Ευριπίδης  Ἰφιγένεια ἐν Ταύροις 186-202: Οι αμαρτίες των γονιών κυνηγούν τα παιδιά

Η λάμψη του βασιλικού σπιτιού
των Ατρειδών έσβησε, αλί,
του πατρογονικού σπιτιού η αχτίδα·
των πλούσιων βασιλιάδων του Άργους η εξουσία πάει.
Και ξεπηδούν απανωτές οι συμφορές
απ’ τον καιρό που ο Ήλιος,
του φτερωτού γοργού άρματός του αλλάζοντας το δρόμο,
έριξε αλλού το λαμπερό ιερό του βλέμμα.
Κι εξαιτίας του χρυσόμαλλου αρνιού, στο παλάτι
η μια λύπη θρονιάστηκε πάνω στην άλλη,
φόνοι πάνω στους φόνους, καημοί πάνω στους καημούς·
από τότε και το αίμα παλιών απογόνων του Τάνταλου
οι καινούριες γενιές – συμφορά του σπιτιού – το πλερώνουν·
και με λύσσα φριχτή χιμά πάνω σου η μοίρα.

[πηγή: Θρ. Σταύρου Ἰφιγένεια ἡ ἐν Ταύροις (μτφρ.), Δραματική Ποίηση Γ΄ Γυμνασίου, ΟΕΔΒ 1979]