Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά. Τρίτος Λόγος (απόσπασμα)

[...]

Εσ’ είσαι που κορώνα σου φορείς το Βράχο; Εσ’ είσαι,
Βράχε, που το ναό κρατάς, κορώνα της κορώνας;
Ναέ, και ποιος να σ’ έχτισε, μες στους ωραίους ωραίο,
για την αιωνιότητα, με κάθε χάρη Εσένα;
Σ’ εσέ αποκάλυψη ο ρυθμός, κάθε γραμμή, και Μούσα·
λόγος το μάρμαρο έγινε, κ’ η ιδέα τέχνη, και ήρθες
στη χώρα τη θαυματουργή που τα στοχάζεται όλα
με τη βοήθεια των Ωρών των καλομετρημένων,
ήρθες απάνου απ' τους λαούς κι απάνου απ' τις θρησκείες,
κυκλώπειε, λυγερόκορμε και σα ζωγραφισμένε.
Όμοια τα πολυτίμητα παντοτινά μαγνάδια,
ίδια στη στέγνια, στη νοτιά, στο φως και στο σκοτάδι,
που χέρι δεν ξεϋφαίνει τα, και χρόνια δεν τα φτείρουν, 
και μάτι δε μπορεί να βρη πώς απαρχής πλεχτήκαν,
κι ανήμπορ’ είναι η μαστοριά να τα ξαναρχινήση,
στοιχιά γιατί τ’ αργάστηκαν από δροσοσταλίδες
και νέραϊδοι με τους αφρούς και αγγέλισσες με αχτίδες.
Έτσι κ’ εσύ. Ούτε δύνοσουν αλλού, ναέ, να ζήσης,
παρά όπου πρωτοφύτρωσες. Ανθός, κ’ η Αθήνα γάστρα. 

[...]

[πηγή: Κωστής Παλαμάς, Άπαντα,τ. Ε΄, Μπίρης, Αθήνα χ.χ., σ. 55]