Ιωάννη Βηλαρά, Ο λογιώτατος ταξιδιώτης (απόσπασμα)

[...] οι χάρες κ’ οι νοστιμάδες μιας γλώσσας δεν είναι οι ίδιες με άλλης. Κάθε μια έχει την ξεχωριστή της ομορφιά και τα ξεχωριστά της κάλλη. Όποιος αμελάει το στολισμό της γλώσσας του από τα μέσα οπού έχει η ίδια για να δείξει τες χάρες της, και δανείζεται ξένα και ασυνήθιστα στολίδια, οπού δεν της ταιριάζουν, αντίς να την ομορφήνει την ασκημαίνει, σε τρόπον οπού την κατασταίνει σιχαμερό τέρας, κι οπού, με όσα φκιασίδια κι αν την αλείφει, κανενός δεν αρέγει. [...]

Αφέντες μου! Χρειάζεται μια γλώσσα σε κάθε Γένος, για να γροικιέται. Η αληθινή γλώσσα ενού Γένου είναι η κοινή και συνηθισμένη σε όλους. [...] Τέλος, όσο δε λείψουν οι πρόληψες των λογιωτάτων, το Γένος δε βλέπει ποτέ του ημέραν!

[πηγή: Λέανδρος Ι. Βρανούσης (επιμ.), Οι πρόδρομοι, Βασική Βιβλιοθήκη «Αετού», αρ. 11, εκδοτ. οίκος Ι.Ν. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1955, σ. 300-302]