Διονυσίου Σολωμού, «Στο θάνατο του Ούγου Φόσκολου»

Έκλαψε, ω υπέρλαμπρη ψυχή, η πατρίδα σου τη μέρα που τόσο την πίκρανε ο μισεμός σου, κι έκλαψε κι ύστερα κι εφτόνεσε τη δάφνη, που ιταλική, κι όχι δική της, τόσο σου άρεσε.

Και τώρα κλαίει πιο πολύ και με το 'να χέρι δέρνει τ' άλλο και δε σταματά να λέη τον πόνο της, φωνάζοντας: Οϊμέ, που δε μου αφήνουν ούτε το κορμί, που ξακουστό τριγύριζε στα ξένα κι είναι εκεί θαμμένο.

Αχ, μα τις περίφημες που σε στολίζαν χάρες του πνεύματος και της αρετής και που ήταν τέτοιες που θα τις νιώσουν μοναχά οι ξεχωριστοί, αν δε θέλης η πατρίδα σου να κλειστή στον πόνο της για τη συφορά της και να κλαίη ολοένα, κάμε να γεννηθή γι' αυτήν κάποιος που να σου μοιάζη.

μτφ. Λίνος Πολίτης - Γ.Ν. Πολίτης

[πηγή: Διονύσιος Σολωμός, Άπαντα, τ. Β΄, Παράρτημα: Ιταλικά (Ποιήματα και Πεζά), μτφ. Λίνος Πολίτης με συνεργασία Γ.Ν. Πολίτη, Ίκαρος, Αθήνα 1960, σ. 50]