Τάκη Σινόπουλου, Νυχτολόγιο (αποσπάσματα)

ΠΡΕΠΕΙ ν’ αποφασίσουμε επειγόντως μέσα στην προσεχή εκατονταετία αν η ποίηση θα συνεχίσει να είναι μία ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου.

[...]

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ που ξανακοιτάζω από προχτές και διορθώνω τη μετάφραση μερικών ποιημάτων του Antonin Artaud, για το περιοδικό «Χνάρι». Σκέψη: Artaud και υπερρεαλιστές. Μεγαλείο και αθλιότητα. Τί πήραμε και τί απωθήσαμε. Γαλλικός (ευρύς) υπερρεαλισμός και Ελληνικός (φτενός). Οι επιμιξίες που γίνηκαν στην Ελλάδα. Πάντως εκείνο που σε εξοργίζει, κυρίως με τους Έλληνες υπερρεαλιστές, είναι η αυτοϊκανοποίηση και η πόζα. Και η «ταξική» τους υπεροχή που τους έκανε «κάστα».

Ωστόσο κανείς από δαύτους —το «δαύτους» με την πιο περιφρονητική σημασία της λέξης— κανείς δε δοκίμασε ποτέ αυτή τη φρίκη της υποστασιακής μοναξιάς, όπως ο Artaud. Όπου και να διαβάσεις είναι η αληθινή γλώσσα ενός ανθρώπου που υποφέρει. Κι από τη σκέψη του κι από το κορμί του.

[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή ΙΙ. 1965-1980, Ερμής, Αθήνα ²1997, σ. 246 & 260-261]