Σκηνή 1η

Αφηγητής: Βρισκόμαστε στη μέση του πουθενά. Σ' έναν έρημο τόπο γεμάτο βράχια, θάμνους και σε ένα δέντρο στο βάθος. Δύο άνθρωποι βαδίζουν σαν να έχουν χάσει το δρόμο τους. Στα χέρια τους κρατούν από ένα πουλί για οδηγό τους. Είναι ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης, δύο Αθηναίοι που έφυγαν από την πόλη τους και ψάχνουν έναν ειρηνικό τόπο για να ζήσουν.

Ευελπίδης: Αχ, δυστυχία μου! Διάλεξα μια κουρούνα για οδηγό και περπατάω άσκοπα τόσες ώρες.

Κουρούνα: Κρα-κρα!

Πισθαίτερος: Σώπα κι εσύ χαζοπούλι! Τρεις οβολούς έδωσα για χάρη σου! Όχι μόνο το δρόμο για τη χώρα των πουλιών δεν ήξερες, αλλά μου τσιμπάς κι από πάνω τα δάχτυλα και με πονάς για να γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα.

Ευελπίδης: Απορώ πώς πιστέψαμε ότι τάχα δυο πουλιά θα μας οδηγήσουν στον Τσαλαπετεινό, που πριν γίνει πουλί ήταν άνθρωπος σαν και εμάς.

Πισθαίτερος: Σσς… για στάσου… Κάτι λέει η κουρούνα. Μου φαίνεται πως φτάσαμε…. Στη χώρα των πουλιών!

Ευελπίδης: Θα φωνάξω τον Τσαλαπετεινό να δω αν η κουρούνα έχει δίκιο: Παιδί, ε! παιδί! Μα τι λέω! Εποποί, εποποί! Τσίιιου!

Ένας τρυποκάρυδος παραμερίζει τα κλαδιά για να περάσει ο Τσαλαπετεινός.

Ευελπίδης: Ποπό θεοί μου, τι φτερά και πούπουλα είναι αυτά!

Τσαλαπετεινός: Ποιοι είστε εσείς που με ζητάτε τι θέλετε από ΄μένα;

Ευελπίδης: Είμαστε άνθρωποι, από την Αθήνα. Ήρθαμε σ' εσένα γιατί πριν γίνεις πουλί ήσουν άνθρωπος, και σαν πουλί πετάς πάνω από τις θάλασσες και στεριές και τα βλέπεις όλα.

Πισθαίτερος: Θέλουμε να μας βρεις μια ωραία πόλη να ζήσουμε γιατί δεν αντέχουμε άλλο στην Αθήνα!

Το απόσπασμα είναι από το τεύχος Νεφελοκοκκυγία από τον εκπαιδευτικό φάκελο του Υπουργείου Πολιτισμού «Το Θέατρο στην Αρχαία Ελλάδα- Κωμωδία».

Τώρα απάντησε στις ερωτήσεις εδώ.