Γιάννη Δάλλα, «Η ανθρωπογεωγραφία και οι δείκτες της»

Από ομιλία εις εαυτόν η γλώσσα του [Μανόλη Αναγνωστάκη] γίνεται κατόπιν έμμονη συνομιλία με τα πρόσωπα της πρώτης του νεότητας. Μια υποθετική συνομιλία με τους ίδιους πάντοτε βωβούς συμπαραστάτες του κοινού «συντροφικού» πεδίου δράσης. Και έτσι σχηματίζεται μια συνθηματική μυθολογία από ονόματα-αιχμές, τοπωνύμια-υπαινιγμούς και ημερομηνίες-σήματα της καθημερινότητας: «Θυμάσαι που σου ’λεγα…», «Ήταν Οχτώβρης όταν σου χάρισα…», «Αφήσαμε, νέα παιδιά, στο καφενείο η “Ωραία Σελήνη” τα κατακάθια του καφέ…». Σχηματίζεται ένας κώδικας από άγνωστα σημεία, αλλά υπονοούμενα ως γνωστά στον αναγνώστη.

Μερικά από αυτά τα εξηγώ ως πληροφόρηση, όπως τα εκμαίευσα κατά καιρούς συζητώντας με τον ποιητή, περίπου έτσι (Τα ποιήματα, 1941-1971):

[…]

«Στον Νίκο Ε… 1949» [Παρενθέσεις]: Νίκος Ευστρατιάδης, γεωπόνος (όχι όπως κάπου γράφτηκε ο Νίκος Εγγονόπουλος).

[…]

[πηγή: Γιάννης Δάλλας, «Γένεση και διαμόρφωση της ποιητικής φωνής του Μανόλη Αναγνωστάκη» (1998). Στο: Μανόλης Αναγνωστάκης. Ποίηση και ιδεολογία, Κέδρος, Αθήνα 2007, σ. 81-84]