Ιωάννη Βηλαρά, Ερωτικά

[Ω τρυφερώτατ’ Έρωτα...] 1-20

    Ω τρυφερώτατ’ Έρωτα,
Γλυκύ ψυχής μου πάθος·
Θνητός δεν έχει λάθος
Εσέ να προσκυνάει.
    Εσύ στιγμή να λείψεις
Μαραίνεται όλη η φύση·
Νεκρώνει πάσα χτίση,
Το παν διαλιέται, σβιεί.
    Το δυνατό του χέρι
Νομοθετάει, μορφώνει,
Τον κόσμον εμψυχώνει,
Κινεί και κυβερνάει.
    Εσύ ’σαι που λαμπρύνεις
Των ουρανών τους θόλους
Με τους αχτινοβόλους
Αστέρες φωτεινούς·
    Της θάλασσας τα βάθη
Μακριά οχ τ' εσέ δε μνήσκουν,
Και οι στεριές ευρίσκουν,
Ζωής αναπνοή.

[πηγή: Ιωάννης Βηλαράς, Ποιήματα, φιλολ. επιμ. Γιώργος Ανδρειωμένος, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1995, σ. 209-210]