5. Εξελίξεις στα Γράμματα, τις Επιστήμες και τις Τέχνες κατά το 17ο και 18ο αιώνα |
|||||
Όροι – κλειδιά της ενότητας Κλασικισμός, ρομαντισμός, ορθολογισμός, εμπειρισμός, εφευρέσεις, ατμομηχανή, μπαρόκ, κλασικισμός-νεοκλασικισμός, ροκοκό.
Η πνευματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά το 17ο αιώνα ή αιώνα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ (1638-1715). Η γαλλική λογοτεχνία ακολουθώντας τον κλασικισμό*, παράγει έργα διαχρονικά με θεματογραφία κλασική ή σύγχρονη. Ο Μολιέρος (1622-1753), ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της περιόδου αυτής, διακωμωδεί την ανερχόμενη αστική τάξη της εποχής του (Αρχοντοχωριάτης). Η λογοτεχνική παραγωγή συνεχίζεται στη Γαλλία και κατά το 18ο αιώνα με τους εκπροσώπους του Διαφωτισμού, ενώ προς το τέλος του αιώνα αυτού εμφανίζεται ο ρομαντισμός*. Στην Αγγλία κυριαρχούν κατά την περίοδο αυτή ρεαλιστικές και ανθρωποκεντρικές τάσεις, ενώ στη Γερμανία δίνεται έμφαση στο συναίσθημα και στην παράδοση. Κορυφαίοι γερμανοί συγγραφείς της περιόδου αυτής θεωρούνται ο Γκαίτε (1749-1832) με αντιπροσωπευτικό έργο τον Φάουστ, και ο Σίλλερ (1759-1805).
Το δρόμο για τη νεότερη επιστήμη, που άνοιξε ο Βάκωνας, συνέχισε ο γάλλος Ρενέ Ντεκάρτ (1596-1650) που θεμελίωσε τον ορθολογισμό*, Θέλει γαμπρό αριστοκράτη (Ο Κλεόντης, υποψήφιος γαμπρός, ζητάει το χέρι της κόρης του νεόπλουτου Γιορδάνη). Απόσπασμα από τον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου, στο: ΚΝΛ, Α΄ Λυκείου, σ. 386-387.
|
υποστηρίζοντας ότι η κύρια πηγή της κάθε αλήθειας είναι η λογική απόδειξη. Τον ορθολογισμό, επίσης, και τον εμπειρισμό* χρησιμοποίησε ο άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ (1632-1704) ως βάση για την ερμηνεία και τη βελτίωση της κοινωνίας. Το επιστημονικό πνεύμα επιβάλλεται, όταν ο Ισαάκ Νεύτων (1643-1 727) διατυπώνοντας το νόμο της παγκόσμιας έλξης (1687) έδειξε ότι ο κόσμος λειτουργεί με βάση ορισμένους σταθερούς νόμους. Αυτός ο επιστημονικός στοχασμός γεννά την αισιοδοξία ότι η λογική και η εφαρμογή παρόμοιων νόμων στα κοινωνικά φαινόμενα θα φέρουν στον άνθρωπο την ελευθερία, την αρμονία και την ευημερία. Προβάλλεται έτσι, κατά το 18ο αιώνα, ένα γενικότερο αίτημα για βαθιές μεταβολές σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, το οποίο εντάσσεται στο κίνημα του Διαφωτισμού. Το κίνημα αυτό αποσκοπούσε στην αποδέσμευση της ανθρώπινης σκέψης από κάθε ιδεολογική, θρησκευτική ή φιλοσοφική προκατάληψη. Οι σημαντικότεροι Διαφωτιστές
Η επικράτηση του ορθολογισμού και του εμπειρισμού συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας. Η επιστημονική έρευνα συνεχίζεται, αλλά κατά το 18ο αιώνα δίνεται περισσότερη έμφαση στην πρακτική εφαρμογή της. Η εφεύρεση του αλεξικέραυνου, του θερμόμετρου, του ηλεκτρικού συσσωρευτή (μπαταρίας) και του αερόστατου είναι μερικά από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της εποχής. Η σημαντικότερη, όμως, τεχνική εφεύρεση είναι η τελειοποίηση της ατμομηχανής (1769) από τον Σκότο Τζέιμς Βατ (1 736-1819).
Μέσα από τη θρησκευτική διαμάχη αναδύθηκε και κυριάρχησε κατά το 17ο αιώνα μια νέα καλλιτεχνική τεχνοτροπία, το μπαρόκ (από την πορτογαλική λέξη barocco: ακανόνιστο μαργαριτάρι). Γεννήθηκε στην Ιταλία ως προέκταση της αναγεννησιακής τέχνης και χρησιμοποιεί τις καμπύλες, την πολυχρωμία, την κίνηση, την ψευδαίσθηση και την επιτηδευμένη |
|
|
έως το 1780 περίπου. Γενικά η τεχνοτροπία αυτή χαρακτηρίζεται από τα έντονο διακοσμητικό στοιχείο, τη χάρη, την κομψότητα και την ευχάριστη ή ανέμελη ατμόσφαιρα. Ο κυριότερος εκπρόσωπος του γαλλικού ροκοκό στη ζωγραφική είναι ο Ζαν Αντουάν Βατό (1648-1721). Προς το τέλος του αιώνα (1780) το ροκοκό υποχωρεί και τη θέση του καταλαμβάνει ο νεοκλασικισμός*. Χρησιμοποιήθηκε ως μέσο έκφρασης του αγώνα των λαών για ελευθερία και δημοκρατία με κυριότερο εκπρόσωπο τον Ζακ Λουί Νταβίντ (1748-1825).
Το 17ο αιώνα το μπαρόκ επιφέρει στη μουσική γόνιμες και ανανεωτικές εξελίξεις με τη δημιουργία του λυρικού θεάτρου, δηλαδή της όπερας*(μελοδράματος) και του ορατόριου*. Η όπερα |
πρωτοεμφανίστηκε το 1600 στη Φλωρεντία, έλαβε όμως την ολοκληρωμένη μορφή της το πρώτο μισό του 17ου αιώνα. Γενικότερα, χάρη στους μεγάλους μουσουργούς παρατηρείται μεγάλη πρόοδος στη μουσική με τον εμπλουτισμό παλαιών και την επινόηση νέων μορφών σύνθεσης. |