Ιωάννη Βηλαρά, Ο Λογιώτατος ή ο Κολοκυθούλης (αποσπάσματα)

[...] η πολλή σπουδή χαλνάει τη γνώση. [...]

Αμ’ δε μου λες, παιδί μου· όταν λες το «ψωμί» ψωμίον, οπού από τους Έλληνας ονομάζονταν «άρτος», μη παντεχαίνεις να το λες [αρχαία] ελληνικά; Το αγοράζεις φτηνότερο ή το τρως με περσότερη νοστιμάδα; Φοβάσαι τάχα να ειπείς το νερό νερό, οπού το λέγεις νηρόν, κι οπού οι Έλληνες το ’λεγαν «ύδωρ», για να μη γένει λάδι; Μακάρι να είχαν τα λόγια τη δύναμη να μεταμορφώνουν τα πράματα! [...] Η διαφορά από τον σπουδαίον [= σπουδασμένο] εις τον αμαθή δεν είναι άλλο από την ταχτική ή άταχτη παράσταση των ιδεών τους. [...]

[πηγή: Λέανδρος Ι. Βρανούσης (επιμ.), Οι πρόδρομοι, Βασική Βιβλιοθήκη "Αετού", αρ. 11, Ι.Ν. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1955, σ. 303]