Τάκη Σινόπουλου, «Εκείνος ο Φίλιππος»

Ου γαρ έτι σάρκας τε και οστέα έχει
                  ΟΜΗΡΟΣ

Πεθαμένος στα δύσκολα χρόνια
μια μέρα ξαφνικά που αντίκρισε
τις κόκκινες οξυές πιο χαμηλά
το σπίτι του πνιγμένο στον ποταμό.
Τώρα στυπόχαρτα μελάνι διαβήτες.
Απορώ πώς ήρθε αξύριστος την ώρα
που κούρδιζα το μεγάλο εκκρεμές
και του εφώναξα σα να τον έβλεπα
να ξύνει όπως παλιά τα νύχια του
με το σουγιά. Ε Φίλιππε
γιόμισε παρακαλώ την πίπα μου. Ο καπνός
είναι δεξιά πιο πέρα στο ντουλάπι.
Τότε τριγύρω σφίχτηκε αμνημόνευτη σιγή.
Κι έστριψα. Παράξενο
ήμουνα σίγουρος που ήταν ο Φίλιππος
κοντά στη γωνιά του τραπεζιού μ’ εκείνη
την τρύπα στο λαιμό που τον έκανε
να μοιάζει με λείψανο.

Δε θα ’χει τώρα μήτε σάρκα μήτε οστά.
Τα γένεια του όμως θα ’χουνε θεριέψει.

Από τη συλλογή Μεταίχμιο (1951)

[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή Ι. 1951-1964, Ερμής, Αθήνα ³1990, σ. 27]