επίρρ.) Προσδιοριζ.: κατάσταση
υποχθόνιος, -α, -ο (Επίθετο, Ε4, έμψυχα και άψυχα) (υ-πο-χθό-νι-ος) [λόγ. < αρχ. ὑποχθόνιος < ὑπὸ +χθόνιος < χθὼν, - ὸς(= γη)]	1. που βρίσκεται ή γίνεται κάτω από τη γη, υπόγειος: ►Πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου ακούστηκαν υποχθόνιοι κρότοι. 2. (μτφ.) ύπουλος, σκοτεινός, δόλιος: ►Στο παραμύθι υπάρχει ένας υποχθόνιος μάγος, που προσπαθεί να βάλει τους άλλους να του κάνουν όλες τις δουλειές.	Συνών.: καταχθόνιος Οικογ. Λέξ.: υποχθόνια (επίρρ.), υποχθονίως (επίρρ.)
υποχρέωση (η) (Ουσιαστικό, Ο28) (υ-πο-χρέ-ω-ση, γεν. -ης, -ώσεως, πληθ. -ώσεις) [λόγ. ὑποχρέωσις < ὑποχρεώνω]	1. το να κάνει κάποιος κάτι από καθήκον ή ηθική δέσμευση: ►Ένιωθε την υποχρέωση να φροντίσει τους ηλικιωμένους γονείς του. 2. ευγνωμοσύνη: ►Με βοήθησε οικονομικά σε δύσκολες στιγμές και του έχω μεγάλη υποχρέωση.	Οικογ. Λέξ.: υπόχρεος, υποχρεώνω, υποχρεωτικός, υποχρεωτικά (επίρρ.) Προσδιορ.: αμοιβαία, ηθική (1, 2), νομική, οικονομική, ανειλημμένη, οικογενειακές (οι) (1) Φράσεις: ►Από υποχρέωση (= χωρίς πραγματικά να το θέλω) ►Έχω υποχρεώσεις (= έχω ευθύνες απέναντι στα μέλη της οικογένειάς μου)
υποχωρώ (Ρήμα, Ρ6) (ενεστ. υ-πο-χω-ρώ, αόρ. υποχώρησα) [αρχ. ὑποχωρῶ < ὑπὸ + χωρῶ <χῶρος]	*1. (αμτβ.)* μετακινούμαι προς τα πίσω, οπισθοχωρώ:** ►Οι ορειβάτες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, επειδή επικρατούσε σφοδρή χιονοθύελλα. 2. *(αμτβ.)* παθαίνω καθίζηση, βουλιάζω: ►Το έδαφος υποχώρησε από το βάρος του φορτηγού. *3. (αμτβ.)* εξασθενώ, μειώνομαι:** ►Ο πυρετός άρχισε να υποχωρεί μετά τη φαρμακευτική αγωγή που ακολούθησα. 4. *(αμτβ.)* δεν επιμένω, συμφωνώ με τη γνώμη του άλλου, συμβιβάζομαι: ►Ύστερα από πολλές συζητήσεις υποχώρησε και δέχτηκε τις απόψεις της άλλης πλευράς.	Αντίθ.: προχωρώ (1), εμμένω (4) Συνών.: καταρρέω (2) Οικογ. Λέξ.: υποχώρηση, υποχωρητικός
ύφαλος (ο) (Ουσιαστικό, Ο16) (ύ-φα-λος) [λόγ. < αρχ. ὕφαλος< ὑπὸ + ἃλς]	βράχος του βυθού που φτάνει ως την επιφάνεια της θάλασσας ή μόλις καλύπτεται από το νερό: ►Οι ύφαλοι αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για τα πλοία.	Σύνθ.: υφαλοκρηπίδα, υφαλοδείκτης Φράσεις: ►Τα ύφαλα (= το μέρος του πλοίου που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας)
ύφος (το) (Ουσιαστικό, Ο37) (ύ-φος, γεν. -ους, πληθ. - ) [αρχ. ὓφος]	1. ο προσωπικός τρόπος με τον οποίο διατυπώνει κάποιος γραπτά ή προφορικά τις σκέψεις του: ►Κάθε λογοτέχνης έχει το δικό του ύφος στον τρόπο που γράφει. 2. η ψυχική διάθεση κάποιου που φανερώνεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου του: ►Ετοιμαζόταν για τις καλοκαιρινές διακοπές και είχε πάρει ένα χαρούμενο ύφος.	Συνών.: έκφραση, στιλ (1) Σύνθ.: υφολογία Οικογ. Λέξ.: υφαίνω Προσδιορ.: ανεπιτήδευτο, λιτό, κομψό, ρητορικό, ποιητικό (1), υπεροπτικό (2)
ύψος (το) (Ουσιαστικό, Ο37) (ύ-ψος, γεν. -ους, πληθ. -η) [αρχ. ὓψος]	1. η κατακόρυφη απόσταση από τη βάση ενός σώματος μέχρι την κορυφή: ►Το Λαογραφικό Μουσείο της Κοζάνης είναι ένα καλαίσθητο κτίριο με μεγάλο ύψος. 2. (γεωμ.) το μήκος της καθέτου από την κορυφή ενός γεωμετρικού σχήματος ως τη βάση του: ►Σε πολλές ασκήσεις Μαθηματικών πρέπει να βρούμε το ύψος ενός τριγώνου.	Συνών.: ανάστημα (1) Σύνθ.: υψόμετρο, υψομετρικός Οικογ. Λέξ.: υψώνω, ύψωμα, ύψωση Φράσεις: ►Στέκομαι στο ύψος μου (= ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις) ►Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων (= αντιμετώπισε την κατάσταση με τον κατάλληλο τρόπο) ►Ή του ύψους ή του βάθους (= για περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται από αστάθεια)

Εικόνα