Κυριάκου Χαραλαμπίδη, «Το μήλο»

Παίρνοντας ένα μήλο απ’ το καλάθι
το μήλο του μάγουλου του παιδιού της
στο νου της έφερε, που τώρα θα σαπίζει
εκεί στη φυλακή.
Το καημένο ήτανε δεν ήτανε
δεκαεφτά χρονώ, δεν πήρε απολυτήριο
δεν πήγε στο στρατό, δε σκότωσε μια μύγα·
ευγενικό και ντροπαλό, δειλό, αθώο.

Ξανάβαλε το μήλο στο καλάθι
γιατί θυμήθηκε (της φάνηκε πως είδε)
κι άλλες μανάδες σαν κι αυτήν επί τουρκοκρατίας.

Για κείνες δε μιλάει κανείς,
αλλά γι’ αυτήν, για χίλιες, δυο χιλιάδες,
δόξα σοι ο Θεός, παράπονο δεν έχει:

Και υπομνήματα κι επίσημες δηλώσεις
κι επιτροπές και αποστολές ΟΗΕ,
κρατών και κυβερνήσεων, ομάδων και ατόμων
και παρατηρητών, ψηφίσματα, δεσμεύσεις,
συνέδρια, συμπαράσταση, εκθέσεις και ταμεία.

Όλα στην τρίχα, τέλεια οργανωμένα,
μ’ αρχείο, μ’ αυτοπεποίθηση, με ειδικάς αιθούσας —
το κράτος σαν μητέρα τα φροντίζει.

Αλλά το μήλο, μήλο στο καλάθι.

Δεκέμβρης 1982

[πηγή: Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Θόλος, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα ²1998, σ. 12]