Ανάρμοστος ο θρήνος της Αντιγόνης;

Και τι δεν έχουν μηχανευτεί, για να αμφισβητήσουν σ’ αυτήν την πρώτη φράση της ευρωπαϊκής ανθρωπιάς την έκταση της αξίας της και να την απομακρύνουν από μιαν έννοια αγάπης, που σύμφωνα με τις απόψεις τους ο Σοφοκλής δεν μπορούσε να την έχει! Ακόμα θέλησαν να εκφράσουν την έκπληξή τους και για το ότι η Αντιγόνη στον δρόμο προς το θάνατο θρηνεί για τη χαμένη της ζωή και κλαίει. Και όμως αυτό το δράμα διατηρεί την αξία του πάνω από τον χρόνο κυρίως γι’ αυτό, γιατί η Αντιγόνη δεν είναι μια ηρωίδα υπεράνθρωπων διαστάσεων, αλλά μια από μας, με τους ίδιους πόθους κι ελπίδες σαν κι εμάς, αλλά και με το μεγάλο θάρρος, αντίθετα με την κοινή γνώμη να ακολουθήσει τον μεγάλο νόμο του θεού. Όμως αυτή, γεμάτη αγάπη, πρέπει να βαδίσει αυτόν τον δρόμο σαν όλες τις μεγάλες μορφές του ποιητή σε απόλυτη μοναξιά. Στην αρχή του έργου ζητά τη βοήθεια της αδερφής της Ισμήνης. Του κάκου, γιατί με ένα τέχνασμα που ο ποιητής θα το επαναλάβει στα έργα του, κοντά στη μεγάλη ψυχή που είναι ανέγγιχτη από τον φόβο και την κολακεία, η Ισμήνη αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο που είναι έτοιμος για τον συμβιβασμό, που λυγίζει στις δυσκολίες της ύψιστης ηθικής απαίτησης.

[πηγή: A. Lesky, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας μτφρ. Γ. Τσοπανάκη, Θεσσαλονίκη 1964, σελ. 406]