Edgar Allan Poe, «Στη Ζάκυνθο»

Από τ' ωραιότερο λουλούδι, εσύ ανθονήσι,
επήρες το γλυκόνομα που σε ομορφαίνει.
Πόσες στη θύμησή του, όποιος θα σε αντικρίσει,
λαμπρές κι αρμονικές στιγμές δεν ανασταίνει!

Ξυπνούν θωριές ευτυχισμένες που έχουν σβήσει,
ελπίδες φευγαλέες και στοχασμοί χαμένοι,
τ' όραμα εκείνης που δεν θα ξαναγυρίσει
ποτέ στη χλοερή γη τη μοσκοβολισμένη.

Ποτέ πλια! Τον αντίλαλο γρικώ θλιμμένο. —
Δεν θα ξαναχαρώ τα μαγικά σου κάλλη…
Και τώρα πια θάναι καταραμένο

για με τ' ολάνθιστό σου το ακρογιάλι,
ω φλόγα του Υακίνθου, Ζάκυνθος εσύ,
λουλούδι της Ανατολής, Χρυσό Νησί!

μτφ. Μαρίνος Σιγούρος

[πηγή: περ. Νέα Εστία, 39 (15 Φεβρ. 1946) 216]