Κ.Γ. Καρυωτάκη, «Τάφοι»

Ελένη Σ. Λάμαρη, 1878-1912.
Ποιήτρια και μουσικός.
Επέθανε με τους φριχτότερους πόνους στο σώμα
και με τη μεγαλύτερη γαλήνη στην ψυχή.
ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Πόση ησυχία δωπέρα βασιλεύει!
Οι τάφοι λες κι αυτοί χαμογελούνε,
ενώ με κεφαλαία σιγά μιλούνε
οι νεκροί γράμματα, βαθιά στα ερέβη.

Από κει, στην καρδιά μας που ειρηνεύει,
με απλά θέλουνε λόγια ν' ανεβούνε.
Μα το παράπονο, ή ό,τι κι αν πούνε,
—τόσο έφυγαν μακριά— δε χρησιμεύει.

Είναι όλος, νά, διασταυρωμένα δύο
ξύλα ο Μαρτζώκης. Να ο Βασιλειάδης,
ένα μεγάλο πέτρινο βιβλίο.

Και μια πλάκα στη χλόη μισοκρυμμένη
—έτσι τώρα τη συμβολίζει ο Άδης—
να η Λάμαρη, ποιήτρια ξεχασμένη.

Από τη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες (1927)

[πηγή: Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, επιμ. Γιώργος Σαββίδης, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 1998, σ. 91]