Ο Μίνωας είναι ο παλαιότερος από όσους έχουµε ακουστά που απόχτησε ναυτική δύναµη και κυριάρχησε στις περισσότερες απ’ όσες λέµε τώρα ελληνικές θάλασσες κι έγινε άρχοντας στις Κυκλάδες κι εγκατέστησε αποικίες στις περισσότερές τους... κι έβαλε άρχοντες τους γιους του. Κι, όπως ήταν φυσικό, ξεκαθάρισε από τη θάλασσά τους ληστές και πειρατές, για να έρχονται τα εισοδήµατα από τα νησιά σε αυτόν τον ίδιο. Θουκυδίδης, Ιστορία, Α, 4, µτφ. Ε. Λαµπρίδη

5. Αναπαράσταση µινωικού καραβιού.

5. Ένας Μινωίτης έµπορος µιλάει για τη δουλειά του Το εµπόριο δεν το κάνουµε για τον εαυτό µας, µα για τα ανάκτορα. Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση αποφασίζουν τι θα παράγει η Κνωσός, πού θα τα στείλει και τι θα πάρει σε αντάλλαγµα. Εµείς οι έµποροι είµαστε ταγµένοι στην υπηρεσία του κράτους... ∆ουλειά µας είναι να µεσολαβούµε για να κινηθούν τα προϊόντα. Ταξιδεύουµε µεταφέροντάς τα ως την άκρη του κόσµου και κάνουµε όλες τις απαραίτητες συνεννοήσεις και συναλλαγές. ∆εν λέω πως δεν έχουµε, παρ’ όλα αυτά, τα κέρδη µας. Κάποιο µερίδιο αντιστοιχεί και σε εµάς. Έλλη Έµκε, Είδα κι άκουσα στην Κνωσό, σελ. 106

Στον τρύγο γίνεται µεγάλη γιορτή, µε χορό και ξεφάντωµα. Κόβουµε τα τσαµπιά και τα βάζουµε στα πανέρια. Ύστερα, τα πατάµε µε τα πόδια, για να βγει ο µούστος και να τρέξει µέσα σε ξύλινους κάδους µε χερούλια, που έχουν τοποθετηθεί χαµηλότερα! Όλο το µούστο τον χύνουµε έπειτα σε µεγάλα πήλινα πιθάρια και πενήντα µέρες αργότερα βγαίνει το κρασί.Το κρασί είναι για µας πολύτιµο υγρό. Συχνά το προσφέρουµε στη θεά, τα δε ανάκτορα το εξάγουν σε µεγάλες ποσότητες µέσα σε πιθάρια.

4. Γεύσεις Μινωιτών Οι επιστήµονες, αφού µελέτησαν τα υπολείµµατα των τροφών που ανακάλυψαν σε αγγεία και µαγειρικά σκεύη της εποχής, βρήκαν τι έτρωγαν και τι έπιναν οι Μινωίτες. Η διατροφή τους, λοιπόν, περιλάµβανε λάδι, ξηρούς καρπούς, σύκα, ρόδια, µπαχαρικά, όσπρια, κρέας, ψάρι, γάλα και κρασί και µάλιστα ρετσίνα.Οι αρχαιολόγοι, για να κάνουν γνωστά στον πολύ κόσµο τα αποτελέσµατα αυτής της έρευνας, οργάνωσαν µια αρχαιολογική έκθεση µε τίτλο «Μινωιτών και Μυκηναίων γεύσεις», που περιόδευσε σε πολλές πόλεις του εξωτερικού.

6. Η Παριζιάνα (τοιχογραφία).

5. Οι Μινωίτισσες καλλωπίζονταν Μέσα σε αχηβαδούλες ανακάτεψε (η Οινόη) καλά τα χρώµατά της και µε ψιλό πινέλο ζωγράφισε µαύρη γραµµή κάτω από τα µάτια της Πριήνης. Με πράσινη µπογιά τής πέρασε τα βλέφαρα. Μετά κοιτώντας στο χάλκινο, καλογυαλισµένο καθρέφτη, έφτιαξε και τα δικά της. – Όµορφα δεν είναι; έκανε περήφανη για την τέχνη της. Η Οινόη είχε τελειώσει την ετοιµασία του κόκκινου και βουτώντας το πινέλο της πέρασε τα χείλη της φίλης της µε παχύ, γυαλιστερό στρώµα. – Να φτιάσω και τα δικά µου και φύγαµε! Εξήγησε κάνοντας το καλογραµµένο στόµα της να µοιάζει µε µισάνοιχτη παπαρούνα. Ν. Τζώρτζογλου, Όταν οργίζεται η γη, σελ. 112

Η µεγάλη γιορτή της άνοιξης και της Μητέρας Γης θα γινότανε στο Ιερό Άντρο. Ιερείς και ιέρειες, µε στεφάνια από φρέσκα αµπελοβλάσταρα, στολισµένοι µ’ ολοκαίνουριους γαλάζιους χιτώνες, είχαν τυλίξει την ιερή στήλη µε πρασινάδες. Αυτό το ιερό σύµβολο µε το ζευγάρι τ’ ανθοστολισµένα κέρατα, έµοιαζε µε µπουµπουκιασµένο δέντρο που είχε φυτρώσει από το χώµα. ∆ίπλα της ήταν αραδιασµένα τα πήλινα αφιερώµατα των πιστών. Ταύροι, κατσίκια, πρόβατα, πουλιά, ακόµα και νωπά φρούτα σε κοµψές καρποδόχες. Στα ράφια λυχνάρια και ανθοδοχεία µε πολύχρωµα λουλούδια
δίνανε την πρεπούµενη γιορταστική όψη στη σπηλιά.
Τέσσερις ταύροι θα θυσιαζόντανε στους θεούς, ένας για
κάθε εποχή. Τα παλικάρια τους είχαν τυλίξει το σώµα µε
χοντρά δίχτυα και τους είχαν περάσει λουλουδένια
στεφάνια στα κέρατα και στους λαιµούς.

Σε λίγο µια ποµπή από µελαµψά παλικάρια και ασπριδερά κορίτσια προχώρησε στο κέντρο της αυλής οδηγώντας ένα δυνατό ταύρο. Καθένας πήρε τη θέση του για το αγώνισµα. Ένας ένας περίµενε τον ταύρο που ορµούσε και τον άρπαζε από τα κέρατα. Το ζώο τίναζε το κεφάλι προς τα πάνω κι ο ακροβάτης µ’ ένα πήδηµα βρισκόταν όρθιος πίσω του. Τα νέα αυτά παιδιά νικούσαν το φόβο και τη δύναµη του ταύρου, κι όλος ο κόσµος τούς ζητωκραύγαζε.

Τα πρώτα προϊόντα της γης τους οι Μινωίτες τα πρόσφεραν στη θεά-Μητέρα για να την ευχαριστήσουν και να την παρακαλέσουν να έχουν πλούσια συγκοµιδή. Τα προϊόντα αυτά τα πρόσφεραν µέσα σε ειδικά σκεύη που ονοµάζονται «κέρνοι» [...].Ανάλογα έθιµα υπάρχουν και σήµερα στην Κρήτη. Κάθε εποχή, οι χριστιανοί φέρνουν στην εκκλησία τους πρώτους καρπούς της γης για να τους ευλογήσει ο ιερέας. Στις µεγάλες γιορτές φέρνουν ψωµί, κρασί, λάδι και σιτάρι. Και ο ιερέας λέει: «Κύριε, ευλόγησον τους άρτους τούτους, τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον και πλήθυνον αυτά...». Και ύστερα µοιράζονται αυτά στον νοικοκύρη, όσους βρίσκονται µπροστά και στον ιερέα. Λ. Κροντηρά, Πρώτη γνωριµία µε την Κρήτη του Μίνωα, σελ. 106

Άρχισε νύχτα. Τινάχτηκαν όλοι από τα στρωσίδια λαχανιασµένοι. Ούτε σκάλες δεν πρόλαβαν να κατρακυλήσουν, ούτε από τα σπίτια να βγουν. Με βαρύ µουγκανητό η Γη βάλθηκε να σειέται. Αυτό δεν ήταν παίξε γέλασε. Ήταν αληθινός χαλασµός. Η νύχτα έγινε µέρα κοκκινωπή και τροµαχτική, φωτισµένη από τις φλόγες που τουλίπες τουλίπες ανάδινε ο κρατήρας. Τα λαµπερά δάχτυλα της λάβας, κυλώντας αργά από τα χείλη του τον έσφιγγαν στην πυρωµένη χούφτα τους, σαν να ’θελαν να πουν πως ήτανε δικός τους, στην κατοχή και στην εξουσία τους.Μαζί µε τη φωτιά κι από τη δύναµή της, τιναζόντανε πέτρες κι ελαφρόπετρες σε τόση απόσταση που φτάνανε ως τα δώµατα της πολιτείας και τα χτυπούσαν σα χαλαζοθύελλα. Ο αγέρας βρωµούσε θειάφι κι η τέφρα έµπαινε

Το ηφαίστειο της Θήρας

στα ρουθούνια κι έκανε τα µάτια να τσούζουν και να τρέχουν σα βρύσες. Η γης δεν έλεγε να σταµατήσει. Άλλοτε δυνατότερα κι άλλοτε µόλις που την ένιωθες να σαλεύει, έτρεµε συνέχεια. Τροµαγµένα ξεφωνητά αντηχούσαν παντού.

 

 

Άνδρες διαφόρων εθνοτήτων άλλα κυρίως Έλληνες ήρθαν να εγκατασταθούν στην Κρήτη, αφού αυτή ερηµώθηκε. ...Έπειτα, στην τρίτη γενιά µετά το θάνατο του Μίνωα, ξέσπασε ο Τρωικός πόλεµος, στον οποίο οι Κρήτες αποδείχτηκαν από τους καλύτερους πολεµιστές που είχε στη διάθεσή του ο Μενέλαος.