[Τραγωδία, κωμωδία ή κάτι ενδιάμεσο;]

Η πολυπλοκότητα των δύο κόσμων της Ελένης θέτει το αναπόφευκτο ερώτημα εάν το έργο είναι τραγωδία, κωμωδία ή κάτι ενδιάμεσο. Αναμφίβολα υπάρχουν πολλά κωμικά, ή τουλάχιστον διασκεδαστικά στοιχεία στην Ελένη. Όμως ακόμα και οι πλέον κωμικές σκηνές —ο Μενέλαος και η Γραυς ή η εμφάνιση του Θεοκλύμενου— έχουν και τη σοβαρή τους πλευρά. Αν και τα μοτίβα της «άγνοιας» και της «αναγνώρισης» είναι προάγγελοι της Νέας Κωμωδίας, έχουν και μια πλευρά που είναι καθαρά τραγική: την άγνοια και την τυφλότητα που χαρακτηρίζουν ένα τόσο μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ζωής. [...]

Η δυσκολία κατάταξης της Ελένης είτε στις τραγωδίες είτε στις κωμωδίες είναι η ίδια ένα στοιχείο των αντιθέσεων, τις οποίες αναδεικνύει το έργο: η αλήθεια και η «πραγματικότητα» είναι άραγε κάτι κοντινό στην ευγένεια, την ομορφιά και την αθωότητα της Ελένης, στη μυστικιστική αγνότητα της Θεονόης ή μήπως στην τρωική βία του Μενέλαου (και του Θεοκλύμενου), αφού στο τέλος εκείνο που προβάλλεται πιο έντονα είναι η δράση αυτών των δύο χαρακτήρων.

[πηγή: Dale A. M., Ευριπίδη Ελένη, μτφ. Κ. Σκιά και Β. Τσάφος, Καρδαμίτσα, Αθήνα, υπό έκδοση (παρατίθεται στο Δραματική Ποίηση, Ευριπίδη Ελένη, Βιβλίο Εκπαιδευτικού, Αθήνα: ΟΕΔΒ 2006, σ. 102-103)]