Μανόλη Αναγνωστάκη, «Ιf…»

Αν — λέω αν…
αν όλα δε συνέβαιναν τόσο νωρίς
η αποβολή σου απ' το Γυμνάσιο στην Ε΄ τάξη,
μετά Χαϊδάρι, Αϊ-Στράτης, Μακρονήσι, Ιτζεδίν,
αν στα 42 σου δεν ήσουν με σπονδυλαρθρίτιδα
ύστερα από τα είκοσι χρόνια της φυλακής
με δύο διαγραφές στην πλάτη σου, μια δήλωση
αποκηρύξεως όταν σ' απομονώσαν στο Ψυχιατρείο
αν —σήμερα λογιστής σ' ένα κατάστημα εδωδίμων—
άχρηστος πια για όλους, στυμμένο λεμόνι,
ξοφλημένη περίπτωση, με ιδέες από καιρό ξεπερασμένες,
αν — λέω αν…
με λίγη καλή θέληση ερχόνταν όλα κάπως διαφορετικά
ή από μια τυχαία σύμπτωση, όπως σε τόσους και τόσους
συμμαθητές, φίλους, συντρόφους — δε λέω αβρόχοις ποσί
αλλά αν…

(Φτάνει. Μ' αυτά δε γράφονται τα ποιήματα. Μην επιμένεις.
Άλλον αέρα θέλουν για ν' αρέσουν, άλλη «μετουσίωση».

Το παραρίξαμε στη θεματογραφία).

Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)

[πηγή: Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα ποιήματα 1941-1971, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα ⁴2000, σ. 168-169]