«Στο θάνατο του Ούγου Φώσκολου. Παράφραση ιταλικού σονέτου του Σολωμού»

Έκλαψε η γη σου όταν επήες στα ξένα,
και, ζηλεύοντας, έκλαψε, την ώρα
που, αντί δική της δάφνη, απ' άλλη χώρα
δόξας κλωνάρι έχει μαγέψει Εσένα.

Και πικρότερα κλαίει, και απελπισμένα
μαζί χτυπάει τα δυο της χέρια τώρα,
φωνάζοντας: Δεν έχω η μαυροφόρα
μήτε νεκρό το σώμα του μ' εμένα!

Σε ξορκίζω στου νου και της ψυχής σου
τ' ατίμητα καλά, που τ' απεικάζει
μόνον έξοχο πνεύμα, εμάς λυπήσου!

Κι αν, όπως τέτοια συφορά τη βιάζει,
δεν αγαπάς να κλάψη πάντα η γη σου,
τέκνο της άλλο ας βγη, που να σου μοιάζη.

μτφ. Γεράσιμος Μαρκοράς

[πηγή: Γεράσιμος Μαρκοράς, Άπαντα, επιμ. Βαλέτας, Εκδόσεις «Πηγής», Αθήνα 1950, σ. 357]