KEIMENO
Σοφιστική τέχνη και σοφιστής κατά τον Πρωταγόρα
Εγώ πάντως υποστηρίζω1 ότι η σοφιστική τέχνη είναι παλιά2, αλλά ότι όσοι την ασκούσαν τα παλιά χρόνια, επειδή φοβούνταν τον φθόνο που προκαλεί, πρόβαλλαν ως προστατευτικό κάλυμμα3 άλλοι την ποίηση, όπως ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Σιμωνίδης, κι άλλοι τις μυστηριακές τελετές και τις προφητείες, όπως οι οπαδοί του Oρφέα και του Μουσαίου· άλλοι πάλι [...] ακόμη και τη γυμναστική[…] Τη μουσική χρησιμοποίησε για προκάλυμμα και […] ο Αγαθοκλής, σοφιστής μεγάλος…
Παραδέχομαι ότι είμαι σοφιστής4 κι ότι μορφώνω ανθρώπους5, κι έχω την εντύπωση πως με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή ομολογώντας το κανείς πως είναι σοφιστής, προφυλάγεται πιο αποτελεσματικά παρά αν το αρνείται […] Και το μάθημα αυτό συνίσταται στο να μπορείς να αντιμετωπίζεις σωστά από τη μια τις υποθέσεις του σπιτιού σου6, δηλαδή πώς να διοικείς το σπίτι σου με τον πιο σωστό τρόπο, κι από την άλλη τα κοινά7, δηλαδή πώς να γίνεις ασυναγώνιστος στο να χειρίζεσαι τις υποθέσεις της πόλης. Και να μιλάς γι' αυτές8 [...] Ακριβώς αυτό, είπε, είναι το πράγμα που αναλαμβάνω να φέρω σε πέρας.
(Πλάτων, Πρωταγόρας, 316d-e, 317b και 318e-319a)
ΠΡΑΓΜΑΤOΛOΓΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧOΛΙΑ
- Eγώ πάντως υποστηρίζω: ο Πρωταγόρας υποστηρίζει το επάγγελμα που ασκεί, τη σοφιστική τέχνη, στο απόσπασμα αυτό που προέρχεται από τον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα. Ο Πλάτων λέει γι' αυτόν ότι ήταν ο πρώτος που υιοθέτησε το όνομα σοφιστής και ζητούσε αμοιβή για την εκπαίδευση που παρείχε. Eπισκέφθηκε την Aθήνα το 443 π.Χ. και τότε ο Περικλής του ανέθεσε να γράψει το «σύνταγμα» (Πολιτεία) της αθηναϊκής αποικίας Θούριοι της K. Iταλίας. Συνδεόταν με προσωπική φιλία με τον Περικλή και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Aθήνα και στις πόλεις της K. Iταλίας.
- Σοφιστική τέχνη… παλαιά: ο Πρωταγόρας αναγνωρίζει την αρχαιότητα της σοφιστικής τέχνης που αυτός ασκεί. Συνδέει τη δραστηριότητά του με την προηγούμενη παράδοση, με προσωπικότητες που είχαν διακριθεί για τη σοφία και τη σύνεση, όπως οι μεγάλοι ποιητές, μουσικοί και ραψωδοί, οι μάντεις, οι επτά σοφοί και άλλοι εφευρέτες ή επινοητές πρακτικών δεξιοτήτων.
- Προστατευτικό κάλυμμα: ο Πρωταγόρας πιστεύει ότι όσοι ασκούσαν παλαιότερα τη σοφιστική τέχνη αναγκάζονταν να κρύβουν τη δραστηριότητά τους αυτή, που ήταν η διδασκαλία της πρακτικής και πολιτικής σοφίας, από φόβο μήπως εγείρουν τον φθόνο και την κριτική. Ο ίδιος όμως τολμά να το ομολογεί.
- Σοφιστής: από το ρήμα «σοφίζομαι» που σημαίνει μηχανεύομαι τεχνάσματα, φαντάζομαι, επινοώ. Από αυτήν προκύπτει η σημασία «έμπειρος», «επιδέξιος», «αυθεντία» σε κάποια εργασία, επιστήμη ή οποιαδήποτε τέχνη, λ.χ. στα μαθηματικά ή στη ναυπηγική. Συνδέεται η λέξη σοφιστής με τη σοφία και τον σοφό, που ήταν αρχικά ο έμπειρος σε μηχανική τέχνη ή σε κάποια ευγενή τέχνη, αλλά και ο συνετός, ο πολυμαθής, εκείνος που έχει ασφαλή κρίση, που είναι επινοητής άγνωστων αληθειών.
- Μορφώνω ανθρώπους: αναφορά στην εκπαίδευση που έκανε τον νέο ικανό στον λόγο και στη συζήτηση. Από τον 5ο αι. π.Χ. η λέξη σοφιστής χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τους δασκάλους της ευγλωττίας, δηλαδή τους καθηγητές της γραμματικής, της ρητορικής κ.ά., που πρόσφεραν ανώτερη μόρφωση στους νέους.
- Τις υποθέσεις του σπιτιού σου: παροχή γνώσεων χρήσιμων στην ιδιωτική ζωή.
- Τα κοινά: γνώσεις αναγκαίες για την κοινωνική και πολιτική ζωή.
- Στο να χειρίζεσαι... γι' αυτές: διδασκαλία σε όσους επιδιώκουν σταδιοδρομία στην πολιτική και στη δημόσια ζωή. Εκπαίδευση στην ανάπτυξη πειστικών επιχειρημάτων μέσω της ρητορικής τέχνης.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1 Η κριτική του Πλάτωνα εναντίον των Σοφιστών
∆ιαπιστώθηκε, πρώτον, ότι είναι [δηλ. ο σοφιστής] αμειβόμενος κυνηγός πλούσιων νέων ανθρώπων […] δεύτερον, κάτι σαν χονδρέμπορος των μαθημάτων που θρέφουν την ψυχή […] τρίτον, λιανοπωλητής των ίδιων αυτών πραγμάτων […] τέταρτον, μας φάνηκε ως βιοτέχνης που πουλάει δικής του κατασκευής μαθήματα […] πέμπτον, ένα είδος αθλητή στο αγώνισμα των λόγων, ο οποίος επάγγελμά του έχει την εριστική […] ωστόσο δεχτήκαμε, συγκαταβατικά, ότι ο σοφιστής καθαρίζει την ψυχή από δοξασίες που στέκονται εμπόδιο στη μάθηση.
(Πλάτων, Σοφιστής, 231d-6e)
2 Η κριτική του Αριστοτέλη για τους σοφιστές και τη σοφιστική
[…] γιατί η σοφιστική είναι φαινομενική σοφία, όχι πραγματική, κι ο σοφιστής άτομο που κερδίζει χρήματα από φαινομενική σοφία και όχι από πραγματική.
(Αριστοτέλης, Σοφιστικοὶ Ἔλεγχοι Ι, 165a 21)
3 Η αποδοχή των Σοφιστών: «Σοφιστὴς κοινὸν ἦν ὄνομα»
Ο Πόπλιος Αίλιος Αριστείδης, ρήτορας και λόγιος του 2ου αι. μ.Χ., από τη Mυσία της M. Aσίας, όταν ακμάζει η δεύτερη σοφιστική, υποστηρίζει στο παρακάτω απόσπασμα ότι ο όρος σοφιστής χρησιμοποιήθηκε για σημαντικές προσωπικότητες της αρχαιότητας με αρνητική αλλά και θετική σημασία.
Έχω την εντύπωση ότι δε γνωρίζουν [όσοι επικρίνουν] καν τι δήλωνε η λέξη «φιλοσοφία» στους Έλληνες και τι σήμαινε, και γενικά ότι δεν ξέρουν τίποτε γι' αυτά τα πράγματα. ∆εν έχει αποκαλέσει ο Ηρόδοτος «σοφιστή» τον Σόλωνα; ∆εν έχει επίσης αποκαλέσει έτσι τον Πυθαγόρα; ∆εν έχει χαρακτηρίσει και ο Ανδροτίων τους Επτά –εννοώ τους Επτά Σοφούς– «σοφιστές»; Έτσι δε χαρακτήρισε και τον Σωκράτη, τον περίφημο εκείνον [...] Η γνώμη μου είναι ότι «σοφιστής» ήταν ένας όρος αρκετά κοινός, κι ότι «φιλοσοφία» σήμαινε, κατά κάποιο τρόπο, να ασχολείσαι με τις ωραίες τέχνες και να καταπιάνεσαι με διανοήματα– κι όχι αυτό που υποδηλώνει τώρα ο όρος, αλλά εν γένει την πνευματική καλλιέργεια […] και πως αυτός που κατεξοχήν τα έβαλε με αυτόν τον όρο είναι, νομίζω, ο Πλάτων.
(Αριστείδης, Λόγοι 46 (II 407 Dindorf): Πρὸς Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων λόγος)
4 Σοφία και Σοφιστές: «Δεινότης πολιτική και δραστήριος σύνεσις»
O Πλούταρχος (1ος αι. μ.X.), μιλώντας για τον Aθηναίο Mνησίφιλο, σύμβουλο του Θεμιστοκλή, μας δίνει πληροφορίες χρήσιμες για την κατανόηση του έργου των Σοφιστών.
[...] Ούτε ρήτορας ήταν ούτε σ' αυτούς που αποκλήθηκαν «φυσικοί φιλόσοφοι» συγκαταλεγόταν, αλλά είχε κάνει επάγγελμά του ό,τι χαρακτηριζόταν τότε ως «σοφία», ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλώς πολιτική ικανότητα και γνώση πως να ενεργείς αποτελεσματικά· τη σοφία αυτή ο Μνησίφιλος –με μιά αδιάσπαστη συνέχεια που έφθασε ως τον Σόλωνα– την κρατούσε σαν να ήταν η διδασκαλία κάποιας αίρεσης. Οι μετέπειτα, που την ανάμιξαν με τις δικανικές τέχνες και μετατόπισαν την εφαρμογή της από τα δημόσια πράγματα στη θεωρία, αποκλίθηκαν «σοφιστές».
(Πλούταρχος, Bίοι Παράλληλοι, «Θεμιστοκλῆς» 2, 6)
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – ΕΡΓΑΣΙΕΣ
- Σε ποια παράδοση εντάσσει την επαγγελματική του δραστηριότητα ο Πρωταγόρας;
- Ποιο έργο επιτελεί ο Πρωταγόρας, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, και πώς αυτό συνδέεται με τις πολιτικές συνθήκες της αθηναϊκής δημοκρατίας; (Βλ. Εισαγωγή και κείμενο).
- Από ποιο ρήμα παράγεται η λέξη σοφιστής και ποια σημασία έχουν σήμερα οι λέξεις «σοφιστείες» και «σοφίζομαι»; (Βλ. γλωσσάριο και σχόλιο 4).
- Ποια κριτική ασκήθηκε στις δραστηριότητες των Σοφιστών και από ποιους; Πώς χαρακτηρίζονται οι Σοφιστές από τον Πλούταρχο; [Παράλληλο Κείμενο (4)].
- Πώς ορίζεται η φιλοσοφία στο παράλληλο κείμενο (3);
ΘEMA ΓIA ΣYZHTHΣH Ή ΓPAΠTH EPΓAΣIA
Aφού μελετήσετε τα παράλληλα κείμενα (1) και (2), να συζητήσετε στην τάξη αν συμφωνείτε με την κριτική που ασκήθηκε εναντίον των Σοφιστών για τον επαγγελματισμό τους στην εποχή τους. Πώς νομίζετε ότι θα αντιμετωπίζονταν οι Σοφιστές τη σημερινή εποχή;
ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Με ποιον τρόπο προσδιορίζει το έργο του σοφού στο παρακάτω ποίημα ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο οποίος έχει επηρεαστεί από τη δεύτερη σοφιστική, που διαμορφώθηκε στην ελληνιστική εποχή; Συζητήστε το θέμα αυτό στην τάξη αξιοποιώντας τις παρακείμενες εικόνες, το παράλληλο κείμενο (3) και την Εισαγωγή.
Σοφοί δε προσιόντων
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
(K. Π. Καβάφης, Ποιήματα Α΄, εκδ. Ίκαρος, Aθήνα 1963)
|
ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ
(490/80-420/11 π.Χ.)
Ο σπουδαιότερος και αρχαιότερος από τους σοφιστές του 5ου αιώνα π.Χ. Γεννήθηκε και έζησε στα Άβδηρα της Θράκης. Το 443 π.Χ. εμφανίζεται στο προσκήνιο της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της Αθήνας. Στον πλατωνικό διάλογο Πρωταγόρας είναι το κύριο πρόσωπο ομάδας συνομιλητών που συζητούν αν η αρετή, και μάλιστα η πολιτική αρετή, διδάσκεται ή όχι.
ΓΛΩΣΣΑΡΙO
ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ (τέχνη): στη σοφιστική, μέθοδος της ρητορικής με την οποία γίνεται αντιπαράθεση ενός ισχυρισμού ενάντια σε κάποιο άλλο. Στη φιλοσοφία του Σωκράτη και του Πλάτωνα μέθοδος εύρεσης της αλήθειας που στηρίζεται στον λόγο και τον αντίλογο.
ΕΡΙΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ: μέθοδος της ρητορικής που καλλιεργήθηκε από τους σοφιστές. Συνίσταται στη διατύπωση πειστικών, εκ πρώτης όψεως, αλλά εσφαλμένων επιχειρημάτων.
ΣΟΦΙΖΟΜΑΙ (ως αποθετικό): μηχανεύομαι τεχνάσματα ευφυή· μεταχειρίζομαι σοφιστικά επιχειρήματα· επινοώ κάτι με πανουργία.
ΣΟΦΙΖΩ: κάνω κάποιον σοφόν, εκπαιδεύω, διδάσκω.
ΣΟΦΙΣΜΑ: απατηλό επιχείρημα.
ΣΟΦΙΣΤΕΙΑ (η): τέχνη του σοφιστή, αλλά και σοφιστικός συλλογισμός ή επιχειρηματολογία, στρεψοδικία.
ΣΟΦΙΣΤΕΥΩ (ρ. αμετ.): διδάσκω όπως οι σοφιστές, ιδίως τη ρητορική. Προβάλλω σοφιστικά επιχειρήματα.
ΣΟΦΙΣΤΙΚΟΣ-Η-ΟΝ: ό,τι αφορά το σόφισμα, απατηλός, ψευδής.
ΣΟΦΟΣ: αυτός που έχει σύνεση και ασφαλή κρίση, ο επινοητής άγνωστων αληθειών.
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: αγάπη για τη σοφία και τη γνώση.
Κύριος σκοπός της φιλοσοφίας είναι να ανακαλύψει την αλήθεια. Η ετυμολογία της λέξης «αλήθεια» (από το στερητικό α και το ρ. λανθάνω) έχει συχνά συνδεθεί με αυτό που δεν μπορεί να κρυφτεί, ή να καλυφθεί, αυτό που είναι γυμνό. Η αλήθεια, εκτός από το αντίθετο του ψεύδους, δηλώνει το αντίθετο του φαινομένου, δηλαδή το πραγματικό. Γι' αυτό και έχει υπάρξει μια μακρόχρονη καλλιτεχνική παράδοση απεικόνισης της αλήθειας ως γυμνής, όπως στην απεικόνιση αυτή, από το έργο του Σ. Μποτιτσέλι Συκοφαντία (16ος αι., Λονδίνο, Mansell Collection). Oι σχέσεις της φιλοσοφίας με τη σοφία και την πνευματική καλλιέργεια είναι φανερές στο παράλληλο κείμενο (3).
H λυρική ποιήτρια Σαπφώ ήταν ένα από τα αγαπητά θέματα των αρχαίων καλλιτεχνών. Eδώ εικονίζεται σε μια υδρία του 5ου αι. π.X. καθισμένη να κρατά έναν παπύρινο κύλινδρο με κείμενο που πρόκειται να τραγουδήσει, το οποίο αρχίζει με την επίκληση ἠερίων ἐπέων ἄρχομαι ἄλλων (=αρχίζω το τραγούδι μου μ' αιθέρια λόγια, μτφρ. Oδ. Eλύτης). Aθήνα, Eθνικό Aρχαιολογικό Mουσείο.
H Θέμις, η οποία κυριαρχούσε στο δελφικό μαντείο, απεικονίζεται εδώ στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας να δίνει χρησμό στον βασιλιά της Aθήνας Aιγέα σχετικά με τη γέννηση του Θησέα. H Θέμις κρατά στο αριστερό χέρι φιάλη και στο δεξιό κλαδί ιερής δάφνης. Tο νερό και η δάφνη έδιναν στην Πυθία μαντική δύναμη (5ος αι. π.X., Bερολίνο, Aρχαιολογικό Mουσείο).
Θεοὶ μὲν γὰρ μελλόντων,
ἄνθρωποι δὲ γιγνομένων
σοφοὶ δὲ προσιόντων
αἰσθάνονται.
(Φιλόστρατος, Tὰ ἐς τὸν Tυανέα, Ἀπολλώνιον VIII 7) |