Γιώργου Σαραντάρη, «Είταν γυναίκα είταν όνειρο»

J' ai cueilli ce brin de bruyère
G. Apollinaire

Είταν γυναίκα είταν όνειρο είτανε και τα δυο
Ο ύπνος μ' εμπόδιζε να τη δω στα μάτια
Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα
Σα να είταν άνεμος και να είταν σάρκα
Μου 'λεγε πως μ' αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά·
Μου 'λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου
Είταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της
Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία
Όταν χωρίζαμε είτανε πάντοτε νύχτα
Τ' αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της
Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της
Η καινούρια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει
Είταν ήλιος είταν πρωί όταν τραγουδούσα
Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα
Και δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη

[πηγή: Γιώργος Σαραντάρης, Έργα τ. 1, Τα δημοσιευμένα από 1933 έως 1942, εισαγ.-επιμ. Σοφία Σκοπετέα, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο 2001, σ. 110]