Ρητορικά Κείμενα (Β΄ Λυκείου Ανθρωπιστικών Σπουδών) - Βιβλίο Μαθητή (Εμπλουτισμένο)
 
ΠΕΡΙΛΗΨΗ §§28-62
 
Αναπτύσσοντας τις απόψεις του ο ρήτορας επισημαίνει ότι οι Αθηναίοι δεν ακολουθούν πολιτική που εξυπηρετεί το συμφέρον της πόλης. Καταδικάζει την πολυπραγμοσύνη και την αδικία και τονίζει τη δυσκολία να πείσει τους ακροατές του ότι η δικαιοσύνη και γενικά η αρετή είναι επωφελής. Η διαφθορά έχει προχωρήσει πολύ, ώστε επικρατούν πλέον στη δημόσια ζωή οι υποκριτές και οι δημαγωγοί. Ο ίδιος όμως δηλώνει ότι θα μιλήσει με θάρρος, πιστεύοντας πως ο λόγος ο επικριτικός έχει θεραπευτική δύναμη για τις ψυχές που σφάλλουν.
Υπερηφανεύονται οι Αθηναίοι λοιπόν για τους προγόνους τους αλλά πράττουν εντελώς τα αντίθετα· εκείνοι κρίθηκαν άξιοι της ηγεμονίας και νίκησαν τους βαρβάρους πολεμώντας οι ίδιοι. Γι' αυτό επιβάλλεται η κατάργηση των μισθοφορικών στρατευμάτων, που επιδίδονται σε κάθε είδους εγκληματικές πράξεις εκθέτοντας την Αθήνα και την Ελλάδα σε πολλούς κινδύνους. Αλλά και η διοίκηση της πόλεως έχει παραδοθεί σε διεφθαρμένους ανθρώπους. Επίσης η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος αποδίδεται στην άσκηση της θαλάσσιας κυριαρχίας που ευθύνεται και για όλες τις συμφορές. Επικρίνονται οι Αθηναίοι για την αντιφατική συμπεριφορά τους στη λήψη των αποφάσεων, για τη χρησιμοποίηση ανίκανων συμβούλων και για την παράδοση του πολιτεύματος στους φαυλοκράτες. Επί πλέον καυτηριάζεται η συνήθεια να εκλέγουν στρατηγούς και ν' αποστέλλουν ως πρέσβεις με απόλυτη εξουσία τους πλέον ανίκανους.
Η σωτηρία όμως της πόλης οφείλεται στην έλλειψη σύνεσης των εχθρών. Πρέπει όμως να στηρίζεται στην ικανότητα και την ορθοφροσύνη των πολιτών της.
Τέλος ο ρήτορας διαβεβαιώνει ότι, εκτός από τις επικρίσεις, είναι σε θέση να δώσει και συμβουλές για την αποφυγή των σφαλμάτων. Κι αυτό θα πράξει χωρίς δισταγμό.

 

 

ΚείμενοΕικόνα

 

 
    [63] Ἃ μὲν οὖν ὑπάρχειν δεῖ τοῖς μέλλουσιν εὐδαιμονήσειν, τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν σωφροσύνην καὶ τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν ἄλλην ἀρετὴν, ὀλίγῳ πρότερον εἰρήκαμεν· ὡς δ᾽ ἂν τάχιστα πρὸς τὸ τοιοῦτοι γενέσθαι παιδευθεῖμεν, ἀληθὲς μέν ἐστι τὸ ῥηθησόμενον, ἴσως δ᾽ ἂν ἀκούσασιν ὑμῖν δεινὸν εἶναι δόξειε καὶ παρὰ πολὺ τῆς τῶν ἄλλων ἐξηλλαγμένον διανοίας. [64] ἐγὼ γὰρ ἡγοῦμαι καὶ τὴν πόλιν ἡμᾶς ἄμεινον οἰκήσειν καὶ βελτίους αὐτοὺς ἔσεσθαι καὶ πρὸς ἁπάσας τὰς πράξεις ἐπιδώσειν, ἢν παυσώμεθα τῆς ἀρχῆς τῆς κατὰ θάλατταν ἐπιθυμοῦντες. αὕτη γάρ ἐστιν ἡ καὶ νῦν εἰς ταραχὴν ἡμᾶς καθιστᾶσα καὶ τὴν δημοκρατίαν ἐκείνην καταλύσασα μεθ᾽ ἧς οἱ πρόγονοι ζῶντες εὐδαιμονέστατοι τῶν Ἑλλήνων ἦσαν, καὶ σχεδὸν ἁπάντων αἰτία τῶν κακῶν ὧν αὐτοί τ᾽ ἔχομεν καὶ τοῖς ἄλλοις παρέχομεν.  
Εγκατάλειψη της θαλάσσιας ηγεμονίας
     [65] Οἶδα μὲν οὖν ὅτι χαλεπόν ἐστιν δυναστείας ὑπὸ πάντων ἐρωμένης καὶ περιμαχήτου γεγενημένης κατηγοροῦντα δοκεῖν ἀνεκτόν τι λέγειν· ὅμως δ᾽ ἐπειδή περ ὑπεμείνατε καὶ τοὺς ἄλλους λόγους, ἀληθεῖς μὲν ὄντας, φιλαπεχθήμονας δὲ, καὶ τοῦτον ὑμῶν ἀνασχέσθαι δέομαι, [66] καὶ μὴ καταγνῶναί μου τοιαύτην μανίαν, ὡς ἄρ᾽ ἐγὼ προειλόμην ἂν διαλεχθῆναι πρὸς ὑμᾶς περὶ πραγμάτων οὕτω παραδόξων, εἰ μή τι λέγειν ἀληθὲς εἶχον περὶ αὐτῶν. νῦν δ᾽ οἶμαι πᾶσι φανερὸν ποιήσειν ὡς οὔτε δικαίας ἀρχῆς ἐπιθυμοῦμεν οὔτε γενέσθαι δυνατῆς οὔτε συμφερούσης ἡμῖν.  
Παράκληση του ρήτορα για ανοχή
     [67] Ὅτι μὲν οὖν οὐ δικαίας, παρ᾽ ὑμῶν μαθὼν ὑμᾶς ἔχω διδάσκειν. ὅτε γὰρ Λακεδαιμόνιοι ταύτην εἶχον τὴν δύναμιν, ποίους λόγους οὐκ ἀνηλώσαμεν κατηγοροῦντες μὲν τῆς ἐκείνων ἀρχῆς, διεξιόντες δ᾽ ὡς δίκαιόν ἐστιν αὐτονόμους εἶναι τοὺς Ἕλληνας; [68] τίνας δὲ τῶν πόλεων τῶν ἐλλογίμων οὐ παρεκαλέσαμεν ἐπὶ τὴν συμμαχίαν τὴν ὑπὲρ τούτων συστᾶσαν; πόσας δὲ πρεσβείας ὡς βασιλέα τὸν μέγαν ἀπεστείλαμεν, διδαξούσας αὐτὸν ὡς οὔτε δίκαιόν ἐστιν οὔτε συμφέρον μίαν πόλιν κυρίαν εἶναι τῶν Ἑλλήνων; οὐ πρότερον δ᾽ ἐπαυσάμεθα πολεμοῦντες καὶ κινδυνεύοντες καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν πρὶν ἠθέλησαν Λακεδαιμόνιοι ποιήσασθαι τὰς συνθήκας τὰς περὶ τῆς αὐτονομίας.
Καταδίκη της ηγεμονίας των Λακεδαιμονίων
 
     [69] Ὅτι μὲν οὖν οὐ δίκαιόν ἐστιν τοὺς κρείττους τῶν ἡττόνων ἄρχειν, ἐν ἐκείνοις τε τοῖς χρόνοις τυγχάνομεν ἐγνωκότες καὶ νῦν ἐπὶ τῆς πολιτείας τῆς παρ᾽ ἡμῖν καθεστηκυίας· ὡς δ᾽ οὐδ᾽ ἂν δυνηθείημεν τὴν ἀρχὴν ταύτην καταστήσασθαι, ταχέως οἶμαι δηλώσειν. ἣν γὰρ μετὰ μυρίων ταλάντων οὐχ οἷοί τ᾽ ἦμεν διαφυλάξαι, πῶς ἂν ταύτην ἐκ τῆς παρούσης ἀπορίας κτήσασθαι δυνηθεῖμεν, ἄλλως τε καὶ χρώμενοι τοῖς ἤθεσιν οὐχ οἷς ἐλάβομεν, ἀλλ᾽ οἷς ἀπωλέσαμεν αὐτήν; [70] ὡς τοίνυν οὐδὲ δέξασθαι διδομένην τῇ πόλει συμφέρει, δοκεῖτέ μοι τάχιστ᾽ ἂν ἐκεῖθεν καταμαθεῖν. μᾶλλον δὲ καὶ περὶ τούτων βούλομαι μικρὰ προειπεῖν· δέδοικα γὰρ μὴ διὰ τὸ πολλοῖς ἐπιτιμᾶν δόξω τισὶν προῃρῆσθαι τῆς πόλεως κατηγορεῖν.
Αδύνατη η διατήρηση της ηγεμονίας και ανώφελη.

 

 

γλωσσικά σχόλιαΕικόνα

63 ἃ ὑπάρχει τινί όσα έχει κάποιος
  τοῖς μέλλουσιν (επιθ. μτχ.) δοτική προσωπική κτητική στο ὑπάρχειν
  μέλλω εὐδαιμονήσειν πρόκειται να ευτυχήσω (βλ. §1)
  ὡς δ' ἂν... παιδευθεῖμεν πλάγια ερωτ. πρόταση
  πρὸς τὸ τοιοῦτοι γενέσθαι εμπρόθ. προσδ. του σκοπού
  τοιοῦτοι (κατηγ. στο ενν. ἡμεῖς) ενάρετοι χαρακτήρες
  ἀκούσασιν (υποθ. μτχ. με υποκ. το ὑμῖν)
  δεινόν, ἐξηλλαγμένον (κατηγορ. στη μτχ. τὸ ῥηθησόμενον)
  ἐξηλλαγμένον (μτχ. παρακμ. του ἐξαλλάττομαι) διάφορετικό, αλλιώτικο (από το συνηθισμένο)
  τῆς τῶν ἄλλων ἐξηλλαγμένον διανοίας (σχήμα υπερβατόν) η σειρά των λέξεων: ἐξηλλαγμένον τῆς διανοίας τῶν ἄλλων
64 οἰκήσειν, ἔσεσθαι, ἐπιδώσειν (ειδικά απρμφ. ως αντικ. του ρ. ἡγοῦμαι)
  οἰκῶ τὴν πόλιν διοικώ, κυβερνώ την πόλη
  βελτίους (κατηγορ. στο ενν. ἡμᾶς)
  αὐτούς (κατηγ. προσδ. στο ἡμᾶς) οριστ. αντωνυμία αὐτός, ή, ό = ο ίδιος
  ἐπιδίδωμι προοδεύω, προκόβω
  ἐπιθυμοῦντες (μτχ. κατηγ.)
  παύομαί τινος τελειώνω, σταματώ κάτι, παύομαι + κατηγ. μτχ. σταματώ να...
  ἡ καθιστᾶσα (μτχ. επιθ.) κατηγορ. στο αὕτη
  καὶ καταλύσασα (μτχ. επιθ.) κατηγορ. στο αὕτη
  αἰτία κατηγορ. στο αὕτη
  καθίστημί τινα εἰς ταραχὴν προκαλώ σε κάποιον ταραχές, μπλέκω κάποιον σε ταραχές
  ὧν (έλξη) <ἃ ἔχομεν
  παρέχω τινί τι προξενώ σε κάποιον κάτι, μεταδίδω σε κάποιον κάτι
65 δυναστεία δύναμη, κυριαρχία, εξουσία // ολιγαρχία
  ἐράω, -ῶ τινος αγαπώ, ποθώ
  ἐρωμένη (ἐράομαι, -ῶμαι) αγαπητή, ποθητή
  περιμάχητος (περὶ + μάχομαι) αξιοζήλευτος, περιζήτητος (επίθ. ὁ, ἡ περιμάχητος, τό περιμάχητον)
  δοκεῖν (υποκ. της απροσ. έκφρ. χαλεπόν ἐστι)
  δοκῶ φαίνομαι, θεωρούμαι
  λέγειν (ειδ. απρμφ. από το δοκεῖν)
  (με ενν.) υποκ. των απρμφ. δοκεῖν και λέγειν καθώς και της μτχ. κατηγοροῦντα
  φιλαπεχθήμων (<φίλος + ἀπεχθάνομαι) εριστικός, καυγατζής, αυτός που αγαπάει να δημιουργεί εχθρούς
  ἀνασχέσθαι απρμφ. αορ. β ' του ρ. ἀνέχομαι (αντικ. του ρ. δέομαι)
  δέομαί τινος + απρμφ. παρακαλώ κάποιον να...
  καταγνῶναι αντικ. του ρ. δέομαι (δέομαι ὑμῶν ἀνασχέσθαι καὶ μὴ καταγνῶναι)
66 καταγιγνώσκω τινός τι κατηγορώ κάποιον για κάτι, αποδίδω σε κάποιον κάτι ως κατηγορία
  μανία τρέλα (μαίνομαι· είμαι μανιακός, είμαι μανιώδης, μανικός· αυτός που ρέπει προς τη μανία, μῆνις οργή, θυμός, μάντις)
  παράδοξος (<παρά + δόξα) απροσδόκητος, αλλόκοτος, παράδοξος, απίστευτος, ανέλπιστος
67 ὅτι μὲν οὖν δικαίας (ενν. ἀρχῆς ἐπιθυμοῦμεν)
  ἔχω διδάσκειν μπορώ ν' αποδείξω, μπορώ να διαφωτίσω
  ἀναλίσκω (και ἀναλόω, -ῶ)· δαπανώ, ξοδεύω, κατασπαταλώ (παρατ. ἀνήλισκον, αόρ. ἀνήλωσα με εσωτερική αύξηση)
  διεξιόντες μτχ. ενεστ. του διέξειμι (διά + ἐξ + εἶμι) περνώ δια μέσου, εκθέτω με λεπτομέρειες // υποστηρίζω, τονίζω (εδώ)
68 ὁ, ἡ ἐλλόγιμος, τὸ ἐλλόγιμον (επίθ.) αυτός που λογαριάζεται, αξιόλογος, σπουδαίος, επιφανής, αξιοσημείωτος
  παρακαλῶ προσκαλώ
  τὴν συστᾶσαν μτχ. αορ. β' ενεργ. με παθ. σημασία του ρ. συνίστημι = συγκροτώ, συνδυάζω, συνενώνω, συνίσταμαι = συγκροτούμαι, συνδέομαι, συμπλέκομαι
  ὡς βασιλέα (εμπρόθ. προσδ.) η καταχρηστική πρόθεση ὡς + αιτ. προσώπου δηλώνει κατεύθυνση σε πρόσωπο
  διδαξούσας (μτχ. τελ.) διδάσκω = διαφωτίζω, αποδεικνύω
  κυρίαν κατηγ. στο πόλιν (κύριος = κυρίαρχος, αυτός που έχει την εξουσία)
  τῶν Ἑλλήνων γεν. αντικ. στο επίθ. κυρίαν
  πολεμοῦντες καὶ κινδυνεύοντες μτχ. κατηγορ. από το ρ. ἐπαυσάμεθα
  ποιοῦμαι τὰς συνθήκας συνάπτω τις συνθήκες
ποιοῦμαι πόλεμον πολεμώ
ποιοῦμαι εἰρήνην ειρηνεύω
ποιοῦμαι σπονδάς συνθηκολογώ
ποιῶ πόλεμον γίνομαι αίτιος πολέμου, προκαλώ πόλεμο
69 τοὺς κρείττους κρείττονας) συγκρ. βαθμός του επιθέτου ἀγαθός)
  κρείττων ισχυρότερος, πιο δυνατός
  τῶν ἡττόνων (αντικ. του απρμφ. ἄρχειν) συγκρ. βαθμός του επιθ. κακός
  ἥττων κατώτερος, ασθενέστερος
  ἐγνωκότες κατηγ. μτχ. από το ρ. τυγχάνομεν
  τυγχάνω ἐγνωκώς έχω αναγνωρίσει, έχω κρίνει ορθό (η περίφραση προσδίδει έμφαση, εκφράζει μεγαλύτερη βεβαιότητα από το απλό ἔγνωκα)
  ἐπὶ τῆς πολιτείας τῆς παρ' ἡμῖν καθεστηκυίας κατά την ίδρυση της δικής μας ηγεμονίας
  ἡ πολιτεία η σχέση του πολίτη προς το κράτος (τὴν πόλιν), τα πολιτικά δικαιώματα, η καθημερινή ζωή του πολίτη, η διοίκηση, το πολίτευμα, η δημοκρατία
  καθίσταμαι τὴν ἀρχήν εγκαθιδρύω την ηγεμονία
  ἣν γὰρ μετὰ μυρίων ταλάντων οὐχ οἷοί τ' ἦμεν διαφυλάξαι αναφορικοϋποθ. πρόταση
  οἷός τ' εἰμί είμαι σε θέση, μπορώ
  ἄλλως τε καί και μάλιστα
  χρώμενοι (αιτιολ. μετοχή)
  χρῶμαι τοῖς ἤθεσιν έχω τις συνήθειες, συμπεριφέρομαι
70 δέξασθαι υποκ. του απροσ. ρ. συμφέρει (τὴν πόλιν υποκ. του απρμφ.)
  διδομένην (εναντ. μτχ.) υποκ. τὴν ἀρχὴν που είναι και αντ. του δέξασθαι
  δοκεῖτέ μοι προσωπική σύνταξη αντί απροσ. (δοκεῖ μοι) μου φαίνεται, νομίζω
  ἂν καταμαθεῖν (αντ. του ρ. δοκεῖτε) δυν. απρμφ. ισοδύναμο με δυνητ. ευκτ. = ὅτι ἂν καταμάθοιτε
  καταμανθάνω κατανοώ, καταλαβαίνω
  ἐκεῖθεν (αναφέρεται στα επόμενα)
  προειπεῖν απρμφ. αορ. β' του ρ. προλέγω λέω προκαταβολικά, λέω εκ των προτέρων
  μικρά σύστ. αντικ. του απρμφ. προειπεῖν
  μή... δόξω ενδοιαστ. πρόταση ως αντικ. του ρ. δέδοικα
  δοκῶ φαίνομαι, θεωρούμαι
  ἐπιτιμῶ τινι κατακρίνω, κατηγορώ κάποιον
  προαιροῦμαι προτιμώ

 

 

ερμηνευτικά σχόλιαΕικόνα

63 ὀλίγῳ πρότερον εἰρήκαμεν στις παραγρ. 31-35 παρουσιάζει αναλυτικά τις αρετές
64 ἢν παυσώμεθα... ἐπιθυμοῦντες πρέπει η Αθήνα να παραιτηθεί επιτέλους από τη θαλάσσια ηγεμονία, που υπήρξε επιζήμια για την Αθηναϊκή δημοκρατία· ο Ισοκράτης έχει επίγνωση, βέβαια, των αντιδράσεων που θα προκαλέσει αυτή η πρότασή του «ἴσως δ' ἂν ἀκούσασιν ὑμῖν δεινὸν εἶναι δόξειε καὶ παρὰ πολὺ τῆς τῶν ἄλλων ἐξηλλαγμένον διανοίας».
  αὕτη... καὶ τὴν δημοκρατίαν ἐκείνην καταλύσασα
Οι πολιτικές ιδέες του Ισοκράτη
εννοεί τη δημοκρατία που ίδρυσαν ο Σόλωνας και ο Κλεισθένης. Διατηρήθηκε ως τα Μηδικά και βασικό όργανο της πολιτείας ήταν ο Άρειος Πάγος. Αυτήν τη δημοκρατία που θαυμάζει ο Ισοκράτης κατέλυσε η κυριαρχία των Αθηναίων στη θάλασσα.
65 χαλεπόν ἐστι... ἀνεκτόν τι λέγειν προφανείς οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει ο ρήτορας στην προσπάθειά του να πείσει τους Αθηναίους για ριζική μεταρρύθμιση. Και επιχειρεί να προκαταλάβει τους ακροατές του.
66 ἀληθεῖς μὲν ὄντας φιλαπεχθήμονας δέ η αλήθεια δημιουργεί έχθρες, όταν δεν είναι ευχάριστη. Η αντίθεση εκφράζει με σαφήνεια αυτήν την πραγματικότητα.
  οὔτε δικαίας ἀρχῆς ἐπιθυμοῦμεν οὔτε γενέσθαι δυνατῆς οὔτε συμφερούσης ἡμῖν η εξουσία που επιθυμούν παρά πολύ οι Αθηναίοι, είναι, κατά τον Ισοκράτη, άδικη και αδύνατη αλλά και ανώφελη. Το οὔτε συμφερούσης ἡμῖν τέθηκε στο τέλος προς έμφαση, γιατί φαίνεται πως σ' αυτό το επιχείρημα θα έδιναν μεγαλύτερη σημασία οι Αθηναίοι.
67 ὅτε γὰρ Λακεδαιμόνιοι ταύτην εἶχον τὴν δύναμιν... την ηγεμονία της Ελλάδας είχαν αμέσως μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου ως την υπογραφή της Ανταλκίδειας ειρήνης (404 π.Χ. - 386 π.Χ.)
  παρεκαλέσαμεν ἐπί τὴν συμμαχίαν· Το 395 π.Χ. συγκροτήθηκε αντιλακωνικός συνασπισμός από τους Αθηναίους, Βοιωτούς, Κορινθίους, Μεγαρείς, Ευβοείς κ.ά. Η πρωτοβουλία ανήκε στην Αθήνα για ν' αντιμετωπιστεί ο επεκτατισμός της Σπάρτης.
68 ὡς βασιλέα...·
Κόνων
η αποστολή πρεσβείας με αρχηγό τον Κόνωνα προς τον βασιλέα των Περσών στέφθηκε με επιτυχία. Ο Κόνωνας έλαβε σημαντικό χρηματικό ποσό καθώς και τη βοήθεια του σατράπη Φαρνάβαζου μαζί με φοινικικά πλοία. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 394, ο Κόνωνας και ο Φαρνάβαζος με τους ενωμένους στόλους τους νίκησαν αποφασιστικά τον στόλο των Λακεδαιμονίων κοντά στην Κνίδο.
  ... Λακεδαιμόνιοι ποιήσασθαι τὰς συνθήκας τὰς περὶ τῆς αὐτονομίας αναφέρεται στην ατιμωτική για τους Έλληνες Ανταλκίδεια ή «βασίλειο» ειρήνη που συμφωνήθηκε μεταξύ του Μ. Βασιλέως και των Σπαρτιατών και την οποία αναγκάσθηκαν όλοι οι Έλληνες να αποδεχθούν.
Οι όροι της ειρήνης ουσιαστικά υπαγορεύθηκαν από τον Πέρση βασιλιά. Γι' αυτό ο Ισοκράτης το 380 π.Χ. στον Πανηγυρικό του επιτίθεται εναντίον αυτής της ειρήνης ως αισχρής (§122 κ.ε.) και τη χαρακτηρίζει ως «προστάγματα καὶ μὴ συνθήκας εἶναι» (Πανηγ. §176).
Με την ειρήνη αυτήν ο Πέρσης Μονάρχης αναγνωρίζεται ως ρυθμιστής των ελληνικών πραγμάτων. Κι αυτό γιατί οι Έλληνες της Μ. Ασίας και της Κύπρου υπάγονται στην επικυριαρχία του και γίνεται εγγυητής της αυτονομίας των υπολοίπων ελληνικών πόλεων. Έτσι διαλύεται κάθε προσπάθεια για την ένωση των Ελλήνων και η Σπάρτη αποκτά την κυριαρχία στην κυρίως Ελλάδα.
69 ... οὐδ' ἂν δυνηθείημεν... καταστήσασθαι ο Ισοκράτης καταδικάζει τον επεκτατισμό χωρίς εξαίρεση και υποστηρίζει ότι η Αθήνα αδυνατεί επί πλέον ν' αναλάβει την ηγεμονία των Ελλήνων.
  μετὰ μυρίων ταλάντων ο αριθμός των δέκα χιλιάδων (10.000) ταλάντων είναι στρογγυλοποιημένος και αναφέρεται ο ίδιος και στον περί ἀντιδόσεως (§234). Ο Δημοσθένης στον Ολυνθιακό Γ' (§24) γράφει: «πλείω ἢ μύρια τάλαντα εἰς τὴν ἀκρόπολιν ἀνήγαγον». Ας σημειωθεί ότι ένα τάλαντο ισοδυναμούσε με 6.000 αττικές δρχ. Πρόκειται λοιπόν για ένα ποσόν χρημάτων πολύ σημαντικό.
  οὐχ οἷοί τ' ἦμεν διαφυλάξαι, πῶς ἂν... κτήσασθαι δυνηθεῖμεν; με τη ρητορ. ερώτηση και την πολύ εντυπωσιακή αντίθεση ανάμεσα στο διαφυλάξαι και το κτήσασθαι εκφράζει την πεποίθησή του ο ρήτορας πως είναι αδύνατον ν' αποκτήσουν οι Αθηναίοι ηγεμονία με τους λίγους οικονομικούς πόρους που διαθέτουν.
  χρώμενοι τοῖς ἤθεσιν... αὐτήν; καυτηριάζει τα σφάλματα της πολιτικής των Αθηναίων, στα οποία οφείλεται η απώλεια της ηγεμονίας.

 

 

ΑσκήσειςΕικόνα

§§63-64
  1. ἴσως δ' ἂν ἀκούσασιν... διανοίας: Γιατί ο ρήτορας πιθανολογεί πως η αλήθεια θα φανεί φοβερή και παράδοξη;
  2. ἢν παυσώμεθα τῆς ἀρχῆς τῆς κατὰ θάλασσαν: Πιστεύετε ότι η πρόταση να παραιτηθούν οι Αθηναίοι από τη θαλάσσια ηγεμονία μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτή; Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.
    Η αποδοκιμασία της αθηναϊκής ιμπεριαλιστικής πολιτικής μετά την ίδρυση της Β΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας από τον Ισοκράτη
  3. Συμφωνείτε με την άποψη ότι «ἡ ἀρχὴ ἡ κατὰ θάλατταν» ήταν η αιτία κατάλυσης της δημοκρατίας και «σχεδὸν ἁπάντων τῶν κακῶν»; Να αιτιολογήσετε την άποψή σας.
  4. α) πρότερον, τάχιστα: Να γραφούν οι άλλοι βαθμοί των επιρρημάτων και των αντίστοιχων επιθέτων.
    β) ἀληθές, βελτίους: Να γραφούν οι πλάγιες πτώσεις των επιθέτων στους τρεις βαθμούς και στο γένος που βρίσκεται το καθένα.
  5. οἰκήσειν, ἐπιδώσειν: Να γραφούν τα απαρέμφατα και οι μετοχές όλων των χρόνων στην ίδια φωνή.
  6. καθιστᾶσα: α) Να γραφεί το γ' ενικό και γ' πληθυντικό πρόσωπο σ' όλες τις εγκλίσεις του ενεστώτα και του αορίστου, β) Ποιες λέξεις της νέας ελληνικής που παράγονται από το ρ. καθίστημι γνωρίζετε;
  7. ἢν παυσώμεθα... ἐπιθυμοῦντες: Να βρείτε την απόδοση και να χαρακτηρίσετε το είδος του υποθετικού λόγου.
  8. ἀκούσασιν: Να σχηματίσετε την αντίστοιχη δευτ. πρόταση.

 

§§65-66
  1. «ὑπεμείνατε καὶ τοὺς ἄλλους λόγους»: γιατί κολακεύει τους ακροατές του ο ρήτορας;
  2. Τι επιδιώκει με την αντίθεση «ἀληθεῖς μὲν ὄντας φιλαπεχθήμονας δέ»;
  3. καταγνῶναι, προειλόμην: Να γραφεί το β' ενικό και β' πληθυντικό πρόσωπο σ' όλες τις εγκλίσεις του ίδιου χρόνου.
  4. περιμαχήτου, ἀληθεῖς, φιλαπεχθήμονας, συμφερούσης: α) Να γράψετε τις πλάγιες πτώσεις ενικού και πληθυντικού αριθμού στο γένος που βρίσκεται καθεμιά από τις λέξεις, β) Να αναλύσετε στα συνθετικά τους μέρη τις λέξεις.
  5. μὴ καταγνῶναί μου τοιαύτην μανίαν: Να μετατρέψετε τη φράση σε ευθύ λόγο.
  6. ἀνασχέσθαι: α) Να κλίνετε τον παρατατικό και τον αόριστο β' στην οριστική, β) Ποια άλλα ρήματα έχουν δύο αυξήσεις, δηλ. πριν από την πρόθεση και μετά την πρόθεση; γ) Να βρείτε λέξεις της αρχαίας και της νέας ελληνικής που παράγονται από το ίδιο θέμα.
  7. Πώς εισάγονται, πώς εκφέρονται και ποια συντακτική θέση έχουν οι δευτερεύουσες προτάσεις των παραγράφων 65-66;

 

§§67-68
  1. Σε ποιες ενέργειες προέβαιναν οι Αθηναίοι, όταν την ηγεμονία της Ελλάδας είχαν οι Λακεδαιμόνιοι; Με ποιον ιδιαίτερο εκφραστικό τρόπο παρουσιάζει την τότε συμπεριφορά των Αθηναίων και τι επιτυγχάνει μ' αυτόν;
  2. διεξιόντες, συστᾶσαν: Να γράψετε το β' ενικό και β' πληθυντικό πρόσκοπο σ' όλες τις εγκλίσεις του χρόνου στον οποίο βρίσκεται κάθε ρηματικός τύπος.
  3. κατηγοροῦντες: α) Το ρ. κατηγορῶ είναι σύνθετο ή παρασύνθετο και γιατί; β) Να βρείτε πέντε τουλάχιστον λέξεις που παράγονται από το ρ. κατηγορῶ και να σχηματίσετε αντίστοιχες προτάσεις στη νέα Ελληνική.
  4. α) ὅτε... εἶχον τὴν δύναμιν
    β) πρὶν ἠθέλησαν... τὰς περὶ τῆς αὐτονομίας: πώς εισάγεται και πώς εκφέρεται καθεμιά από τις δύο χρονικές προτάσεις και γιατί;

 

§§ 69-70
  1. Στην αρχή της §69 διατυπώνει μια ηθική αρχή διαχρονικής αξίας. Πόσο σεβαστή νομίζετε πως είναι η ηθική αυτή αρχή στη σύγχρονη διεθνή πολιτική;
    Ορίζοντας το δίκαιο Η μεταπολεμική οργάνωση της διεθνούς κοινωνίας-Η σύσταση και η λειτουργία του ΟΗΕ E.Π.Παπανούτσος, Το Δίκαιο της πυγμής
  2. Πόσο πειστικό, κατά τη γνώμη σας, είναι το επιχείρημα ότι με ελάχιστα οικονομικά μέσα δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί κάποιος στόχος και μάλιστα εθνικός;
    Οι δημόσιες δαπάνες Τα δημόσια Αγαθά και τα δημόσια οικονομικά
  3. Να επισημάνετε την υπερβολή που χρησιμοποιεί ο ρήτορας για να πείσει τους Αθηναίους να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες ηγεμόνευσης των Ελλήνων και να τη σχολιάσετε.
  4. Να αναγνωρίσετε γραμματικώς τις αντωνυμίες των παραγρ. 69-70 και να προσδιορίσετε τον συντακτικό ρόλο καθεμιάς.
  5. τοὺς κρείττους: Να κλιθεί το επίθετο στα τρία γένη και στον ίδιο αριθμό.
  6. α) καθεστηκυίας: Να γίνει χρονική αντικατάσταση και να κλιθεί ο παρακείμενος σ' όλες τις εγκλίσεις.
    β) ἀπωλέσαμεν: Να γραφεί το γ' ενικό και γ' πληθυντικό πρόσωπο σ' όλες τις εγκλίσεις ενεστώτα και αορίστου.
  7. ὡς δ' οὐδ' ἂν δυνηθείημεν... δηλώσειν. Να γίνει συντακτική ανάλυση.
  8. δόξω: Να χαρακτηρίσετε την πρόταση στην οποία ανήκει το ρ. και να αιτιολογήσετε την έγκλιση.

 

Η επιτύμβια στηλη του Δεξίλεω (Εκδ. Αθηνών Γ1) Επιτύμβια στήλη