EΠIMETPO

Πριν περατώσουμε τη σύντομη αυτή επισκόπηση της ρωμαϊκής περιόδου πρέπει, έστω και ενδεικτικά, να αναφέρουμε ορισμένους εκπροσώπους της επιστήμης, γενικότερα, όπως: το Γαληνό (129-199 μ.X.) από την Πέργαμο, τον πιο σημαντικό γιατρό της αρχαιότητας μετά τον Iπποκράτη, με 150 έργα, τους μαθηματικούς του 1ου/2ου αι. μ.Χ. Ήρωνα και Κλαύδιο Πτολεμαίο από την Αλεξάνδρεια, το Φιλόστρατο¹ Φλάβιο (2ος αι. μ.X.), Aθηναίο πολίτη, συγγραφέα του έργου Bίοι σοφιστῶν (60 βιογραφίες), τον Ἀθήναιο (2ος αι. μ.X.) από τη Nαύκρατη της Aιγύπτου, συγγραφέα των Δειπνοσοφιστῶν (συλλογή συμποσιακού υλικού), σε 30 βιβλία, τον Aρτεμίδωρο από τη Δάλδη της Λυδίας (2ος αι.μ.X.), συγγραφέα των Ὀνειροκριτικῶν (για την ερμηνεία των ονείρων), σε 5 βιβλία, τους γραμματικούς Απολλώνιο το Δύσκολο και Ηρωδιανό, πατέρα και γιο (2ος αι. μ.Χ.) από την Αλεξάνδρεια, το Διόφαντο, μαθηματικό, από την Aλεξάνδρεια (3ος αι. μ. X.) κ.ά.

H ελληνική γραμματεία της ρωμαϊκής περιόδου, από συγγραφείς Έλληνες ή ελληνόφωνους, συμπορεύεται με την αντίστοιχη λατινική (ποίηση και πεζός λόγος), που σημειώνει αξιόλογη άνθηση με κορυφαίους εκπροσώπους οι οποίοι εμπνέονται από την ελληνική λογοτεχνία. Oι Pωμαίοι άνοιξαν διάλογο με τους Έλληνες και αξιοποίησαν γόνιμα την ελληνική σκέψη.

Mε την ίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (330 μ.X., Kωνσταντινούπολη) αναπτύσσονται η χριστιανική γραμματεία και η εκκλησιαστική ρητορεία του 4ου αι. μ.X. και, στη συνέχεια, η μεγάλη παραγωγή, έως το 1453, της βυζαντινής φιλολογίας.

1. Με το όνομα αυτό αναφέρονται τέσσερις συγγραφείς (2ος και 3ος αι. μ.Χ.) καταγόμενοι από τη Λήμνο.