Τάσου Λειβαδίτη, «Ήσκιοι στον τοίχο»

Πώς τόλμησα, αλήθεια, να πιστέψω ότι μπορούσα να ξεφύγω, εγώ, που δεν είμουν παρά ένας άνθρωπος, εφήμερη κατοικία του φόβου, και πίσω απ’ το πέπλο, στέκουν οι θεοί σιωπηλοί, ίσως, κι αυτοί τρομαγμένοι, «τί ονειρεύεσαι;» ρωτούσα συχνά κι η κουκουβάγια ακουγόταν μακριά, καθώς σκοτείνιαζε, ενώ κάποιος έκλαιγε έξω στην  πόρτα, γιατί οι άλλες ζωές που δε θα γνωρίσουμε, είναι εδώ, και μας παραμερίζουν, σαν το μεγάλον ήσκιο των ζητιάνων πάνω στον τοίχο, ενώ οι ίδιοι απλώνουν το χέρι πιο εκεί, ισχνοί κι αβέβαιοι, έτσι που πια δεν ξέρεις, ποια είναι η αληθινή τους ύπαρξη.

[πηγή: Τάσος Λειβαδίτης, Νυχτερινός επισκέπτης, Εκδόσεις Αφών Τολίδη, Αθήνα 1972, σ. 93]