Ο

όγκος (ο) (Ουσιαστικό, Ο14 ) (ό-γκος) [αρχ. ὂγκος]	1. ο χώρος που πιάνει ένα στερεό, υγρό ή αέριο σώμα: ►Η μονάδα μέτρησης του όγκου είναι το κυβικό μέτρο. 2. *(μτφ.)* μεγάλο πλήθος, μεγάλη ποσότητα: ►Οι μαθητές της τελευταίας τάξης έχουν μεγάλο όγκο εργασίας για γράψιμο.	Σύνθ.: ογκόλιθος, ογκολόγος, υπέρογκος Οικογ. Λέξ.: ογκίδιο, ογκώδης Προσδιορ.: άμορφος, συμπαγής, γεωμετρικός (1)
οδηγώ (Ρήμα, Ρ5) (ενεστ. ο-δη-γώ, αόρ. οδήγησα, παθ. αόρ. οδηγήθηκα, παθ. μτχ. οδηγημένος) [αρχ. ὁδηγῶ < ὁδὸς+ ἂγω]	1. (μτβ.) χειρίζομαι και κινώ κάποιο όχημα: ►Οδηγούσε το λεωφορείο με μεγάλη προσοχή. *2. (μτβ.)* δείχνω το δρόμο σε κάποιον, τον κατευθύνω εκεί που πρέπει:** ►Τους οδήγησε στο μοναστήρι μέσα από ένα παλιό μονοπάτι.	Συνών: καθοδηγώ (2) Σύνθ.: καθοδηγώ Οικογ. Λέξ.: οδήγημα, οδήγηση, οδηγισμός, (καθ)οδηγητής, οδηγήτρια,οδηγία
οδός (η) (Ουσιαστικό) (ο-δός, γεν. -ού, πληθ. -οί) [αρχ. ὁδὸς]	1. δρόμος: ►Μένω στην οδό Σολωμού 44. *2. (μτφ.)* μέθοδος, ο τρόπος που ενεργεί κάποιος:** ►Ακολουθεί τη νόμιμη οδό, για να λύσει τα προβλήματά του.	Σύνθ.: οδοιπόρος, οδοκαθαριστής, άνοδος, είσοδος, έξοδος, πάροδος, πρόοδος, σύνοδος, οδόφραγμα Προσδιορ.: κεντρική, παραλιακή (1) Φράσεις: ►Καθ’ οδόν (= κατά τη διάρκεια της πορείας)
οικογένεια (η) (Ουσιαστικό, Ο20) (οι-κο-γέ-νει-α) [µτγν. οἰκογένεια< οἰκογενὴς (= δούλος γεννηµένος στο σπίτι)]	1. ομάδα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος και συνήθως ζουν στην ίδια κατοικία: ►Η οικογένειά του αποτελείται από τέσσερα άτομα. 2. ομάδα ανθρώπων, ζώων, φυτών και πραγμάτων με κοινά χαρακτηριστικά: ►Το λιοντάρι, η τίγρη και ο πάνθηρας ανήκουν στην οικογένεια των αιλουροειδών.	Σύνθ.: οικογενειάρχης Οικογ. Λέξ.: οικογενειακός Προσδιορ.: αξιότιμη, ένδοξη, ιστορική, πολυμελής (1)
οικολόγος (ο, η) (Ουσιαστικό, Ο14) (οι-κο-λό-γος) [οικολόγος < πρβλ. αγγλ. ecologist]	αυτός που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του περιβάλλοντος και αγωνίζεται για την επίλυσή τους: ►Οι οικολόγοι αγωνίζονται για την προστασία της θάλασσας από τη ρύπανση.	Οικογ. Λέξ.: οικολογία, οικολογικός
οικονομία (η) (Ουσιαστικό, Ο19) (οι-κο-νο-μί-α) [αρχ. οἰκονοµία <οἰκονόµος]	1. το σύνολο των δραστηριοτήτων που έχουν σχέση με την παραγωγή και την κατανάλωση των αγαθών: ►Κάθε χώρα ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της οικονομίας της. 2. το να μην κάνει κανείς πολλά έξοδα: ► Έκανε πολλές οικονομίες, για να σπουδάσει τα παιδιά του.	Αντίθ.: σπατάλη (2) Σύνθ.: οικονομολόγος Οικογ. Λέξ.: (εξ)οικονομώ, οικονόμος, οικονομικός Προσδιορ.: αγροτική, εθνική, οικιακή, πολιτική, ελεύθερη, αναπτυγμένη, αναπτυσσόμενη (1)
οιωνός (ο) (Ουσιαστικό, Ο13) (οι-ω-νός, γεν. -ού, πληθ. -οί) [αρχ. οἰωνὸς]	1. μαντικό πουλί που από το πέταγμα και τις κραυγές του οι μάντεις στην αρχαία Ελλάδα προέβλεπαν το μέλλον: ►Το πέταγμα και το κρώξιμο του οιωνού δήλωναν αυτό που θα συνέβαινε στο μέλλον. 2. *(συνήθ. μτφ.)* κάθε σημείο που μας επιτρέπει να κάνουμε πρόβλεψη για το μέλλον: ►Οι παγκόσμιοι κωπηλατικοί αγώνες ξεκίνησαν με καλούς οιωνούς.	Συνών: σημάδι, προμήνυμα (2) Σύνθ.: οιωνοσκόπος, οιωνοσκοπία
όλεθρος (ο) (Ουσιαστικό, Ο16) (ό-λε-θρος, γεν. -ου, πληθ. - ) [αρχ. ὂλεθρος < ὂλλυµι (= αφανίζω, καταστρέφω)]	η πλήρης καταστροφή, η ολοκληρωτική φθορά: ►Ο πόλεμος είναι ένας πραγματικός όλεθρος για τους ανθρώπους και το περιβάλλον.	Αντίθ.: λύτρωση, σωτηρία Συνών: αφανισμός Σύνθ.: πανωλεθρία Προσδιορ.: ανεπανόρθωτος, ολικός
όλος, -η, -ο (Επίθετο, Ε2, άψυχα) (ό-λος) [αρχ. ὃλος]	1. ολόκληρος: ►Μερικές φορές χρειάζεται να ταξιδεύει όλη την ημέρα, για να φτάσει στον προορισμό του. 2. *(με άρθρο)* ολικός, συνολικός: ►Η όλη εργασία για την έκδοση του βιβλίου τελειώνει σύντομα.	Συνών.: πλήρης, ακέραιος (1) Σύνθ.: ολόγιομος, ολόκληρος, ολονυχτία Οικογ. Λέξ.: ολικός, ολότητα Φράσεις: ►Όλα κι όλα (=δέχομαι τα πάντα εκτός από αυτό) ►Μέσα σ’ όλα (= παντού)
ομάδα (η) (Ουσιαστικό, Ο21) (ο-μά-δα) [αρχ. ὁµὰς, -άδος]	1. σύνολο προσώπων ή και πραγμάτων με κοινό χαρακτηριστικό: ►Μια ομάδα μαθητών του σχολείου παρουσίασε μία θεατρική παράσταση. 2. σύνολο αθλητών που ασχολούνται με το ίδιο ομαδικό άθλημα και αντιμετωπίζουν άλλες αντίστοιχες ομάδες: ►Η εθνική ομάδα στίβου πέτυχε σημαντικές νίκες.	Σύνθ.: ομαδοποίηση, ομαδάρχης Οικογ. Λέξ.: ομαδικός, ομαδικά (επίρρ.), ομαδικότητα Προσδιορ.: αθλητική, πειθαρχημένη, εθνική (1, 2), θεατρική, κοινοβουλευτική, πολιτική (1) Φράσεις: ►Ομάδα αίματος (= για καθεμία από τις κατηγορίες αίματος)
ομαλός, -ή, -ό (Επίθετο, Ε1, έμψυχα και άψυχα) (ο-μα-λός) [αρχ. ὁµαλὸς <ὁµὸς]	1. που είναι επίπεδος και ίσιος, χωρίς εξογκώματα ή εσοχές: ►Ο δρόμος που βγάζει στο εκκλησάκι είναι ομαλός και χωρίς λακκούβες. 2. (μτφ.) αυτός που είναι φυσιολογικός, κανονικός: ►Χάρη στις προσπάθειες της Τροχαίας, η κίνηση στους δρόμους εξακολουθεί να είναι ομαλή.	Αντίθ.: ανώμαλος (1), αντικανονικός (2) Σύνθ.: ανώμαλος Οικογ. Λέξ.: ομαλά (επίρρ.), ομαλότητα, (εξ)ομαλύνω, (εξ)ομάλυνση Προσδιοριζ.: κυκλοφορία, σχέσεις (οι), διαδοχή (2)
ομογένεια (η) (Ουσιαστικό, Ο20) (ο-μο-γέ-νει-α) [µτγν. ὁµογένεια < ὁµογενὴς]	1. η προέλευση από το ίδιο γένος, η κοινή καταγωγή: ►Η κάθε ομογένεια υποστηρίζει τα δίκαια της χώρας της. 2. το σύνολο των Ελλήνων που ζουν μόνιμα σε χώρα του εξωτερικού: ►Η ελληνική ομογένεια είναι εγκαταστημένη και στις πέντε ηπείρους.	Συνών.: ομοεθνία (1) Οικογ. Λέξ.: ομογενής
όμοιος, -α, -ο (Επίθετο, Ε4, έμψυχα και άψυχα) (ό-μοι-ος) [αρχ. ὃµοιος < ὁµὸς]	1. αυτός που έχει τα ίδια γνωρίσματα με άλλον: ►Στο πρόσωπο είναι όμοιος με τον παππού του. 2. ισάξιος, ισοδύναμος, ισότιμος: ►Στο άλμα εις μήκος τρεις μαθητές της τάξης έχουν όμοιες επιδόσεις.	Αντίθ.: ανόμοιος, διαφορετικός (1), κατώτερος (2) Συνών.: ίδιος, παρόμοιος, παρεμφερής (1) Σύνθ.: ομοιοκαταληξία, ομοιομορφία, ομοιογενής, ανόμοιος, παρόμοιος Οικογ. Λέξ.: όμοια (επίρρ.), μοιάζω, ομοιότητα, ομοίωμα Προσδιοριζ.: χαρακτήρας, φυσιογνωμία (1)
ομόνοια (η) (Ουσιαστικό, Ο20) (ο-μό-νοι-α, γεν. -ας, πληθ. – ) [αρχ. ὁµόνοια < ὁµόνους]	ειρηνική και αρμονική συμβίωση με άλλους στο ίδιο περιβάλλον: ►Οι δυο λαοί ζουν με ομόνοια και συνεργασία.	Αντίθ.: διχόνοια Συνών.: ομοψυχία Οικογ. Λέξ.: ομονοώ, μονοιάζω, μόνοιασμα Προσδιορ.: οικογενειακή, εθνική Παροιμ.: ►Η ομόνοια φτιάχνει σπίτι κι η διχόνοια το χαλάει
όμορφος, -η, -ο (Επίθετο, Ε2, έμψυχα και άψυχα) (ό-μορ-φος) [µεσν. ἒµµορφος <αρχ. εὒµορφος < εὐ+ µορφὴ]	1. αυτός που είναι ωραίος, ελκυστικός: ►Η Λέσβος είναι ένα όμορφο νησί του Βορείου Αιγαίου. 2. που προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα: ►Τα παιδικά χρόνια συνδέονται με όμορφες αναμνήσεις.	Σύνθ.: ομορφάνθρωπος, ομορφόπαιδο, πεντάμορφος, πανέμορφος Οικογ. Λέξ.: όμορφα (επίρρ.), ομορφιά, ομορφαίνω Αντίθ.: άσχημος (1) Προσδιοριζ.: νησί, πίνακας, χρόνια (τα), ζωή, μάτια (τα) (1, 2)
όνειρο (το) (Ουσιαστικό, Ο34) (ό-νει-ρο, γεν. -είρου, πληθ. -α,-είρατα) [αρχ. ὂνειρον]	1. φανταστικά γεγονότα που βλέπουμε, όταν κοιμόμαστε: ►Είδα ένα παράξενο όνειρο και φοβήθηκα πολύ. 2. έντονη επιθυμία, πόθος: ►Το όνειρό του ήταν να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. 3. καθετί ιδιαίτερα ωραίο: ►Η χθεσινή βραδιά με την πανσέληνο ήταν ένα όνειρο.	Συνών.: ονειροπόλημα (2) Σύνθ.: ονειροπόλος, ονειροκρίτης, ονειροπαρμένος Οικογ. Λέξ.: ονειρεύομαι, ονειρικός Προσδιορ.: ανεξήγητο, εφιαλτικό, (1), απραγματοποίητο (2), ωραίο (1, 2, 3)
όνομα (το) (Ουσιαστικό, Ο40) (ό-νο-μα, γεν. -όματος, πληθ. -όματα) [αρχ. ὂνοµα]	1. το βαπτιστικό όνομα: ►Η νονά έδωσε στο παιδί μου το όνομα Βασίλης. 2. (γραμμ.) κάθε λέξη που δηλώνει πρόσωπο, ζώο ή πράγμα (όνομα ουσιαστικό) ή τις ιδιότητές τους (όνομα επίθετο): ►Τα ονόματα, ουσιαστικά και επίθετα,είναι λέξεις που κλίνονται.	Σύνθ: ονοματεπώνυμο, ονοματολογία Οικογ. Λέξ: ονομάζω, ονομασία, ονομαστός, ονομαστικός, ονοματίζω Προσδιορ: δοξασμένο, τιμημένο (1), υποκοριστικό, μεγεθυντικό, προσηγορικό (= όχι τα κύρια) (2) Φράσεις: ►Για όνομα του Θεού (= για έντονη διαμαρτυρία) ►Όνομα και μη χωριό (= για πρόσωπα που δε θέλουμε να κατονομάσουμε) Παροιμ.: ►Κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα
οξυγόνο (το) (Ουσιαστικό, Ο32) (ο-ξυ-γό-νο) [λόγ. οξυγόνο < ὀξὺ + γόνος]	1. άχρωμο και άοσμο αέριο που είναι βασικό συστατικό του ατμοσφαιρικού αέρα και του νερού: ►Το οξυγόνο είναι απαραίτητο για την ύπαρξη ζωής. 2. (μτφ.) ο υγιεινός, ο καθαρός αέρας: ►Κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε στο χωριό, για να χορτάσουμε οξυγόνο.	Σύνθ.: οξυγονοκόλληση, οξυγονοθεραπεία Οικογ. Λέξ.: οξυγονούχος, οξυγονώνω, οξυγόνωση
όπλο (το) (Ουσιαστικό, Ο32) (ό-πλο) [αρχ. ὃπλον]	1. καθετί που χρησιμοποιούμε για άμυνα, επίθεση ή κυνήγι: ►Το ρόπαλο ήταν ένα από τα αρχαιότερα όπλα για την άμυνα του ανθρώπου. 2. (μτφ.) οτιδήποτε χρησιμεύει για την επιτυχία κάποιου σκοπού: ►Ένα σημαντικό όπλο για την επιτυχία στις εξετάσεις είναι η συστηματική προετοιμασία.	Σύνθ: οπλαρχηγός, οπλοφορία, άοπλος, πάνοπλος Οικογ. Λέξ.: οπλή, οπλίζω, οπλίτης, οπλισμός Προσδιορ.: βιολογικό, κυνηγετικό, πρωτόγονο, πυρηνικό (1) Φράσεις: ►Καταθέτω τα όπλα (= παραδίνομαι, συνθηκολογώ) ►Ρίχνω τα όπλα (= τρέπομαι σε φυγή)
όργανο (το) (Ουσιαστικό, Ο34) (όρ-γα-νο, γεν. -άνου, πληθ. -α) [αρχ. ὂργανον]	1. εργαλείο που χρησιμοποιεί κάποιος, για να κάνει κάτι: ►Ο διαβήτης είναι ένα γεωμετρικό όργανο. 2. κάθε μέρος του οργανισμού που επιτελεί μια ορισμένη λειτουργία: ►Το μάτι είναι το όργανο της όρασης. 3. πρόσωπο που το χρησιμοποιούν οι άλλοι για δικό τους συμφέρον: ►Χωρίς να το καταλάβει, έγινε όργανο των αντιπάλων του.	Σύνθ.: οργανοπαίχτης, ενόργανος, ανόργανος Οικογ. Λέξ.: οργανικός, οργανώνω, οργάνωση, οργανωτής Προσδιορ.: άβουλο, πειθήνιο (3), μουσικό, γεωμετρικό (1), ευαίσθητο (1, 2)
οργίζομαι (Ρήμα, Ρ4) (ενεστ. ορ-γί-ζο-μαι, παθ. αόρ. οργίστηκα, παθ. μτχ. οργισμένος) [αρχ. ὀργίζοµαι]	(αμτβ.) βρίσκομαι σε κατάσταση μεγάλου θυμού ή αγανάκτησης: ►Οργίζομαι πάρα πολύ, όταν σκέφτομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζουν τα ζώα.	Συνών: θυμώνω, εξοργίζομαι Σύνθ.: εξοργίζομαι Οικογ. Λέξ.: οργή, οργίλος Φράσεις: ►Οργισμένα νιάτα (= ασυμβίβαστοι νέοι)
ορεινός, -ή, -ό (Επίθετο, Ε1, έμψυχα και άψυχα) (ο-ρει-νός) [αρχ. ὀρεινὸς < ὂρος]	1. αυτός που σχετίζεται με το βουνό: ►Πολλές περιοχές της Ελλάδας έχουν ορεινό κλίμα. 2. τόπος που έχει πολλά βουνά: ►Η Ελλάδα είναι ορεινή χώρα.	Αντίθ.: πεδινός, καμπίσιος (2) Συνών.: βουνίσιος, ορεσίβιος (1) Σύνθ.: ημιορεινός Οικογ. Λέξ.: όρος, ορεινά (τα) Προσδιοριζ.: όγκος, χωριό (1, 2)
ορθοπεδικός (ο) (Ουσιαστικό, Ο13) (ορ-θο-πε-δι-κός) [λόγ. < γαλλ. orthopédique]	ο ειδικευμένος γιατρός που ασχολείται με τις παθήσεις του κινητικού συστήματος, δηλ. των οστών, των αρθρώσεων και των μυών: ►Ο ορθοπεδικός επισκέφτηκε το σχολείο, για να διαπιστώσει αν υπάρχουν μαθητές με σκολίωση (= πάθηση της σπονδυλικής στήλης).
ορίζοντας (ο) (Ουσιαστικό, Ο3) (ο-ρί-ζο-ντας) [λόγ. < αρχ. ὁρίζων]	η νοητή γραμμή όπου ο ουρανός φαίνεται να ακουμπά τη γη ή τη θάλασσα: ►Ένα μεγάλο πλοίο φάνηκε μακριά στον ορίζοντα.	Οικογ. Λέξ.: οριζόντιος, οριζοντιώνω Προσδιορ.: μακρινός, τεχνητός, στενός, ευρύς, νέος, υδροφόρος Φράσεις: ►Ανοίγω νέους ορίζοντες (= δημιουργώ καινούργιες προοπτικές) ►Κάτι φαίνεται στον ορίζοντα (= κάτι αρχίζει να γίνεται)
ορκωμοσία (η) (Ουσιαστικό, Ο19) (ορ-κω-μο-σί-α ) [αρχ. ὁρκωµοσία < ὃρκος + ὂµνυµι]	το να ορκίζεται κανείς ενώπιον επίσημης αρχής κατά την ανάληψη καθηκόντων, την ολοκλήρωση των σπουδών του κ.ά.: ►Η ορκωμοσία των βουλευτών γίνεται ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.	Προσδιορ.: επίσημη
ορμώ (Ρήμα, Ρ5) (ενεστ. ορ-μώ, αόρ. όρμησα) [αρχ. ὁρµῶ < ὁρµὴ ]	1. *(αμτβ.)* κινούμαι βιαστικά προς τα εμπρός: ►Οι φίλαθλοι όρμησαν στο γήπεδο, για να πανηγυρίσουν τη νίκη της ομάδας τους. *2. (μτβ.)* κάνω επίθεση:** ►Ο εχθρός όρμησε εναντίον της φρουράς του κάστρου με όλες τις δυνάμεις που διέθετε.	Σύνθ.: εξορμώ, εφορμώ Οικογ. Λέξ.: ορμή, ορμητήριο, ορμητικός, ορμητικότητα
όρος (ο) (Ουσιαστικό, Ο14) (ό-ρος) [λόγ. < αρχ. ὃρος] Προσοχή! όρος (το) = το βουνό ορός (ο) = διάλυµα που χρησιµοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς	1. απαραίτητη προϋπόθεση, για να υπάρξει κάτι άλλο: ►Θα έρθω μαζί σου διακοπές, υπό τον όρο ότι θα πάμε σε κάποιο νησί. 2. *(πληθ.)* παράγοντες που επηρεάζουν την εργασία, τη ζωή και τις δραστηριότητες κάποιου: ►Οι όροι εργασίας των ναυτικών έχουν βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό. 3. η ονομασία ενός πράγματος ή μιας έννοιας στην επιστήμη ή την τέχνη: ►Η λέξη «οπτική» είναι όρος της Φυσικής.	Σύνθ.: ορολογία Προσδιορ.: επιστημονικός, μουσικός, διεθνής, ασαφής Φράσεις: ►Όροι του κλάσματος (= ο αριθμητής και ο παρονομαστής) ►Μέσος όρος (= το ενδιάμεσο μεταξύ δύο ακραίων σημείων) ►Εφ’ όρου ζωής (= για ολόκληρη τη ζωή) ►Άνευ όρων(= χωρίς περιορισμούς)
ουσία (η) (Ουσιαστικό, Ο19) (ου-σί-α) [αρχ. οὐσία < οὖσα <εἰµὶ]	1. κάθε είδος ύλης, φυσικό σώμα: ►Στο γάλα υπάρχουν πολλές θρεπτικές ουσίες. 2. το πιο σημαντικό στοιχείο, ό,τι είναι σπουδαιότερο και σοβαρότερο σ’ένα θέμα, μια υπόθεση κ.λπ.: ►Ο ανταποκριτής της εφημερίδας προσπάθησε να καταγράψει την ουσία των γεγονότων.	Συνών.: νόημα, βάρος, σπουδαιότητα (2) Σύνθ.: απουσία, εξουσία, παρουσία, περιουσία Οικογ. Λέξ.: ουσιώδης, ουσιωδώς (επίρρ.), ουσιαστικός, ουσιαστικό (το), ουσιαστικά (επίρρ.) Προσδιορ.: οργανική, ανόργανη, δηλητηριώδης, θρεπτική, τοξική, φαρμακευτική (1) Φράσεις: ►Ξοδεύω φαιά ουσία (= σκέφτομαι) ►Στην ουσία / κατ’ ουσία (= στην πραγματικότητα)
οφείλω (Ρήμα) (ενεστ. ο-φεί-λω, παρατ. όφειλα) [αρχ. ὀφείλω]	1. *(μτβ.)* χρωστώ: ►Αγόρασα σπίτι και οφείλω χρήματα στην Τράπεζα. 2. (μτβ.) είμαι υποχρεωμένος, έχω καθήκον να κάνω κάτι: ►Οφείλω πολλά στους δασκάλους μου.	Συνών.: χρωστώ (1, 2) Οικογ. Λέξ.: όφελος, οφειλή, οφειλέτης
όψη (η) (Ουσιαστικό, Ο27) (ό-ψη, γεν. -ης, -εως, πληθ. -εις) [λόγ. < αρχ. ὂψις < ὁρῶ (= βλέπω)]	1. η εξωτερική εμφάνιση: ►Η μπροστινή όψη του κτιρίου είναι διακοσμημένη με μάρμαρο. 2. η φυσιογνωμία, το πρόσωπο και η έκφραση ενός ατόμου: ►Από την όψη του φαινόταν ότι δεν ήταν καλά στην υγεία του.	Συνών.: θωριά (1, 2) Σύνθ.: άποψη, κάτοψη, πρόσοψη, σύνοψη Προσδιορ.: ευχάριστη,θλιμμένη, ταλαιπωρημένη (1, 2) Φράσεις: ►Λαμβάνω /έχω υπόψη μου (= δεν ξεχνώ) ►Η άλλη όψη του νομίσματος (= η αντίθετη πλευρά ενός ζητήματος) ►Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος (= για δυο πράγματα που είναι ίδια)

Εικόνα