Έκτoρος Κακναβάτου, «Ο πλόκαμος της Αλταμίρας - 3»

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.

Η ποίηση είναι ανάφλεξη παφλάζουσας φορβάδος. Επάνω της όλοι επιβαίνουμε. Οι δρόμοι της είναι εσώρουχα δορκάδων. Τα άνθη συνεισφέρουν σ’ εξαπτέρυγα. Στους κάλυκές των εκκολάπτουν σπέρματα ιμέρου.
Η κύηση αυτή δεν έχει τέλος.

[πηγή: Έκτωρ Κακναβάτος, Υψικαμινίζουσες Νεοπλασίες, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2001, σ. 31]