[Ελένη: Δράμα της Τύχης]

Το ίδιο κριτικά με τους ήρωες ο ποιητής αντιμετωπίζει και τους θεούς: χωρίς να αποκλείονται εκδηλώσεις πραγματικής ευσέβειας, αρκετές φορές οι θεοί παρουσιάζονται με ανθρώπινες αδυναμίες (π.χ. ο Απόλλων στον Ίωνα), άλλοτε τα πρόσωπα των έργων αμφιβάλλουν ή αρνούνται την ύπαρξη θεών ή υποκαθιστούν τους θεούς με φυσικούς νόμους ή το λογικό. Γενικά, εκτός από την αρχή και το τέλος των έργων, όπου οι θεοί παίζουν συνήθως κάποιο ρόλο, η δράση καθορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος δεν είναι κύριος της μοίρας του. Η Τύχη παίζει σπουδαίο ρόλο ιδιαίτερα σε ορισμένα όψιμα έργα (Ίων, Ιφιγένεια η εν Ταύροις και Ελένη), τα οποία με την περιπετειώδη πλοκή και το αίσιο τέλος τους βρίσκονται στα όρια του τραγικού είδους, που ποτέ, ωστόσο, δεν ξεπέρασε ο ποιητής.

[πηγή: Πρόγραμμα από παράσταση, Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Ταύροις, 2006 Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος]