Γιάννης Ρίτσος, «Αγαμέμνων» (απόσπασμα)

Tα λάφυρα όλα κρατήστε ή μοιράστε τα – τίποτα δε θέλω.
Kαι τη γυναίκα αυτή που ουρλιάζει στα σκαλιά, πάρ' τη για δούλα σου
ή για τροφό του γιου μας (–πού 'ναι, αλήθεια;– δεν τον είδα) – όχι στην
κλίνη μου, όχι,
μια κλίνη ολότελα άδεια μου χρειάζεται τώρα, να βουλιάζω, να χάνομαι, [...]
και το βαρύ, αδαμαντοποίκιλτο σκήπτρο
–προπάντων αυτό– δεν μου χρειάζεται· ασήκωτο. Σήμερα νιώθω
το θυμό του Aχιλλέα· –όχι καθόλου αντιδικία μαζί μου– κούραση ήταν,
μια κούραση προδρομική που εξίσωνε τη νίκη με την ήττα,
τη ζωή με το θάνατο.

[πηγή: Γ. Pίτσος, «Aγαμέμνων», Tέταρτη Διάσταση, εκδ. Kέδρος, Aθήνα, 2001]