Ανωνύμων, Φαναριώτικα στιχουργήματα

[«Αχ! Έρωτα σκληρότατε»], 1-4, 9-10

Αχ! Έρωτα σκληρότατε, και ποια είν’ τα καλά σου;
Μία φθορά μόνον ζωής είν’ τα χαρίσματά σου.
Όποιος μ’ εσένα μπερδευτεί, δεν έχει άλλην χάρη,
παρά τον Χάρον να λαλεί γλήγορα να τον πάρει. [...]
Πολλά είναι καλότυχος εκείνος που μπορέσει
στα δίκτυά σου τ’ άφευκτα τελείως να μην πέσει.

[«Εις εύμορφο κλουβάκι»], 23-28

Χρυσό μου καναράκι,
υπομονή λιγάκι,

γιατ’ όποιος υπομένει,
έτσι δεν απομένει.
Το ταίρι του ευρίσκει,
με λύπην πια δεν μνήσκει.

[πηγή: Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, τόμ. Δ΄( Οι Φαναριώτες και η Αθηναϊκή Σχολή), Δωδώνη, Αθήνα 1977, σ. 33]