6 |
ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ |
Πλια στη ζωή δεν θα πατεί το δύστυχο ποδάρι
τις άγιες όχθες που άγγιζα στα χρόνια τα χρυσά,
ω ποθητή μου Ζάκυνθο, που πάντοτε με χάρη
στο κύμα καθρεφτίζεσαι, στα ελληνικά νερά. |
| |
Η Αφροδίτη ολόλαμπρη από κει μέσα βγήκε
κι έκαμε με το γέλιο της γόνιμα τα νησιά,
οπού απερίγραφτα ο λαμπρός ο στίχος δεν αφήκε
τα νέφη σου τα διάφανα, τα δένδρα τα πυκνά, |
| |
του ποιητή που έψαλλε τη διάφορη εξορία,
της μοίρας τ’ άγρια κύματα, που το μικρό νησί
ο Οδυσσέας εφίλησε τρανός στη δυστυχία. |
| |
Απ’ το παιδί σου το άχαρο, ω μητρική μου γη,
μονάχα το τραγούδι του θα ’χεις για συντροφία.
Σ’ εμένα η Μοίρα μού έγραψε αδάκρυτη ταφή. |
| |
ΟΥΓΚΟ ΦΟΣΚΟΛΟ
μτφρ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ |
|
