Θρησκευτικά Β Γυμνασίου (εμπλουτισμένο)
Εμπειρίες συγκρούσεων και βίας στο οικογενειακό, το φιλικό ή το σχολικό τους περιβάλλον βιώνουν πολλοί άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία και από πολύ νωρίς αναρωτιούνται για τα αίτια που τις προκαλούν. Οι τραυματικές αυτές εμπειρίες μας βοηθούν να κατανοήσουμε και τους λόγους για τους οποίους, κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, η θρησκευτική αντιπαλότητα και μισαλλοδοξία οδήγησε σε τραγικά γεγονότα διασπάσεων, θρησκευτικών πολέμων, διώξεων και εκτελέσεων –όχι μόνο στον χριστιανικό κόσμο αλλά και αλλού. Στόχος μας είναι να αξιολογήσουμε τις συνέπειες αυτών των γεγονότων και να σταθμίσουμε τις προσωπικές, κοινωνικές και πολιτισμικές τους επιπτώσεις στους ανθρώπους –και ιδιαίτερα στους ανίσχυρους– της εποχής εκείνης αλλά και σε εμάς σήμερα. Και ακόμη να αναρωτηθούμε, τελικά, εάν οι πράξεις θρησκευτικής βίας ανταποκρίνονται στην πνευματική αποστολή των θρησκειών για ειρήνη και καταλλαγή ή αποτελούν κραυγαλέα αντίφαση ανάμεσα στη θρησκευτική διδασκαλία και στις ζοφερές πράξεις οπαδών τους. Σε μια εποχή, σαν τη δική μας, που το φάντασμα μιας γενικευμένης σύγκρουσης με πρόσχημα θρησκευτικό επανέρχεται απειλητικά, είναι εξαιρετικά κρίσιμο να καταδειχθεί το πανανθρώπινο και διαθρησκειακό διακύβευμα του σεβασμού και της ανοχής απέναντι σε αυτόν με τον οποίον διαφωνούμε.
Η Εύα έμεινε έγκυος και γέννησε τον Κάιν και είπε: «Απέκτησα άνθρωπο με τη βοήθεια του Κυρίου». Έπειτα γέννησε τον αδερφό του τον Άβελ. Ο Άβελ έγινε βοσκός προβάτων και ο Κάιν γεωργός. Ύστερα από καιρό, ο Κάιν πρόσφερε στον Κύριο θυσία από τους καρπούς της γης. Ο Άβελ πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα πρόβατα του κοπαδιού του και μάλιστα τα παχύτερα μέρη τους. Ο Κύριος είδε με ευμένεια τον Άβελ και τη θυσία του. Στον Κάιν όμως και στη δική του θυσία δεν έδειξε ευμένεια. Τότε εξοργίστηκε ο Κάιν και σκυθρώπιασε. Κι ο Κύριος του είπε: «Γιατί οργίστηκες και σκυθρώπιασες; Αν πράξεις το σωστό, θα ξαναβρείς το κέφι σου. Αν όχι, η αμαρτία δεν παύει να παραμονεύει σαν θηρίο στην πόρτα. Εσένα επιθυμεί· εσύ όμως πρέπει να κυριαρχήσεις πάνω της».
Τότε ο Κάιν είπε στον Άβελ, τον αδερφό του: «Πάμε στα χωράφια». Κι εκεί, στα χωράφια, όρμησε ο Κάιν εναντίον του Άβελ και τον σκότωσε. Ο Κύριος ρώτησε τον Κάιν: «Πού είναι ο αδερφός σου ο Άβελ;». Εκείνος απάντησε: «Δεν ξέρω. Μήπως φύλακας του αδερφού μου είμαι εγώ;». Είπε τότε ο Κύριος: «Τι πήγες κι έκανες; Άκου! Το αίμα του αδερφού σου μου φωνάζει γοερά από τη γη! Από ’δω και πέρα θα σε καταριέται η ίδια η γη, που άνοιξε για να δεχτεί το αίμα του αδερφού σου, που εσύ τον σκότωσες. Όταν θα την καλλιεργείς, δε θα σου δίνει πια τους καρπούς της. Φυγάς θα είσαι και περιπλανώμενος για πάντα πάνω στη γη».
Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ |
Πόσο ωραίο είναι, πόσο ευχάριστο, να κατοικούν μαζί τ’ αδέρφια! Είναι σαν το πολύτιμο, το |
H οικογένεια είναι, χωρίς αμφιβολία, μια μικρή επικράτεια, όπου το άτομο κερδίζει κάποιο πρόσωπο: γίνεται ο πατέρας, η μητέρα, ο αδερφός, η αδερφή, ο πρόγονος. Βέβαια, υπήρξαν και άλλοτε –και πολύ περισσότερο από όσο συμβαίνει κάπου-κάπου να υπάρχουν και τώρα– τα πρόσωπα τα υποταγμένα στα άλλα πρόσωπα: η πατρική εξουσία διατηρούσε πολύ ακόμη από την αρχαία της δύναμη· η χωριάτισσα μάνα ήταν η αλευτέρωτη σκλάβα· τα παιδιά έπρεπε να υποτάσσονται χωρίς αντίρρηση. Και, κατά φυσική συνέπεια, το σπίτι γινόταν θερμοκήπιο, όπου άνθιζε η υποκρισία. Βέβαια, όλες οι οικογένειες δεν ήταν έτσι πλασμένες. Ήταν ανάμεσά τους και πολλές, όπου η υποταγή δεν είχε λόγο να υπάρχει· την αντικαθιστούσε η στοργή, η τρυφερότητα, ο αμοιβαίος σεβασμός, η αλληλεγγύη, η κοινή χαρά και η κοινή θλίψη. Αυτό το σπίτι, αυτή την οικογένεια, είτε έτσι είτε αλλιώς, και με τα ελαττώματά της τ’ αναμφισβήτητα, την ξεθεμελίωσαν οι καιροί.
Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος, Οι σκληροί καιροί
Στις μέρες μας, o θεσμός της οικογένειας με τη μορφή που τον γνωρίζαμε στο παρελθόν, έχει διαφοροποιηθεί. Δυστυχώς, ο χρόνος ενασχόλησης των γονέων με τους εφήβους είναι σαφέστατα μειωμένος σε σχέση με το παρελθόν και συνεχίζει να μειώνεται διαρκώς, λόγω του φόρτου εργασίας των γονέων και του πλήθους των λοιπών ενασχολήσεων. Αλλά και οι ίδιοι οι έφηβοι με τη σειρά τους, εκτός από το εξαντλητικό σχολικό ωράριο, είναι υποχρεωμένοι να ανταποκριθούν και σε ένα πλήθος ρόλων και ασχολιών, γεγονός που ελαττώνει τον ελεύθερο χρόνο για ενδοοικογενειακές διαπροσωπικές σχέσεις. Ασφαλώς το επίπεδο και η ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ των γονέων επηρεάζουν άμεσα τη συναισθηματική και κοινωνική έκφραση των εφήβων. Η εκτίμηση και ο σεβασμός μεταξύ των γονέων έχουν σημαντικό αντίκτυπο και στον τρόπο έκφρασης της εκτίμησης και του σεβασμού των εφήβων, τόσο προς τους γονείς τους όσο και προς τους άλλους συγγενείς και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ειδικότερα, έχει παρατηρηθεί ότι η θετική συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα προσφέρει ιδιαίτερη ικανοποίηση στους εφήβους. Επομένως, αναδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος των γονέων στη δόμηση μιας υγιούς και δημιουργικής σχέσης με τον επαναστατημένο και σαστισμένο έφηβο των ημερών μας.
Εύη Μακρή-Μπότσαρη, Σύγχρονα προβλήματα εφήβων
Τι είναι η φιλία; «Εύνοια», φυσικά, όπως λέγει ο Αριστοτέλης· «να έχεις, δηλαδή, καλές διαθέσεις απέναντι σ’ έναν άνθρωπο, να αισθάνεσαι στοργή γι’ αυτόν, να επιζητείς τη συντροφιά του και να θέλεις την ευτυχία του, να είσαι εύνους προς κάποιον και αυτός εύνους προς
εσένα», να υπάρχει ανταπόκριση, αμοιβαιότητα στα αισθήματά σας, να τον αγαπάς και να τον τιμάς –κι εκείνος, επίσης, να σε αγαπά και να σε τιμά. Γι’ αυτό, όσο τρυφερές κι αν είναι οι σχέσεις μας με τα άψυχα, δεν λέγονται φιλία. Όταν αγαπούμε ένα άψυχο πράγμα, αυτό που αισθανόμαστε δεν είναι φιλία. Φίλος είναι ο παραστάτης και σύμμαχός μας στον τραχύ αγώνα να υπάρξουμε, να σηκώσουμε το βάρος της ανθρωποσύνης μας, χωρίς να συντριβούμε ή να ευτελιστούμε. Όταν σε μια βαρυσήμαντη καμπή του βίου μελετούμε ή επιχειρούμε κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο, έχουμε ανάγκη από ένα καλόγνωμο σύμβουλο και αυστηρό κριτή, για να συζητήσουμε μαζί του ελεύθερα και χωρίς περιστροφές το πρόβλημά μας. Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο σύμβουλος και κριτής; Μπορεί το πρόσωπο τούτο να είναι άλλος εκτός από τον φίλο;
Ευάγγελος Π. Παπανούτσος, Πρακτική Φιλοσοφία
Αυτή είναι η δική μου εντολή: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως σας αγάπησα εγώ. Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του. Εσείς είστε φίλοι μου, αν κάνετε αυτά που εγώ σας παραγγέλλω. Δε σας ονομάζω πια δούλους, γιατί ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του. Σας ονομάζω φίλους, γιατί σας έκανα γνωστά όλα όσα άκουσα από το ν Πατέρα μου. Δε με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα και σας όρισα να πάτε και να καρποφορήσετε, κι ο καρπός σας να είναι μόνιμος. Ώστε, ό,τι ζητήσετε από τον Πατέρα στο όνομά μου, να σας το δώσει. Αυτή την εντολή σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο».
Ο Γιασφάτ απ’ τη Συρία
Κι απ’ την Αίγυπτο ο Χαρμίς
Συναντιόνται χρόνια τώρα
Στο πηγάδι της γραφής
Ξεδιψούν με το νερό του
Τρών’ του Νείλου το ψωμί
Λένε το παράπονό τους
Κι από ασκί πίνουν κρασί
Κάποιοι μέσα στο πηγάδι
Θάλασσες ρίξανε δυο
Μα τ’ αλάτι δεν το πιάνει
Της φιλίας το νερό
Κόψανε τη γη στη μέση
Τους χωρίσανε στα δυο
Μα τις φλέβες είχαν δέσει
Με σπαθί Δαμασκηνό
Το πηγάδι της γραφής, Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης,
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Είναι σφάλμα να πιστεύουμε ότι το φαινόμενο (της ενδοσχολικής βίας) ξεκινάει και σταματάει στα σχολεία. Έχει βαθιές ρίζες και μακροπρόθεσμα καταστρεπτικές για την κοινωνία συνέπειες. Οι συμπεριφορές παγιώνονται και επαναλαμβάνονται στην οικογένεια, στο στρατό, στον εργασιακό χώρο. Εγκληματολογικές έρευνες δείχνουν ότι το επιθετικό παιδί στο σχολείο είναι ο αυριανός άντρας που θα κακοποιεί τη σύζυγό του. Αλλά και οι θύτες, σύμφωνα με έρευνες του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, είναι πολλές φορές θύματα σωματικής τιμωρίας, οικογενειακής βίας και βλαπτικών επιρροών της τηλεόρασης.
Τα σχολεία πρέπει να ξεκινάνε όχι με την υπόθεση ότι είναι απίθανο να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στους χώρους τους, αλλά αντίθετα ότι είναι πολύ πιθανόν, και να καταστρώνουν εμπεριστατωμένα σχέδια πρόληψης και αντιμετώπισης του προβλήματος. Το θέμα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων στην τάξη, οι σχολικές βιβλιοθήκες να εφοδιάζονται με παιδικά βιβλία σχετικού περιεχομένου, οι διάδρομοι, οι αυλές και οι δυσπρόσιτοι χώροι να επιτηρούνται τακτικά και οι μαθητές να ενθαρρύνονται να εκμυστηρεύονται στους διδάσκοντες τα παράπονά τους, πράγμα το οποίο βέβαια προϋποθέτει σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Ας μην ξεχνάμε ότι συχνά χρήζουν βοηθείας όχι μόνο τα παιδιά τα οποία υφίστανται, αλλά και τα παιδιά τα οποία ασκούν βία, καθώς και οι οικογένειές τους. Επίσης, δεν αποκλείεται οι ιδιότητες του θύτη και του θύματος να συμπίπτουν στο ίδιο παιδί.
Ευγένιος Τριβιζάς, Το αληθινό παραμύθι της βίας
Συνάντησα προχτές στο δρόμο έναν παλιό συμμαθητή μου, φαλακρό πια και σχεδόν γερασμένο, που μου έκανε φριχτά παράπονα, ότι δήθεν τον βλέπω στο δρόμο και δεν τον χαιρετάω. Τον άκουσα για αρκετή ώρα σιωπηλός και μετά βιάστηκα ν’ αναγνωρίσω την ενοχή μου για να τον ξεφορτωθώ μια ώρα αρχύτερα. Σαν χωρίσαμε, άθελά μου πήρα ν’ ανασκαλεύω τα περασμένα. Το αίμα μου φούντωσε. Αυτό το τέρας που είχε τώρα το θράσος να μου κάνει και παράπονα, ήταν ένας απ’ τους μεγαλύτερους διώκτες και βασανιστές μου, όταν ήμασταν μαζί στο σχολείο. Κυρίως αυτός διαλαλούσε τα απειράριθμα παρατσούκλια μου, παριστάνοντας μάλιστα, όσο μπορούσε πιο γελοία, και τον τρόπο που μιλούσα. […] Αυτός επίσης ο ουραγκοτάγκος ήταν που μετέφερνε τα παρατσούκλια του σχολείου στη γειτονιά μου και το αντίστροφο, κι αυτός πάλι με την παρέα του μου τα φώναζαν ακόμα και μέσα στο δρόμο, όταν πήγαινα βόλτα με τους γονείς μου.
Κάποτε ένας απαίσιος καθηγητής της μουσικής, μεγάλος σπάρος, διέκοψε τον κατάλογο, με πρόσταξε να σηκωθώ και μου έκανε στριμμένα: «Γιατί δε φωνάζεις δυνατά, ρε μπούφε;»
Αυτό ήθελαν κι οι άλλοι, τους πετούσε νέα τροφή. Για μεγάλο διάστημα, εκτός από πολλά
άλλα, ήμουν και ο «μπούφος» της τάξεως. […]
Τα βράδια, συνήθως την ώρα που τρώγαμε, περνούσαν παρέες-παρέες τα παιδιά κάτω απ’ το σπίτι και ούρλιαζαν στα σκοτεινά τα διάφορα παρατσούκλια μου. Μέχρι τραγούδια μού είχαν βγάλει. Μόνο εγώ τα άκουγα, οι δικοί μου χαμπάρι δεν είχαν. Μ’ έπιανε τότε σφίξιμο στο στομάχι, χλώμιαζα, κι αφήνοντας το φαγητό στη μέση, έτρεχα να κοιμηθώ ή μάλλον να κρυφτώ κάτω απ’ τα στρωσίδια.
Γιώργος Ιωάννου, Τα παρατσούκλια
Το πιο καθοριστικό πράγμα της ζωής μου ήταν το μπούλινγκ που δέχτηκα μικρός. Πρώτον, διότι μου στέρησε την παιδική μου ηλικία. Δεύτερον, γιατί μου προκάλεσε ένα απέραντο φόβο, που ποτέ δεν ξεπέρασα και κατά καιρούς καταλύει ό,τι κερδίζω. Όσα συμβαίνουν σε κάθε άνθρωπο που ενηλικιώνεται –θάνατοι, καταστροφές, αστάθειες– τα διαπραγματεύεσαι σχετικά ευκολότερα. Λες, είναι η μοίρα των ανθρώπων, η φύση των πραγμάτων, είναι κάτι γενικό. Όμως το φόβο που σου κληροδότησε το μπούλινγκ, δύσκολα τον σκεπάζεις, πόσο μάλλον τον σβήνεις. Γιατί έρχεται από τη ρίζα του εαυτού σου –τότε που διαμορφωνόταν. Είναι ένα «ελάττωμα» δικό σου: το ατομικό σου στίγμα. Κι αυτό το στίγμα είναι ο εξοστρακισμός από την ομάδα και την κοινωνία. Η αίσθηση ότι δε σε θέλουν –επειδή είσαι σεξουαλικά, φυλετικά, σωματικά, ή ψυχικά ασυνήθιστος.
Προσπαθώ να σκεφτώ συχνά τα πρόσωπα εκείνων που μου έκαναν μπούλινγκ, τόσα χρόνια μετά. Μερικούς τους συναντώ ακόμα. Προσπαθώ να μειώσω τον αντίλαλο της κακίας τους, με το να σκέφτομαι πόσα λίγα κατάφεραν στη ζωή, πόσο ασκήμυναν, πόση άγνοια είχαν, πόσο δυστυχισμένοι έγιναν οι περισσότεροι. Αλλά αυτό είναι μια φτενή και λίγο ένοχη απόλαυση. Κατά βάθος δεν με αφορά. Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να τους ρωτήσω γιατί το έκαναν. Ξέρω. Φοβόντουσαν και αυτοί.
Οτιδήποτε κατορθώνω στη δουλειά μου, ουσιαστικά απαντά στην απορία που μου γεννήθηκε όταν μου επιτέθηκαν πρώτη φορά: αναρωτήθηκα αν το αξίζω και, επειδή δεν είχα ακόμα συνείδηση του εαυτού μου, υπέθεσα ότι ίσως είμαι κάτι όντως παρακατιανό. Έφτανα να τους δικαιολογώ· στο ποδόσφαιρο ήμουνα το όνειδος της χλόης, και οι ομάδες τσακωνόντουσαν ποια δε θα με πάρει. Τα κατάφερνα βέβαια σε άλλα πράγματα (π.χ. στις λέξεις), αλλά ούτε κανείς μου το είχε πει ποτέ ούτε εγώ το ήξερα. Κι έτσι μεγάλωσα ως εξωφυλαρούχας –πράγμα όχι καλό. Έκτοτε προσπαθώ κυρίως για ένα πράγμα: να αποδείξω ότι τα δίχτυα μου δεν είναι τρύπια. Κουραστικό, πολύ κουραστικό. Αν όμως είναι έτσι η φύση του μπούλινγκ, οριστική και μη αναστρέψιμη, τότε γιατί καθόμαστε και μιλάμε; Μιλάμε για τους επόμενους –εμείς σχεδόν γεράσαμε. Καθώς η κοινωνία (ελπίζω) εξελίσσεται, το μπούλινγκ πρέπει να οριστεί ως πράξη βίας, να αναχαιτίζεται, να τιμωρείται, κυρίως να προλαβαίνεται. Και πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδάκια (με την έμφυτη
σκληρότητα) στην αναγνώριση του διαφορετικού, στην ισονομία του συνηθισμένου με τον ασυνήθιστο. Θέλει πολλή δουλειά.
Αν και περάσανε τα χρόνια και κάποια πράγματα έχουνε βελτιωθεί, το μπούλινγκ μαίνεται. Κυρίως ψηφιακά. Ακόμα και σε πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας, που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά, συχνότατα διακρίνεις την αυτοματική μανία που μετατρέπει τον φόβο του διαφορετικού σε χύδην μπούλινγκ. Οτιδήποτε είναι διαφορετικό, από τις πολιτικές απόψεις μέχρι την σεξουαλικότητα, στοχοποιείται αυτόχρημα, αποκτάει διαστάσεις απειλητικές, και του πρέπει το λυντσάρισμα.
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Οι τραμπούκοι της ζωής μου
Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δε συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση–εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία. Και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία, χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες, μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. [...]
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία των ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους, έχουν δημιουργήσει βιομηχανία με τεράστια και αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέροντα. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία, όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και, φυσικά, κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε τον χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακριά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Μάνος Χατζιδάκις, Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο
του νεοναζισμού
«Θα σου δείξω την κόλαση», είπε ο Κύριος σ’ έναν ραβίνο και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι άνθρωποι που καθόταν γύρω απ’ το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε καταπληκτικά, ώστε το στόμα του ραβίνου γέμισε σάλιο. Όσοι καθόταν στο τραπέζι, κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα - ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά απ’ τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν. Έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν αδύνατον να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο ραβίνος είδε ότι η δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.
«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Κύριος, και μπήκαν σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο. Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια. Εδώ, όμως, όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν. Ο ραβίνος δεν καταλάβαινε. «Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα», είπε ο Κύριος. «Σ’ αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».
Ίρβιν Γιάλομ, Η μάνα και το νόημα της ζωής
ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Όταν οι Σλάβοι της Βουλγαρίας έγιναν χριστιανοί και ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Βόρις θέλησε να βαπτισθεί, ο Πάπας αξίωσε να τον βαπτίσει αυτός –αφού η Βουλγαρία, κατά αρχαία παράδοση, ανήκε στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του– ενώ οι Βυζαντινοί κανόνισαν νονός του να είναι ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας και τελετουργός του βαπτίσματος ο Πατριάρχης Φώτιος. Κι αυτό ακριβώς το δεύτερο έγινε. Ο Πάπας Νικόλαος τότε εξαπέλυσε βροντές και απειλές κι ο Φώτιος ανταποκρίθηκε, κατηγορώντας τον μάλιστα αυτή τη φορά σε επιστολή του για αποκλίσεις από την ορθή πίστη! Η κυριότερη εξ αυτών είναι αυτή περί του Filioque. Υπ’ αυτές τις ιστορικές συνθήκες έγινε θέμα μεταξύ των δύο Εκκλησιών το Filioque για πρώτη φορά. Τα γεγονότα του έτους 866 μ.Χ. αποτελούν το πρώτο Σχίσμα Ανατολής και Δύσης. Μόλις όμως αφανίστηκε ο αυτοκράτορας Βάρδας κι εξέπεσε από το πατριαρχείο ο Φώτιος, τον οποίο διαδέχθηκε ο Ιγνάτιος, πολύ φίλος του Πάπα, οι σχέσεις των δύο Εκκλησιών αποκαταστάθηκαν και διατηρήθηκαν έτσι μέχρι το 1054.
Σάββας Αγουρίδης, Η ιστορική διάσταση του Filioque
Τα πράγματα οξύνθηκαν περισσότερο εξαιτίας συγκρούσεων στη Νότια Ιταλία. Ο Πάπας, σε συνεργασία με Φράγκους και Νορμανδούς, επεδίωξε την εισαγωγή ρωμαϊκών εκκλησιαστικών εθίμων στις εκκλησιαστικές επαρχίες Απουλίας, Καλαβρίας και Σικελίας, με απώτερο στόχο να τις αποσπάσει από την Κωνσταντινούπολη. Δε δίστασε να καθαιρέσει τον αρχιεπίσκοπο Σιπόντου και να προσαρτήσει την επαρχία στη λατινική Αρχιεπισκοπή Βενεβέντου. Τα ανατολικά έθιμα απαγορεύθηκαν και καταδικάστηκαν συνοδικά στην Ιταλία. Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος ως αντίποινα απαγόρευσε την τήρηση των λατινικών εθίμων από τους Λατίνους της Πόλης και απείλησε με κλείσιμο ναών και μονών σε μη συμμόρφωση (1052). Με προτροπή του ο Αχρίδος Λέων έγραψε στον Τρανίας της Απουλίας Ιωάννη επιστολή, που καταδίκαζε τα λατινικά έθιμα προς προφύλαξη του πληρώματος. Ο καρδινάλιος Ουμβέρτος, με εντολή του Πάπα Λέοντος Θ΄, όχι μόνο συνέταξε απάντηση προς Κηρουλάριο και Λέοντα καθώς και αναίρεση των κατηγοριών της Ανατολής κατά των λατινικών εθίμων, αλλά και μετέβη με άλλους δύο κληρικούς στην Κωνσταντινούπολη. Στις 16 Ιουλίου 1054, στην ώρα του Εσπερινού, εισήλθε στον ναό της του Θεού Σοφίας και άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο αναθεματισμό για τον Πατριάρχη, τον Αχρίδος Λέοντα και τους ομόφρονές τους.
Δημήτριος Β. Γόνης, Πώς φθάσαμε στο θρησκευτικό σχίσμα
Στο μεταξύ ο Πατριάρχης, με την υποστήριξη του κλήρου και του λαού, κατόρθωσε να μεταπείσει τον αμφίρροπο αυτοκράτορα και να του επιβάλει τη θέλησή του. Με τη συναίνεση του αυτοκράτορα συγκάλεσε λοιπόν μια σύνοδο, η οποία ανταπέδωσε τα ίδια και εκτόξευσε τον αφορισμό εναντίον των παπικών αντιπροσώπων. Η σημασία των γεγονότων αυτών έγινε
στην ανθρωπότητα αργότερα αισθητή. Οι σύγχρονοι δεν έδωσαν σ’ αυτά ιδιαίτερη προσοχή, πράγμα που ρίχνει παράξενο φως στις σχέσεις Ρώμης και Βυζαντίου την εποχή που προηγήθηκε. Οι άνθρωποι ήταν συνηθισμένοι στις διαφωνίες ανάμεσα στα δύο εκκλησιαστικά κέντρα. Ποιος θα μπορούσε τότε να διαισθανθεί ότι η ρήξη του 1054 θα είχε διαφορετικά αποτελέσματα από τις προηγούμενες έριδες και ότι ήταν το οριστικό Σχίσμα, που θα ήταν αδύνατο πια να θεραπευθεί;
Georg Ostrogorsky, Ιστορία του Βυζαντινού κράτους
Πρέπει να ξέρεις ότι οι Ρωμαίοι δεν έχουν χτυπηθεί από ένα μόνο βέλος (πλάνη), δηλαδή τα άζυμα, αλλά από πολλά και διάφορα βέλη, που πρέπει να απομακρύνουμε. [...] Στο άγιο σύμβολο [της Πίστεως] κάνουν την ακόλουθη κακόβουλη και επικίνδυνη προσθήκη: «Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον και ζωοποιόν, το εκ του Πατρός και του Υιού εκπορευόμενον». [...] Οι επίσκοποί τους φοράνε δαχτυλίδι στο χέρι τους, σαν να έχουν τάχα παντρευτεί την εκκλησία, και λένε ότι φοράνε τον αρραβώνα. Επιπλέον, πηγαίνουν στον πόλεμο και βάφουν τα χέρια αλλά και τις ψυχές τους με αίμα, φονεύοντας και φονευόμενοι.
Acta et scripta [...] de controversio ecclesiae Graecae et Latinae
Τώρα θα απευθυνθώ σε σένα αγιότατε πατέρα (Πάπα). Τι φοβερή που είναι αυτή η φιλονικία μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών, σχετικά με τη νεωτεριστική προσθήκη του Filioque! Αυτή η προσθήκη έκοψε κι έσκισε στα δύο το σώμα του Χριστού και δημιούργησε επί τόσο χρόνο αντίθετες απόψεις σ’ αυτούς που έχουν πάρει την ονομασία τους από τον Χριστό, δηλαδή στους χριστιανούς. Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι αυτός που προκάλεσε αυτή τη διαίρεση και έσκισε στα δύο το σώμα του Κυρίου μας, σαν να έσχιζε τον μονοκόμματο χιτώνα Του, θα υποστεί βαρύτερες συνέπειες από τους σταυρωτές κι απ’ όλους τους ασεβείς και τους αιρετικούς όλων των εποχών. Όμως εσύ, μακαριότατε πατέρα, μπορείς να ενώσεις τα δύο αντιμαχόμενα
μέρη, να γκρεμίσεις το τείχος που τα χωρίζει και να επιτελέσεις θεάρεστο έργο. Φτάνει μόνο να το θελήσεις.
Patrologia Orientalis 17, 337 και 338
Γενναιότατοι στρατιώτες, μην αφήνετε να σας κρατήσει στην πατρίδα ούτε η ιδιοκτησία ούτε οι οικογενειακές μέριμνες. Γιατί αυτή η χώρα, που περιβάλλεται από όλες τις μεριές από θάλασσα και οροσειρές, είναι υπερπλήρης από σας. Δεν της περισσεύουν τα πλούτη. Μόλις και μετά βίας μπορεί να θρέψει αυτούς που την καλλιεργούν. Γι’ αυτό αλληλοτρώγεστε και σπαράζεστε μεταξύ σας. Πάψτε πια τις εχθρότητες, ας πάψουν οι διαφωνίες κι ας σταματήσουν οι πόλεμοι μεταξύ σας, αφήστε κάθε μίσος και διχογνωμία να κοιμηθούν. Πάρτε το δρόμο για τους Αγίους Τόπους, ελευθερώστε αυτή τη γη από το γένος του Διαβόλου και υποτάξτε τη σε σας. Η βασιλική πόλη (Ιερουσαλήμ) είναι τώρα αιχμάλωτη στους εχθρούς της και έχει υποφέρει τόσο, ώστε να έχει καταργηθεί η λατρεία. Γι’ αυτό το λόγο, αναλάβετε αυτό το ταξίδι για την άφεση των αμαρτιών σας και εξασφαλίστε την αθάνατη δόξα της Βασιλείας των Ουρανών.
Από το έργο του ιστορικού Γουλιέλμου, επισκόπου Τύρου, Historia rerum in partibus
transmarinis gestarum
Οι σταυροφόροι δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πώς μπορεί να υπάρχει σ’ όλον τον κόσμο μια τόσο πλούσια πόλη, όταν είδαν τα ψηλά τείχη και τους πλούσιους πύργους και τα πλούσια παλάτια και τις ψηλές εκκλησίες της. Ήταν τόσες πολλές που κανείς δε θα πίστευε, αν δεν το έβλεπε με τα μάτια του, το μήκος και το πλάτος της πόλης που κυβερνούσε όλες τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει.
Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος, Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης
Αυτοί οι πιστοί του Χριστού, που όφειλαν να στραφούν εναντίον των απίστων, κολύμπησαν στο χριστιανικό αίμα. Δε λογάριασαν ούτε θρησκεία, ούτε ηλικία, ούτε φύλο. Και δεν τους άρκεσε που πήραν τους θησαυρούς της Αυτοκρατορίας και που ξεπουπούλιασαν τους ιδιώτες, μικρούς και μεγάλους, αλλά θέλησαν να βάλουν χέρι και στα πλούτη των εκκλησιών. Τους είδαν να παίρνουν εικόνες και σταυρούς από τις ιερές τράπεζες και να φεύγουν.
Το παράθεμα στο: Βασίλης Κρεμμυδάς – Φούλα Πισπιρίγκου, Ο μεσαιωνικός κόσμος
Στη συνέχεια, άρχισε η λεηλασία της Πόλης. Το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο και ο ναύσταθμος τέθηκαν υπό φρούρηση, αλλά, με εξαίρεση αυτά τα δύο, οι στρατιώτες και οι ναύτες είχαν δικαίωμα να λαφυραγωγήσουν ό,τι ήθελαν χωρίς διάκριση. Ποτέ στην Ευρώπη δεν είχε πραγματοποιηθεί μια τόσο συστηματική και ανελέητη λεηλασία. Ποτέ ο στρατός ενός χριστιανικού κράτους δεν είχε λεηλατήσει μια πόλη με τόσο βάρβαρο τρόπο, όσο εκείνος με τον οποίο λεηλάτησαν την Πόλη εκείνοι οι στρατιώτες του Χριστού, που είχαν ορκιστεί να παραμείνουν αγνοί· είχαν υποσχεθεί ενώπιον του Θεού να μη χύσουν χριστιανικό αίμα κι έφεραν πάνω τους το έμβλημα του Πρίγκιπα της Ειρήνης.
Περιγράφοντας τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Σταυροφόροι, ο Χωνιάτης γράφει με οργή: «Πήρατε τον Σταυρό και ορκιστήκατε πάνω σ’ αυτόν και στα ιερά ευαγγέλια, ότι θα περνούσατε από την επικράτεια των χριστιανών χωρίς να χύσετε αίμα, χωρίς να στραφείτε προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Μας είπατε ότι είχατε πάρει τα όπλα μόνο εναντίον των Σαρακηνών και ότι θα πνίγατε μόνο εκείνους στο αίμα. Υποσχεθήκατε να παραμείνετε αγνοί ενόσω φέρατε τον Σταυρό, όπως άρμοζε σε στρατιώτες που υπηρετούν τη σημαία του Χριστού. Αντί να υπερασπιστείτε τον τάφο Του, βιαιοπραγήσατε σε βάρος των πιστών που είναι μέλη Του. Φερθήκατε στους χριστιανούς χειρότερα απ’ ό,τι οι Άραβες φέρονται στους Λατίνους, γιατί οι τελευταίοι σέβονται τουλάχιστον τις γυναίκες».
Τεράστιοι θησαυροί βρέθηκαν στα αυτοκρατορικά ανάκτορα, καθώς και σε εκείνα των ευγενών. Κάθε βαρόνος κατέλαβε ένα κάστρο ή ανάκτορο που του παραχωρήθηκε και τοποθέτησε μια φρουρά στο θησαυρό που βρήκε εκεί. «Ποτέ από τη δημιουργία του κόσμου», γράφει ο Μαρεσάλος, «δεν υπήρξαν τόσα πολλά λάφυρα σε μια πόλη. Καθένας πήρε το σπίτι που του άρεσε –και υπήρχαν αρκετά σπίτια για όλους. Εκείνοι που ήταν φτωχοί, βρέθηκαν ξαφνικά να είναι πλούσιοι. Λεηλατήθηκαν τεράστιες ποσότητες χρυσού και αργύρου, επίχρυσων σκευών και πολύτιμων λίθων, μεταξωτών και σατέν, γουναρικών και κάθε είδους πλούτου που βρίσκεται επί της γης».
Edwin Pears, Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204
Το μίσος, που χρόνο με τον χρόνο μεγάλωνε ανάμεσα στους καταχτητές και ντόπιους, δεν άργησε να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Οι Λατίνοι περιφρονούσαν τους Έλληνες που είχαν ανώτερο πολιτισμό. Επέβαλλαν τη δική τους γλώσσα και εκβιάζανε και αναγκάζανε τους ντόπιους να ασπαστούν τον καθολικισμό. Έτσι οι δογματικές αντιθέσεις οξύνθηκαν πάλι και το εκκλησιαστικό σχίσμα έγινε αγεφύρωτο. Η Ορθοδοξία έγινε κι αυτή τη φορά η αντιστασιακή ιδεολογία που κρατούσε τους Βυζαντινούς σε αναβρασμό και τους έσπρωχνε να οργανώσουν κινήματα ενάντια στους Λατίνους. Και κάθε φορά που παρουσιαζόταν ευκαιρία, δεν έκρυβαν τα αντιδυτικά και αντιπαπικά αισθήματά τους.
Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία της Ελλάδας
Για όλες τις παρελθούσες και παρούσες περιστάσεις, όπου τα τέκνα της Καθολικής Εκκλησίας αμάρτησαν με πράξεις και παραλείψεις κατά των ορθοδόξων αδελφών τους, ο Κύριος ας μας χορηγήσει τη συγχώρηση που του ζητούμε. Ορισμένες αναμνήσεις είναι ιδιαίτερα οδυνηρές και ορισμένα γεγονότα του απώτερου παρελθόντος άφησαν μέχρι σήμερα βαθιά τραύματα στα πνεύματα και στις καρδιές του λαού. Αναλογίζομαι τη δραματική άλωση της αυτοκρατορικής πόλεως της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία από τόσους μακρούς χρόνους ήταν ο προμαχώνας της χριστιανοσύνης στην Ανατολή. Είναι τραγικό ότι οι επιδρομείς, ξεκινώντας για να εξασφαλίσουν την ελεύθερη πρόσβαση των χριστιανών στους Αγίους Τόπους, εστράφησαν κατά των αδελφών τους στην πίστη.
Από ομιλία του Πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄ κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα (Μάιος 2001)
Στην Ισπανία, ο διορισμένος από τον Πάπα «ιεροεξεταστής της Ιβηρικής» Τορκουεμάδας (1420–1498) ξεπέρασε σε θηριωδία όλους τους ομοίους του, εξαποστέλλοντας στις πυρές μέσα σε 18 μήνες 10.220 ανθρώπους και στην αγχόνη 97.361. Καθώς η ιστορία συνεχίστηκε άλλους δύο αιώνες, αν υπολογιστούν κι όσοι έχασαν τη ζωή τους (όχι μόνο σαν μάγοι αλλά και σαν αιρετικοί), προκύπτει ένας φοβερός αριθμός: οι Ισπανοί από είκοσι εκατομμύρια (20.000.000) που ήταν πριν γεννηθεί ο Τουρκουεμάδας, μέσα σε 200 χρόνια απόμειναν μόλις έξι (6.000.000). Ένα ρεκόρ που οι πιο ένθερμοι σύγχρονοι ζηλωτές των πολιτικών διωγμών δεν κατάφεραν να φτάσουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στους διωγμούς έχασαν τη ζωή τους περισσότερα άτομα απ’ όσα σκοτώθηκαν σ’ όλους τους ευρωπαϊκούς πολέμους μέχρι το 1914.
Θόδωρος Καρζής, Η γυναίκα στο Μεσαίωνα
Για να έχουμε μια πιο άμεση αντίληψη των διαδικασιών και της πρακτικής που χρησιμοποιούσε η Ιερά Εξέταση, ας δούμε με συντομία τα πρακτικά μιας δίκης-παρωδίας που έγινε το 1505 στη Βόρεια Ιταλία, με ηρωίδες και θύματα τις αναφερόμενες σαν «μάγισσες του Τρεντίνο». Η ιστορία άρχισε με τη σύλληψη ενός γυρολόγου, ονόματι Τζιοβάνι ντέλε Πιάτε, που κατηγορήθηκε για μαγεία. Ύστερα από τα κλασικά βασανιστήρια, ο γυρολόγος άρχισε να “ομολογεί” ό,τι του ερχόταν στο κεφάλι: πως είχε γνωρίσει κάποιον παπά, που στην πραγματικότητα ήταν δαίμονας μεταμορφωμένος σε παπά, πως είχε πάει μαζί του σ’ ένα βουνό, όπου είχε ορκιστεί ν’ αρνηθεί τον Θεό και την Παρθένο Μαρία και να γίνει οπαδός του Διαβόλου, πως γίνονταν νυχτερινές συγκεντρώσεις εχθρών του Θεού κ.λπ. Τον ρώτησαν «ποιοι έπαιρναν μέρος σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις» και στην αρχή απάντησε ότι «δεν τους ήξερε».
Ύστερα όμως από μερικά ακόμη βασανιστήρια, αρχίζει να λέει διάφορα ονόματα γυναικών,που είχε γνωρίσει περιοδεύοντας στα χωριά για να πουλήσει την πραμάτεια του. Την άλλη μέρα πιάνουν καμιά δεκαριά απ’ αυτές, τις φέρνουν στο δικαστήριο και τους ζητούν να ομολογήσουν πως είναι μάγισσες. Πρόκειται για αγαθές χωριάτισσες που δεν καταλαβαίνουν τίποτα και συνεχώς επαναλαμβάνουν:
«Τι να σας πω; Δεν έχω κάνει κανένα κακό».Τις βάζουν στα βασανιστήρια και τελικά όλες τους αρχίζουν να μιλάνε: η μια «κάποτε έκλεψε ένα καρβέλι», η άλλη πως «ο άντρας της έφερε στο σπίτι ένα κλεμμένο σεντόνι»... Τότε οδηγούν μπροστά τους τον γυρολόγο, που τις κατηγορεί άμεσα για μαγεία και τις εξορκίζει «να πούνε την αλήθεια». Τέλος, η πρώτη απ’ όλες, ονόματι Τομαζίνα, σπάει και λέει στους βασανιστές της: «Πέστε μου, τι θέλετε να σας πω και θα το πω!». Αρχίζει τότε η “ομολογία”, που καταγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στα πρακτικά. Η “ομολογία” συνεχίζεται στον ίδιο περίπου τόνο και με τις υπόλοιπες κατηγορούμενες. Αφού λοιπόν αποδείχτηκε τόσο περίτρανα η ενοχή τους κι έβαλαν μια υπογραφή –παρότι ήταν αγράμματες– κάτω από την κατάθεσή τους, το δικαστήριο τις καταδίκασε σε θάνατο στην πυρά και την επόμενη μέρα τις έκαψαν όλες στην πλατεία.
Θόδωρος Καρζής, Η γυναίκα στο Μεσαίωνα
Iεροεξεταστής: Θα ορκιζόσασταν ότι ποτέ δεν έχετε διδαχθεί τίποτα αντίθετο από την πίστη που κατέχουμε ως αληθινή;
Κατηγορούμενος: (γίνεται χλωμός) Αν θα έπρεπε να ορκιστώ, ευχαρίστως θα ορκιζόμουν.
Ιεροεξεταστής: Δε ρωτάω αν θα έπρεπε, αλλά αν θα ορκιζόσασταν.
Κατηγορούμενος: Αν με διατάξετε να ορκιστώ, θα ορκιστώ.
Ιεροεξεταστής: Δε σας αναγκάζω να ορκιστείτε, γιατί, εφόσον απαγορεύονται οι όρκοι, θα
μεταφέρετε την αμαρτία σε μένα που σας ανάγκασα. Αλλά, εάν ορκιστείτε, θα το ακούσω.
Κατηγορούμενος: Γιατί θα πρέπει να ορκιστώ, αν δεν με διατάζετε να το κάνω;
Ιεροεξεταστής: Έτσι ώστε να μπορέσετε να αφαιρέσετε την υποψία ότι είστε αιρετικός. Κατηγορούμενος: Κύριε, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, εάν δεν μου πείτε.
Ιεροεξεταστής: Αν έπρεπε να ορκιστώ εγώ, θα σήκωνα το χέρι μου και θα άνοιγα τα δάχτυλά μου και θα έλεγα: «Βοήθησέ με Θεέ, δεν έχω ποτέ διδαχθεί αίρεση και ποτέ δεν πίστεψα κάτι αντίθετο από την αληθινή πίστη». [...]
Αν κάποιος συναινεί να ορκιστεί ότι δεν είναι αιρετικός, του λέω: «Εάν θέλεις να ορκιστείς για να αποφύγεις τον πάσσαλο, ένας όρκος δεν είναι αρκετός για μένα· ούτε δέκα ούτε εκατό ούτε χίλιοι, αλλά θα ζητήσω αμέτρητους όρκους. Επιπλέον, αν έχω, όπως υποθέτω, μάρτυρες κατηγορίας εναντίον σου, οι όρκοι σου δε θα σε σώσουν από το να καείς. Θα σπιλώσεις μόνο τη συνείδησή σου, χωρίς να αποφύγεις τον θάνατο. Αλλά, εάν απλά ομολογήσεις το λάθος σου, ίσως βρεις το έλεος. Κάτω από αυτό το αίσθημα του φόβου, έχω δει κάποιες ομολογίες.
Henry Charles Lea, A History of the Inquisition of the Middle Ages
Πρέπει, ύστερα από όσα είπα, να είναι σαφές ότι βασάνισα τη σκέψη μου και στάθμισα με αρκετή επιμέλεια τα δεινά και τους κινδύνους, την ταραχή και τη διχόνοια, που έχουν προκληθεί εξαιτίας της διδαχής μου σε ολόκληρο τον κόσμο. Για μένα όμως, είναι το πιο ευχάριστο να βλέπω πως, γύρω από τον λόγο του Θεού, γεννιέται ταραχή και διχόνοια· γιατί αυτή ακριβώς είναι η πορεία, η οδός και η έκβαση, που ταιριάζει με τον λόγο του Θεού. Όπως λέει ο Χριστός, «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ» (Μαθ. 10, 34-35).
Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος
Philip Benedict, The saint Bartholomew’s massacres in the provinces, The Historical Journal
Το Συμβούλιο του Τρέντο υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της Εκκλησίας. Ο κύριος σκοπός της σύγκλησής του ήταν ο επαναπροσδιορισμός των δογμάτων της καθολικής πίστης και μερικά από τα βήματα που έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσημείωτα. Το Συμβούλιο διακήρυξε την εμμονή του σε όλα τα δόγματα που αμφισβητήθηκαν από τους προτεστάντες μεταρρυθμιστές, χωρίς καμία εξαίρεση. Επιπλέον, όχι μόνο υποστηρίχτηκε απερίφραστα η εξουσία του Πάπα σε κάθε επίσκοπο και κάθε ιερωμένο αλλά εκφράστηκε κατηγορηματικά η ανωτερότητα της εξουσίας του, ακόμα και σε σχέση με εκείνη του εκκλησιαστικού συμβουλίου. Με τον τρόπο αυτό, επανεπιβεβαιώθηκε έντονα η μονοκρατορική διάρθρωση της Εκκλησίας. Το Συμβούλιο του Τρέντο επαναβεβαίωσε την πίστη της Εκκλησίας στο δόγμα της άφεσης των αμαρτιών που πυροδότησε τη λουθηρανή εξέγερση, αν και καταδίκασε τα πιο κραυγαλέα σκάνδαλα που είχαν συνδεθεί με την πώληση συγχωροχαρτιών. Το νομοθετικό έργο του Τρέντο δεν περιορίστηκε σε δογματικά ζητήματα, αλλά προνόησε επίσης για την εξάλειψη της διαφθοράς και την ενίσχυση της Εκκλησίας επάνω στο ποίμνιό της. Προς το τέλος των εργασιών του, το Συμβούλιο υιοθέτησε τη λογοκρισία των βιβλίων, για να εμποδίσει τις αιρετικές ιδέες να διαφθείρουν τις συνειδήσεις των πιστών. Διορίστηκε έτσι μια επιτροπή, για να συντάξει έναν κατάλογο γραπτών που δεν έπρεπε να διαβάζονται, τον περιβόητο Index.
Edward Burns, Ευρωπαϊκή Ιστορία
Άρθρο 3: Αποφάσισε ο Κύριος να αποκαλυφθεί η δόξα Του, διότι μερικοί άνθρωποι και άγγελοι
προορίζονται για την αιώνια ζωή, ενώ όλοι οι άλλοι είναι εκ των προτέρων καταδικασμένοι
στον αιώνιο θάνατο.
Άρθρο 5: Όσοι άνθρωποι είναι προορισμένοι να ζήσουν, επιλέχθηκαν –πριν ο Κύριος
δημιουργήσει τον κόσμο– αποκλειστικά και μόνο από τη χάρη και την αγάπη Του, χωρίς η
πίστη ή τα καλά τους έργα να αποτελούν όρους ή αιτίες που Τον ώθησαν σε αυτό.
Άρθρο 7: Τους υπόλοιπους ανθρώπους ο Κύριος θεώρησε σωστό, σύμφωνα με την
ανεξιχνίαστη απόφαση της Θελήσεώς Του, να τους καταδικάσει σε ατίμωση και δάκρυα για
τις αμαρτίες τους, ώστε να δοξαστεί η Θεία Δικαιοσύνη Του.
Το να παραπονιούνται οι καταδικασμένοι για τη μοίρα τους, θα ήταν το ίδιο σαν να γκρίνιαζαν τα ζώα επειδή δε γεννήθηκαν άνθρωποι. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ένα μέρος της ανθρωπότητας έχει σωθεί· το υπόλοιπο είναι καταδικασμένο. Αν υποθέσουμε πως η ανθρώπινη αξία ή ενοχή παίζει κάποιο ρόλο στον καθορισμό αυτού του πεπρωμένου, θα ήταν σαν να πιστεύαμε πως οι απόλυτα αδέσμευτες και προαιώνιες αποφάσεις του Θεού μπορούν να μεταβληθούν κάτω από την ανθρώπινη επίδραση –και αυτό θα ήταν μια παράλογη αντινομία.
Max Weber, Η προτεσταντική Ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού
Ο φανατισμός, ως διαστροφικό ψυχικό φαινόμενο, απειλεί την ψυχή του καθενός. Ριζώνει στο άγχος και στην αλαζονεία. Ο φανατικός έχει συχνά την ψύχωση της συνωμοσίας! Μάλιστα, μια μορφή απελπισμένης αλαζονείας μπορεί να οδηγήσει τον καθένα να πεισθεί ότι είναι ο μόνος που μένει στην αλήθεια, μιαν αλήθεια την οποία απολυτοποιεί, και την οποία κατέχει. Οποιοσδήποτε δε συμφωνεί μαζί του είναι όργανο δαιμονικών δυνάμεων. Ο φανατικός είναι συχνά ένα ον αβέβαιο, ανήσυχο, αποδιοργανωμένο, που ισορροπεί όπως όπως χάρη σε μια περίπου αιμομικτική προσκόλληση στην αλήθεια του. Δε θέλει να βλέπει παρά μόνο κακές διαφορές, νεύρωση των «μικρών διαφορών» έλεγε ο Φρόυντ· θεωρεί πως εκείνος που διαφωνεί μαζί του σε ένα σημείο, έστω και δευτερεύον, έχει άδικο σε όλα και για όλα. Ορισμένες λέξεις, που αγνοεί την πραγματική τους αξία, τον κάνουν μανιακό.
Olivier Clément, H αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Θεωρώ τον θρησκευτικό φανατισμό ως παρέκκλιση του γνήσιου θρησκευτικού βιώματος. Ο φανατισμός αυτός, που συχνά εξελίσσεται σε μισαλλοδοξία, αναπτύσσεται είτε από σπέρματα θρησκευτικού τύπου είτε από μη θρησκευτικές ρίζες, όπως από παράγοντες πολιτικούς, εθνικιστικούς, που ζητούν να χρησιμοποιήσουν τη θρησκεία για άλλες επιδιώξεις.
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, συνέντευξη
στην εφημερίδα Μακεδονία
Πασκάλ Μπρυκνέρ, άρθρο στην ιταλική εφημερίδα Il Sole 24 ore
Ο Πανάγιος Τάφος του Χριστού μάς καλεί να αποβάλουμε έναν ακόμη φόβο, τον πλέον ίσως διαδεδομένο στον σύγχρονο κόσμο μας: τον φόβο του άλλου, του διαφορετικού, του αλλόπιστου, του αλλόθρησκου, του ετεροδόξου. Οι φυλετικές και κάθε είδους διακρίσεις επικρατούν ακόμη σε πολλές σύγχρονες κοινωνίες μας και, το χειρότερο όλων, διαπερνούν συχνά και αυτόν τον θρησκευτικό βίο των ανθρώπων. Ο θρησκευτικός φανατισμός απειλεί ήδη την ειρήνη σε πολλές περιοχές της γης, όπου και αυτό το ίδιο το δώρο της ζωής θυσιάζεται στον βωμό της μισαλλοδοξίας. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση το μήνυμα του ζωοδόχου τάφου είναι επείγον και σαφές: αγαπήστε τον άλλο, τον διαφορετικό, τον αλλόπιστο, τον ετερόδοξο ως αδελφό. Το μίσος οδηγεί στον θάνατο, η αγάπη «έξω βάλλει τον φόβο» (Α΄ Ιω. 4, 18) και οδηγεί στη ζωή.
Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, δήλωση στο πλαίσιο κοινού προσκυνήματος με
τον Πάπα Φραγκίσκο στον Πανάγιο Τάφο (Ιεροσόλυμα, Μάιος 2014)
ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Ο κατευθείαν δρόμος μεταξύ Ιουδαίας και Γαλιλαίας περνούσε μέσα στη Σαμάρεια, βόρεια της Ιουδαίας. Και όμως κανένας Ιουδαίος ή Γαλιλαίος δεν έπαιρνε ποτέ το δρόμο αυτό. Οι Σαμαρείτες δεν ήταν γνήσιοι Ισραηλίτες, αλλά λαός μεικτός από Εβραίους και ξένους. Από το ανακάτωμα των διαφόρων φυλών, όσο και από τη μακρινή τους διαμονή στη Βαβυλώνα, οι Σαμαρείτες είχαν χάσει πολλή από την αποκλειστικότητα των άλλων Εβραίων και είχαν φέρει στον τόπο τους συνήθειες ξένες, που ερέθιζαν και εξόργιζαν τους ομόθρησκούς των. Όλες οι άλλες φυλές της Παλαιστίνης τούς περιφρονούσαν και τους μισούσαν τόσο, ώστε Ιουδαίοι και Γαλιλαίοι, πηγαίνοντας οι μεν στους δε, προτιμούσαν να κάνουν μεγάλο αλλόγυρο και να περάσουν από την Περαία, πέρα από τον Ιορδάνη, παρά να διαβούν από τη Σαμάρεια. [...] Ο Ιησούς, που δε συμμερίζουνταν καθόλου το αδικαιολόγητο μίσος των συντοπιτών του για τους Σαμαρείτες, από τη βόρεια Ιουδαία όπου βρίσκουνταν, τράβηξε κατά τη Γαλιλαία, περνώντας από τη Σαμάρεια.
Πηνελόπη Δέλτα, Η ζωή του Χριστού
Θεμελιώδης διαφορά μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών αποτελεί το θέμα του αρχηγού της μουσουλμανικής κοινότητας, του διαδόχου του Μωάμεθ. Για τους Σιίτες ο ηγέτης των μουσουλμάνων πιστών έπρεπε να είναι απόγονος του Προφήτη, εξ ου και η προσκόλλησή τους στην οικογένεια του Αλή και της γυναίκας του Φατιμά, η οποία ήταν κόρη του Μωάμεθ. Για τους
Σουνίτες ο διάδοχος του Μωάμεθ θα ήταν ο χαλίφης με κύριο έργο του τη διακυβέρνηση της κοινότητας, ενώ για τους Σιίτες έπρεπε να είναι ο ερμηνευτής του θείου μηνύματος. Το όλο πρόβλημα συναρτάται αφενός με τα αναγκαία προσόντα του ηγέτη και αφετέρου με το βαθύτερο νόημα της θρησκευτικής αυθεντίας. Οι Σουνίτες θεωρούν ως βασικό θρησκευτικό ρόλο του χαλίφη την προστασία και εφαρμογή του μουσουλμανικού νόμου, της σαρίας, ενώ οι Σιίτες βλέπουν ως έργο του διαδόχου ένα λειτούργημα περισσότερο πνευματικό.
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Ισλάμ, Θρησκειολογική επισκόπησις
Πρόκειται για το ερώτημα «ποιος πρέπει να κυβερνά την ισλαμική κοινότητα, ο χαλίφης των Σουνιτών ή ο ιμάμης των Σιιτών;». Οι Σουνίτες πιστεύουν ότι μετά τον θάνατο του Μωάμεθ δε θα υπάρξει άλλος προφήτης. Συνεπώς, πνευματικός και χαρισματικός αρχηγός, όπως ήταν ο Μωάμεθ, δεν υπάρχει πια. Ο χαλίφης, ο «διάδοχος» του Μωάμεθ, είναι μόνο ο αρχηγός και ο προστάτης της πίστης και των πιστών, αλλά όχι και ο χαρισματικός αρχηγός ο οποίος μπορεί να ερμηνεύει αλάνθαστα το Κοράνιο. Αντίθετα οι Σιίτες συμφωνούν βέβαια ότι μετά τον Μωάμεθ δε θα υπάρξει άλλος προφήτης. Δέχονται όμως ότι ο Μωάμεθ είχε χρίσει χαλίφη τον εξάδελφό του και γαμπρό του Αλή και του είχε δώσει μια χαρισματική εξουσία, που λέγεται Ουαλάγια ή Βιλάγια. Ενώ ο χαλίφης των Σουνιτών δεν έχει χαρισματική αλλά μόνον πολιτική εξουσία, ο ιμάμης των Σιιτών έχει και τις δύο εξουσίες, την πολιτική και την πνευματική. Έτσι οι Σιίτες δε δέχονται τους χαλίφες και στη θέση τους τοποθετούν τους δικούς τους Ιμάμες ως θρησκευτικούς και πολιτικούς μαζί αρχηγούς, οι οποίοι όμως θεωρούνται χαρισματικοί, αναμάρτητοι και αλάνθαστοι και χάρη στη θεία έμπνευση έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τη βαθύτερη έννοια της αποκάλυψης και να ερμηνεύουν αυθεντικά και αλάνθαστα το Κοράνιο.
Γρηγόριος Δ. Ζιάκας, Το Ισλάμ ως θρησκεία
Στην ινδική κοινωνία οι κάστες διαιρούνται σε εκείνες που βασίζονται στην κοινωνική τάξη γνωστές ως «Βάρνα» και σε εκείνες που βασίζονται στη γέννηση και αναφέρονται στα οικογενειακά επαγγέλματα, που είναι γνωστές ως «Τζατί». Ωστόσο, και οι δεύτερες συνδέονται με τις κοινωνικές τάξεις. Οι υπάρχουσες κάστες είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών αλλαγών που ξεκίνησαν στα μέσα του 19ου αιώνα και ενισχύθηκαν από τη βρετανική αποικιοκρατία, που είχε δώσει ορισμένα προνόμια σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.
Η λέξη «Βάρνα» σημαίνει χρώμα. Το σύστημα βασίζεται στην αρχαία ινδουιστική φιλοσοφία και κατηγοριοποιεί τους Ινδούς σε 4 βασικές κοινωνικές τάξεις.
Οι άνθρωποι που δεν έχουν γεννηθεί σε κάποια από τις παραπάνω βάρνα αποκαλούνται «Ανέγγιχτοι» (ινδ. «Ντάλιτ»). Είναι εκείνοι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο.
Το σύστημα των καστών καθορίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών της κοινωνίας, σε ό,τι αφορά τις διαφορετικές θέσεις που καταλαμβάνουν στην κοινωνική ιεραρχία. Ωστόσο υπάρχουν περιορισμοί. Κοινωνικοί δεσμοί: οι ανώτερες κάστες δεν μπορούσαν να έχουν επαφή με τις χαμηλότερες. Γεωγραφικοί διαχωρισμοί: οι ανώτερες κάστες ζουν στα αστικά κέντρα, ενώ οι χαμηλότερες ζουν στην περιφέρεια. Οι πλούσιες και ανώτερες ομάδες εκμεταλλεύονται τις φτωχές. Η Ινδία έχει βιώσει συχνά το φαινόμενο της κοινωνικής βίας που συνδέεται με τις κάστες.
Οι Ντάλιτ ή «Ανέγγιχτοι» πέφτουν θύματα κάθε είδους διακρίσεων. Δεν τους επιτρέπεται να φορούν παπούτσια ή να περιμένουν στη στάση του λεωφορείου. Δεν μπορούν να λάβουν αλληλογραφία στο σπίτι τους. Δέχονται επιθέσεις και προσβολές. Τα παιδιά τους κάθονται χώρια από τους συμμαθητές τους στο σχολείο. Ο λόγος για τα 167 εκατομμύρια Ντάλιτ που ζουν στην Ινδία, τη μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε πρόσφατα ψήφισμα για την προστασία των δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων. Κάθε μία ώρα ένας στους δύο Ντάλιτ δέχεται επίθεση. Κάθε μέρα τρεις γυναίκες πέφτουν θύματα βιασμού.
Κάθε μία ώρα δεκατρείς Ντάλιτ δολοφονούνται. Ποιοι είναι όμως οι «Ανέγγιχτοι»; Περίπου 167 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ινδία γεννήθηκαν έξω από το ινδουιστικό σύστημα των τεσσάρων βάρνα. Τους ονομάζουν «Ανέγγιχτους», παρόλο που οι ίδιοι προτιμούν τη λέξη Ντάλιτ, που σημαίνει θρυμματισμένοι άνθρωποι. Αν κάποιος Ντάλιτ αγγίξει κάποιον από ανώτερη κάστα, ο τελευταίος πιστεύει ότι έχει μολυνθεί και υπόκειται σε μια σειρά τελετουργίες προκειμένου να εξαγνιστεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι Ντάλιτ να πέφτουν θύματα κοινωνικού αποκλεισμού, εκμετάλλευσης, βίας και αδικίας. Οι Ντάλιτ έχουν επίσης περιορισμένη πρόσβαση σε εδάφη, στην εργασία, την εκπαίδευση και την ιατρική περίθαλψη. Αν και νομικά (το 1950) καταργήθηκε το σύστημα των καστών στην Ινδία και υπάρχουν μερικά ινδουιστικά σχολεία στα οποία δεν παρουσιάζονται διακρίσεις, η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, 3.000 χρόνια μετά, να διασφαλίσει τα θεμελιώδη δικαιώματα των Ντάλιτ και να προστατεύσει τον πληθυσμό της.
Πηγή: http://www.europarl.europa.eu
ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Είστε, λοιπόν, όλοι παιδιά του Θεού, αφού πιστεύετε στον Ιησού Χριστό. Κι αυτό, γιατί όσοι βαφτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ντυθεί τον Χριστό. Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα· όλοι σας είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό.
Στις 27 Οκτωβρίου του 1986, στην Ασίζη της Ιταλίας, έλαβε χώρα, με πρωτοβουλία του Πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄, η «Παγκόσμια ημέρα Προσευχής για την Ειρήνη» με αφορμή τη διακήρυξη «του Διεθνούς Έτους της Ειρήνης» από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Στη συνάντηση έλαβαν μέρος 160 εκπρόσωποι θρησκειών και προσευχήθηκαν όλοι μαζί «για την ειρήνη του κόσμου».
Για πρώτη φορά στην ιστορία, έχουμε συγκεντρωθεί από κάθε μεριά, Χριστιανικές Εκκλησίες και εκκλησιαστικές κοινότητες και παγκόσμιες Θρησκείες, σε αυτόν τον ιερό τόπο, που είναι αφιερωμένος στον Άγιο Φραγκίσκο, για να ομολογήσουμε μπροστά σε όλο τον κόσμο, καθένας σύμφωνα με τις δικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις, την υπερβατική ποιότητα της ειρήνης. Η μορφή και το περιεχόμενο των προσευχών μας είναι πολύ διαφορετικά, όπως έχουμε δει, και δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα μείωσής τους σε ένα είδος κοινού παρονομαστή. Πράγματι, μέσα από αυτή τη διαφορετικότητα, ίσως έχουμε ανακαλύψει εκ νέου ότι, όσον αφορά στο πρόβλημα της ειρήνης και τη σχέση της με τις θρησκευτικές μας αρχές, υπάρχει κάτι που μας ενώνει. Οι προκλήσεις για την ειρήνη, όπως τις κατανοεί σήμερα κάθε ανθρώπινη συνείδηση, είναι το πρόβλημα της εύλογης ποιότητας ζωής για όλους, το πρόβλημα της
επιβίωσης για την ανθρωπότητα, το πρόβλημα της ζωής και του θανάτου. Ενόψει ενός τέτοιου προβλήματος, δύο πράγματα φαίνεται να έχουν υπέρτατη σημασία· και είναι κοινά για όλους μας. Το πρώτο είναι η εσωτερική επιτακτική ανάγκη της ηθικής συνείδησης, που μας ωθεί να σεβόμαστε, να προστατεύουμε και να προωθούμε την ανθρώπινη ζωή, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο, για τα άτομα και τους λαούς, αλλά κυρίως για τους αδύναμους, τους άπορους, τους κατεστραμμένους· η επιτακτική ανάγκη να ξεπεράσουμε τον εγωισμό, την απληστία και το πνεύμα της εκδίκησης.
Το δεύτερο είναι η πεποίθηση, ότι η ειρήνη πηγαίνει πολύ πιο πέρα από την ανθρώπινη προσπάθεια, ιδιαίτερα στην παρούσα δύσκολη κατάσταση του κόσμου μας, και ως εκ τούτου, ότι η πηγή για την υλοποίησή της πρέπει να αναζητηθεί σε αυτήν την Πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από όλους μας. Αυτός είναι ο λόγος που ο καθένας από εμάς προσεύχεται για την ειρήνη. Ακόμα κι αν, ανάλογα με τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, πιστεύουμε διαφορετικά πράγματα για τη σχέση αυτής της Πραγματικότητας με το δώρο της ειρήνης, όλοι μας επιβεβαιώνουμε ότι υπάρχει μια τέτοια σχέση.
Ομιλία του Πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄ προς τους αντιπροσώπους Χριστιανικών Εκκλησιών, Εκκλησιαστικών Κοινοτήτων και Παγκόσμιων Θρησκειών, στη Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου,
27 Οκτωβρίου 1986
«Διαθρησκευτικός, -ή, -ό»: πλευρές της θρησκείας και της άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων που διατρέχουν ή βρίσκονται ανάμεσα σε διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις. Για μεγάλο διάστημα, η θρησκευτική διάσταση στην εκπαίδευση είχε παραμεληθεί, εξαιτίας του προβλήματος εξεύρεσης κοινής βάσης. Με το να εστιάζουν στη θρησκευτική ετερότητα, κυρίως ως πρόβλημα παρά ως εμπλουτισμό, οι πολιτικοί μάλλον μεγεθύνουν παρά λύνουν τις δυσκολίες. Δεν μπορεί κάποιος να επιληφθεί της πολιτισμικής ετερότητας, χωρίς να συμπεριλάβει τη θρησκεία. Η θρησκευτική ετερότητα, ως μέρος της παιδείας για τη Δημοκρατία, είναι επίσης μέρος του κοινού ενδιαφέροντος των ερευνητών της θρησκευτικής εκπαίδευσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στην προσέγγιση που επελέγη για τη διαπολιτισμική μάθηση μέσω της πολιτικής του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Intercultural Learning T-kit 2000), έχει ορισθεί ως καθήκον η δημιουργία θετικού περιβάλλοντος για τη διαπολιτισμική και διαθρησκευτική εκπαίδευση (The religious dimension of intercultural
education 2004). Το σχολικό περιβάλλον περιλαμβάνει το επίπεδο της πολιτικής, της σχολικής διοίκησης, της διεύθυνσης και της διαχείρισης του σχολείου, της κατασκευής και του συντονισμού των αναλυτικών προγραμμάτων, και της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών. Εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, σημαντικοί εταίροι για τη δημιουργία ενός τέτοιου περιβάλλοντος μάθησης είναι επίσης οι γονείς, οι θρησκευτικές κοινότητες, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις και οι κοινωνικοί οργανισμοί.
Θρησκευτική ετερότητα και διαπολιτισμική εκπαίδευση: ένα βοήθημα για τα σχολεία.
Επιμέλεια: John Keast. Επιμέλεια ελληνικής έκδοσης: Άγγελος Βαλλιανάτος,
Συμβούλιο της Ευρώπης, 2007
ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
