Αζίζ Νεσίν, «Καταδίωξη λαθρεμπόρων ντομάτας»
Σαν παρατηρήθηκε έλλειψη ντομάτας στην αγορά, η Νομαρχία δημοσίεψε στον τύπο την παρακάτω ανακοίνωση:
«Οι πολίτες οφείλουν να καταγγέλλουν στην αστυνομία αυτούς που αποθηκεύουν ντομάτες. Η καταγγελία των αισχροκερδών αποτελεί πατριωτικό καθήκον.»
Ζρρ!… Ζρρ!… Ζρρ!… Χτυπάει το τηλέφωνο.
«Δάσκαλε, χτυπάει το τηλέφωνο, σήκωσε το ακουστικό…» είπε ο δρ. Ουάτσον, βοηθός του Σέρλοκ Χολμς.
«Δε ζητούν εμένα», είπε ο Σέρλοκ Χολμς. «Αν ζητούσαν εμένα, θα χτυπούσε άλλο τηλέφωνο. Στην Τουρκία, όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου, σημαίνει ότι ψάχνουν κάποιον άλλο.»
«Δάσκαλε, διαβάσατε το μυθιστόρημα "Για ποιον χτυπούν τα κουδούνια;" ρώτησε ο δρ. Ουάτσον.»
«Ναι, όλα τα κουδούνια χτυπούν για τις αποδείξεις του ΟΤΕ.»
Ζρρ!… Ζρρ!… Ζρρ!…
Ο Σέρλοκ Χολμς εκνευρισμένος δάγκωσε τον πίπο του.
«Δρ. Ουάτσον, πάρε το ακουστικό, πρόκειται φαίνεται για κάποια επείγουσα υπόθεση.»
Ο δρ. Ουάτσον σήκωσε το ακουστικό.
«Ποιον ζητάτε;»
«Είναι το σπίτι της ωραίας Κατερίνας;» ακούστηκε να λέει μια γυναικεία φωνή.
«Όχι… Το σπίτι αυτό δεν ανήκει στην ωραία Κατερίνα, μα στη Μαρίκα… Είναι τίποτα επείγον;…»
«Ναι, πολύ επείγον… Πρέπει να μιλήσω οπωσδήποτε με την ωραία Κατερίνα… Ένα μήνα τώρα προσπαθώ να την πάρω στο τηλέφωνο.»
«Δώστε τη διεύθυνσή της να την βρούμε…»
Στο μεταξύ χτύπησε η πόρτα. Ο ταχυδρόμος έδωσε στον Σέρλοκ Χολμς ένα τηλεγράφημα. Αυτός το διάβασε:
«Aξιότιμε Αστυνόμε Σέρλοκ,
Σύμφωνα με πληροφορίες που λάβαμε από τη Διεύθυνση της Αστυνομίας Αδάνων, μια γυναίκα, μέλος γνωστής σπείρας λαθρεμπόρων, πέρασε τα σύνορά μας έχοντας στα απόκρυφα μέρη της διακόσια πενήντα γραμμάρια ντομάτας. Το γεγονός αυτό έγινε γνωστό ύστερα από καταγγελία ενός πολίτη. Παρακαλούμε να προβείτε στα δέοντα για τη σύλληψή της και να μας ενημερώσετε αμέσως.
Αλί Σισμέκ του Χασάν
γεννηθείς εν Κιουτάχεια το 1935,
δεκανέας της Χωροφυλακής του Β. Τμήματος Καταδιώξεως Λαθρεμπόρων.»
Ο δρ. Ουάτσον ανησύχησε.
«Τί θα κάνουμε τώρα, δάσκαλε;»
«Πολύ απλό. Θα απαντήσουμε στο έγγραφο.»
«Μετά;»
«Μετά θα μας απαντήσουν αυτοί.»
«Κατόπι;»
«Κατόπι θα ξαναγράψουμε.»
«Ύστερα;»
«Ύστερα θα ξαναγράψουν αυτοί, εμείς θα ξανααπαντήσουμε, θα ξαναγράψουνε, θα ξανααπαντήσουμε… Στο μεταξύ, ένα από τα δύο μέρη θα απαυδήσει και θα σταματήσει η αλληλογραφία.»
«Ναι, δάσκαλε;»
«Μετά, ένα από τα δύο μέρη κάποτε θα θυμηθεί το θέμα, θα επανέλθει, θα στείλει υπόμνηση… Θα αυξηθούν τα έγγραφα, θα προσληφθεί μια δακτυλογράφος… Ύστερα, ένας γραμματικός, ένας αρχειοφύλακας, ένας κλητήρας, ένας θυρωρός… Αργότερα, θα χρειαστεί ένας λογιστής. Και τότε, θα σχηματισθούν διευθύνσεις, υποδιευθύνσεις, τμήματα.»
«Και;»
«Θα έχουμε δικό μας, ιδιαίτερο προϋπολογισμό. Έτσι, θα σχηματισθεί η "Γενική Διεύθυνση Υποθέσεων Ντομάτας".»
«Μα, δάσκαλε, τί θα γίνουν οι ντομάτες που έβαλε η γυναίκα στα απόκρυφα μέρη της;»
«Μέχρι τότε οι ντομάτες θα αυξηθούν, θα γίνουν χίλια κιλά.»
«Δάσκαλε, στην Αγγλία δεν σκεφτόσουνα έτσι…»
«Ναι, μα αλλιώς ήταν τα πράγματα στην Αγγλία. Μην ξεχνάς ότι ένας καλός ντετέκτιβ πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες του τόπου που βρίσκεται. Και τώρα, ας απαντήσουμε στο έγγραφο…»
«Προς τη Διεύθυνση της αστυνομίας Ταρσού.
Τμήμα Καταδιώξεως Λαθρεμπόρων.
Απάντηση στο υπ' αρ….. και ημερομηνία ………. έγγραφό σας.
Λάβαμε το τηλεγράφημά σας το αναφερόμενο στην καταγγελία πολίτου σχετικά με τη λαθρέμπορο η οποία πέρασε τα σύνορα έχοντας στα απόκρυφα μέλη της διακόσια πενήντα γραμμάρια ντομάτας. Προκειμένου να προβούμε σε σχετική έρευνα, παρακαλούμε την παροχή πληροφοριών όσον αφορά τις ντομάτες που έφερε στα απόκρυφα μέρη της η λαθρέμπορος. Ήταν λίγο ή πολύ ψημένες;
Σέρλοκ Χολμς
Διεθνής Αστυνομικός.»
Ο δρ. Ουάτσον μόλις είχε γράψει στη γραφομηχανή την απάντηση, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό. Ακούστηκε η φωνή μιας ηλικιωμένης γυναίκας:
«Εμπρός… Δε μου λες παιδί μου, είναι το αστυνομικό τμήμα; Απαντήστε γρήγορα!… Εδώ ένας τύπος κρυμμένος πίσω από τα κοφίνια, κάνει μαύρη αγορά ντομάτας.»
«Πώς ονομάζεστε;» ρώτησε ο Ουάτσον.
«Σεχνάζ…»
«Πόσων χρονών είστε;»
«Καλέ, τί τα θες τα χρόνια μου;»
«Ακούτε κυρία μου. Αλλιώς τρέχουμε να βοηθήσουμε μια γυναίκα τριάντα χρονών κι αλλιώς μια γυναίκα σαράντα χρονών.»
Ο δρ. Ουάτσον ανάκρινε τη γυναίκα με σχολαστικότητα ντετέκτιβ. Ρώτησε την κοινωνική της κατάσταση, τις σπουδές της και κράτησε σημειώσεις.
«Ερχόμαστε αμέσως!…» είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο Σέρλοκ Χολμς κι ο βοηθός του δρ. Ουάτσον βγήκαν αμέσως για να πιάσουν τον μαυραγορίτη. Για μια στιγμή ο Χολμς ρώτησε:
«Πού θα πάμε;»
«Ε, διάολε», είπε ο δρ. Ουάτσον. Όλα τα ρώτησα, ξέχασα να ρωτήσω τη διεύθυνσή της.
«Σας συγχαίρω. Μέσα σε λίγο διάστημα μπορέσατε κι εξοικειωθήκατε με την εδώ ατμόσφαιρα. Τώρα, ανοίξτε το τηλέφωνο και ρωτήστε τη διεύθυνση της γυναίκας.»
Οι δυο μαζί μπήκαν μέσα, ο δρ. Ουάτσον σήκωσε το ακουστικό. Ακούστηκε η φωνή μιας γυναίκας:
«Με συγχωρείτε, λίγο πριν ξέχασα να ρωτήσω τον αριθμό του τηλεφώνου σας. Μπορείτε να μου τον πείτε, σας παρακαλώ;»
Η γυναίκα είπε τον αριθμό της, μα αμέσως συνήλθε:
«Πώς με πήρατε τηλέφωνο δίχως να ξέρετε τον αριθμό μου;»
«Τα αφήσαμε όλα στην τύχη. Είναι τόσο μπερδεμένα τα τηλέφωνα… Μιλώντας ανακατώνονται οι φωνές. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να σας πετύχω…»
«Α!… Είστε πολύ γλυκός… Μα ποιος είστε;…»
«Είμαι ο βοηθός του διάσημου ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς. Ψάχνουμε να βρούμε μια γυναίκα που εισήγαγε λαθραία στη χώρα ντομάτες…»
«Εγώ είμαι η γυναίκα που ψάχνετε να βρείτε…»
«Εμείς δεν ψάχνουμε να βρούμε τη γυναίκα, ψάχνουμε να βρούμε τις ντομάτες… Αν κατά τύχη τις βρείτε, σας παρακαλώ εν ονόματι της ανθρωπότητας να μας ενημερώσετε…»
Ο δρ. Ουάτσον έκλεισε το τηλέφωνο και γύρισε στον Χολμς:
«Αρχηγέ, σήμερα πολύ κουραστήκαμε…»
Ο διάσημος ντετέκτιβ τη στιγμή εκείνη είχε βγάλει τα εσώρουχά του και τα εξέταζε με φακό.
«Δάσκαλε, ανακαλύψατε μήπως ίχνη;»
«Ναι, απάντησε ο Σέρλοκ Χολμς. Μπήκε μέσα μου ένας ψύλλος. Προσπαθώ να ανακαλύψω τα ίχνη του.»
Ο δρ. Ουάτσον κοίταξε το ρολόι του.
«Δάσκαλε, είναι πέντε η ώρα. Συμπληρώθηκε το ωράριο. Πρέπει να διακόψουμε. Αύριο συνεχίζουμε τις έρευνές μας για την ανεύρεση των ιχνών της ντομάτας.»
«Εγώ απόψε έχω βάρδια στο αστυνομικό τμήμα Χορχόρ. Εσύ μπορείς να πηγαίνεις.»
Φεύγοντας, ο Ουάτσον του είπε ψιθυριστά:
«Δάσκαλε, αν βρεις τις ντομάτες, κράτησε και καναδυό για μένα. Θα κάνω σπίτι σαλάτα.»
[πηγή: Αζίζ Νεσίν, Οι τρελοί δραπέτεψαν, μτφ. Παναγιώτης Αμπατζής, Εκδόσεις Ορίζοντες, Αθήνα 1986, σ. 105-109]
