| ΑΓΓΕΛΟΣ | | | | | | | Κάδμου πάροικοι καὶ δόμων Ἀμφίονος,
οὐκ ἔσθ᾽ ὁποῖον στάντ᾽ ἂν ἀνθρώπου βίον
οὔτ᾽ αἰνέσαιμ᾽ ἂν οὔτε μεμψαίμην ποτέ·
τύχη γὰρ ὀρθοῖ καὶ τύχη καταρρέπει
τὸν εὐτυχοῦντα τόν τε δυστυχοῦντ᾽ ἀεί· | 1155 | | | καὶ μάντις οὐδεὶς τῶν καθεστώτων βροτοῖς.
Κρέων γὰρ ἦν ζηλωτός, ὡς ἐμοί, ποτέ,
σώσας μὲν ἐχθρῶν τήνδε Καδμείαν χθόνα,
λαβών τε χώρας παντελῆ μοναρχίαν
ηὔθυνε, θάλλων εὐγενεῖ τέκνων σπορᾷ· | 1160 | | | καὶ νῦν ἀφεῖται πάντα. Τὰς γὰρ ἡδονὰς
ὅταν προδῶσιν ἄνδρες, οὐ τίθημ᾽ ἐγὼ
ζῆν τοῦτον, ἀλλ᾽ ἔμψυχον ἡγοῦμαι νεκρόν.
Πλούτει τε γὰρ κατ᾽ οἶκον, εἰ βούλει, μέγα,
καὶ ζῆ τύραννον σχῆμ᾽ ἔχων, ἐὰν δ᾽ ἀπῇ | 1165 | | | τούτων τὸ χαίρειν, τἄλλ᾽ ἐγὼ καπνοῦ σκιᾶς
οὐκ ἂν πριαίμην ἀνδρὶ πρὸς τὴν ἡδονήν. | 1170 | | ΧΟ. | Τί δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἄχθος βασιλέων ἥκεις φέρων; | | | ΑΓ. | Τεθνᾶσιν· οἱ δὲ ζῶντες αἴτιοι θανεῖν. | | | ΧΟ. | Καὶ τίς φονεύει; τίς δ᾽ ὁ κείμενος; λέγε. | | | ΑΓ. | Αἵμων ὄλωλεν· αὐτόχειρ δ᾽ αἱμάσσεται. | 1175 | | ΧΟ. | Πότερα πατρῴας ἢ πρὸς οἰκείας χερός; | | | ΑΓ. | Αὐτὸς πρὸς αὑτοῦ, πατρὶ μηνίσας φόνου. | | | ΧΟ. | Ὦ μάντι, τοὔπος ὡς ἄρ᾽ ὀρθὸν ἤνυσας. | | | ΑΓ. | Ὡς ὧδ᾽ ἐχόντων τἄλλα βουλεύειν πάρα. | | | ΧΟ. | Καὶ μὴν ὁρῶ τάλαιναν Εὐρυδίκην ὁμοῦ
δάμαρτα τὴν Κρέοντος· ἐκ δὲ δωμάτων
ἤτοι κλύουσα παιδὸς ἢ τύχῃ πάρα. | 1180 | ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ | ΑΓΓΕΛΟΣ | | | | | | | Του Κάδμου γείτονες και των σπιτιών του Αμφίονα,
όσο κρατιέται στη ζωή, κανέναν άνθρωπο
ποτέ δε θα δοξάσω και ποτέ δε θα δικάσω.
Η τύχη στεριώνει τον τυχερό,
η τύχη σωριάζει τον άτυχο πάντα
κανείς δε μαντεύει των θνητών τα γραμμένα.
Ήταν, θαρρώ, ζηλευτός ως τα τώρα κι ο Κρέοντας
απ' τους εχθρούς της γλίτωσε τη γη του Κάδμου,
απόλυτος μονάρχης τη χώρα κυβέρνησε,
έσπειρε καλά παιδιά και θέριζε καρπούς
όλα τώρα σωριάστηκαν κάτω
όταν σκοτώσει τη χαρά του ο άνθρωπος,
δεν τον έχω να ζει, για ζωντανό νεκρό τον έχω.
Σόδιαζε πλούτη σωρό στο κατώι,
και, αν λαχταράς, ζήσε βασιλικά,
αν η χαρά σου πέταξε, δε σου χαράμιζα
ούτε καπνού σκιά, μπρος στη χαρά, να τ' αγοράσω. |
1160
1170 | | ΧΟ. | Ποια πάλι δεινά στους βασιλιάδες φέρνεις; | | | ΑΓ. | Είναι νεκροί και φταίν' οι ζωντανοί για τη θανή τους. | | | ΧΟ. | Μίλα ποιος ο φονιάς και ποιος ο σκοτωμένος; | | | ΑΓ. | Ο Αίμονας χάθηκε με το χέρι σφάχτηκε. | | | ΧΟ. | Με του πατέρα ή με το δικό του; | | | ΑΓ. | Μόνος του για του πατέρα φρένιασε το φόνο. | | | ΧΟ. | Ω μάντη, αλήθεψαν τα λόγια σου. | | | ΑΓ. | Έτσι μ' αυτά για τ' άλλα τώρα να σκεφτούμε. | | | | (Ο αγγελιαφόρος ετοιμάζεται να φύγει. Τη στιγμή αυτή
έρχεται από το παλάτι η Ευρυδίκη.) | | | ΧΟ. | Μα να, τη δύστυχη βλέπω κοντά μας Ευρυδίκη,
τη γυναίκα του Κρέοντα απ' το παλάτι βγαίνει,
είτε για το παιδί της άκουσε είτε στην τύχη. | 1180 | |
