Αντώνιου Στρατηγού αναγνώστη κερκυραίου,

«Ότι ο θάνατος της Θεομήτορος εστάθη η θεϊκή αγάπη· έτερον Ωδάριον αινιττόμενον εις το ρητό εκείνο της θείας Γραφής, ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη»

Είχε λάμψ’ η αυγή, εις την οποίαν
ώρισεν ο Θεός ν’ αποσηκώσει
στ’ άστρα από τον κόσμον την Μαρίαν
κι ως Κυράν του παντός να στεφανώσει.

Απείκασεν ευθύς νεύσιν την θείαν
ο έρωτας· γοργά όθεν να σώσει
χρυσόπτερος πετά στην Παναγίαν
και θάνατον γλυκύν αυτής να δώσει.

Τότ’ ευλαβής βέλος χρυσόν τεντώνει
και κείνην την καρδιάν την αναμμένην
με φλογές θεϊκές γλυκιά πληγώνει.

Αν η κόρη νεκρά έτσ’ απομένει,
τούτο τον νουν τινός ας μη θολώνει,
γιατί πόθον θανή δεν υπερβαίνει.

[πηγή: Άνθη Ευλαβείας, επιμ. Αθανάσιος Καραθανάσης, Ερμής, Αθήνα 1978, σ. 20]