Οδυσσέα Ελύτη, «Το μαρμάρινο τραπέζι»

All around οι τέσσερις ύστερα
Οι τρεις οι δύο κι ο ένας l'unique le solitaire
Le marié à vie a sa cigarette μπροστά σ' έναν εξώστη επάνω στη Μεσόγειο
Και με μια κούπα έννοιες δύσκολες κι εύγεστες come i fichi la mattina
Μετρά κείνο που μένει. Το ίδιο που δεν βρίσκεται ποτέ μέσα στο άθροισμα
Μπορεί μ' ευθείες να χαράζεται ο Μεσημβρινός αλλ'
Η αλήθεια πάντοτε με τεθλασμένες. Λιγότερο από νου και περισσότερο από
Χουν είναι η δεύτερη και η τρίτη μέσα μας υπόσταση

Φώτα χαρμόσυνα της Νέας Ορλεάνης όλο κρουστά
Και ποικιλόχρωμες φωνές· αλλά της Οδησσού πριν ή μετά που ξεκινήσει ο Πλάνης
Με νέφη πλόιμα υπερυψωμένα εύφλεκτα πάνω στον άκαυστο ουρανό
Ταράσσεται ο των ήχων εύσκιος φυγάς και ας
Εξαναγκάζεται ο Μεσημβρινός να του υπακούει
Τολύπες ρόδινες ο γαλανός καπνός εξαπολύει
Και συγχέονται μνήμη και αγαθό στο ίδιο ύψος
Α σεις πετεινάρια της αφύπνισής μου και των άσπρων αιφνιδιασμών
Αγριοπερίστερα. Όχι εγώ αλλ' εκείνα που αγαπώ με προχωράνε από Βενετία
Κόρδοβα σε Αμμόχωστο Αλεξάνδρεια Κάιρον
All over the world
Με ρήματα του πόντου αλιευμένα το καταμεσήμερο

Όλα περνάνε μείον το βάρος της ψυχής. Πού και με τί τρόπο
Τόπο να του αλλάξεις γίνεται. Κι όπως τον τρυφερό τους τράχηλο
Ελαφρά μόλις δαγκάνοντας τα νεογνά της ευκίνητη γαλή
Από ένα σ' άλλο σπίτι απάγει· έτσι κι εγώ με τα μωρουδιακά της λύπης μου σε
Τόπων άγνωστα μικρά ή μεγάλα καταφύγια προστρέχω
Κι αυτοκυνηγιέμαι από φοβερές κραυγές φονευομένων κλαγγές όπλων
Αθέατων απ' τους θνητούς σιγανά κλάματα κόρης που ο κλήρος δεν της έλαχε ο επιθυμητός
Σ' όλες τις γλώσσες το αδύνατον διαρκεί

West of sorrow αδιάκοπα ολοκληρώνεται όλων των νοημάτων
Το πλεκτό· χωρίς ούτε καν ενός ονειροκρίτη τα γραφόμενα
'Eνας να δίνεται ποτέ ν' αποκρυπτογραφήσει
Ακόμη και στο φως ακόμη και στην μέση γη με ή χωρίς
Βλέφαρο νέφους δύο ή τρία της τρικυμίας κύματα να εξουσιάσει

Άξαφνα ρυτιδώνεται η ψυχή όπως όταν σηκώνεται πουνέντες
Si piega il tavolo di marmo da una parte. Θα 'ρθουν και συννεφιές
Περαστικότερες κι από τις λύπες ή που με πανσέληνου ύελο
Γίνεται να κοπούν και
διαλύονται
Σταματημένος νιώθεις αλλά σε τρέχει ο δρόμος σου
Και προτρέχει του ωροδείχτη ο χτύπος της καρδιάς σου. 'Eτσι
Φτάνεις Avignon και Nice και Cap-Ferrat Menton Lausanne. Ότι πιο δυνατόν
Για χάρη σου ν' αφαιρεί αλλ' ο χρόνος άθικτος να μένει
Το ρολόι ο κηπουρός το δρέπανο η τσουγκράνα το
Ποτιστήρι τ' άροτρα. Θέλω να πω τα μυστικά μιας πολυεθνικής απόχης
Φτάνουμε σαν ατμομηχανή ολοένα επιβραδύνοντας την ορμή εωσότου
Το μαρμάρινο τραπέζι αναρπαγεί plein de mots lances au hasard και
Συνεννοηθούν καλύτερα μέσω του ασχέτου
οι τέσσερις οι τρεις οι δύο ο ένας.

Από τη συλλογή Δυτικά της λύπης (1995)

[πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 585-586]