[Ο Μενέλαος στο Δ΄ Επεισόδιο]

«Ο τόνος του Μενέλαου έχει αλλάξει. Είναι σταθερότερος και πιο επιβλητικός, καθώς αρμόζει σ’ έναν άνθρωπο που κάνει ένα ριψοκίνδυνο βήμα σε μια στιγμή απελπισίας. Στην πραγματικότητα, αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε το Μενέλαο της Ιλιάδας πιο πολύ παρά της Οδύσσειας. [...]» (Whitman 1996: 89).

«Σ’ ένα άλλο επίπεδο, οι ατυχίες υποβίβασαν τον Μενέλαο σε αδύναμη σκιά του εαυτού του, σ’ ένα άθλιο και ρακένδυτο υποκείμενο, που αναπολεί τα χαμένα του στρατεύματα (στ. 453). Το πρόβλημά του είναι μάλλον απλό: μόλις του δοθούν τα ρούχα που του αρμόζουν και μια ευκαιρία να αποδείξει την αξία του, ξαναβρίσκει αμέσως τον παλιό του εαυτό» (Whitman 1996: 90).

[πηγή: Whitman C. H., Ο Ευριπίδης και ο Κύκλος του Μύθου, μτφ. Ε. Θωμαδάκη, επιμέλεια Μ.Ι. Γιόση, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα, 1996 (παρατίθεται στο Δραματική Ποίηση, Ευριπίδη Ελένη, Βιβλίο Εκπαιδευτικού, Αθήνα: ΟΕΔΒ 2006, σ. 100)]