Kεφάλαιο 4. Θρησκευτικά μνημεία
στον τόπο μας
«Στο χωριό μου παίζουμε στο προαύλιο της εκκλησίας. Στο
μεγάλο πανηγύρι η εκκλησία αλλάζει όψη. Μετά τη λειτουργία, ολόκληρο το
χωριό και οι ξενιτεμένοι του συναντιόμαστε εκεί και γλεντάμε μέχρι
αργά. Η εκκλησία αυτή είναι θρησκευτικό μνημείο του χωριού μας».
Εμείς έχουμε στον τόπο μας θρησκευτικά μνημεία;
Διαβάζουμε
το παρακάτω κείμενο και συζητούμε: για ποιους λόγους πήγαν οι υπάλληλοι
της αρχαιολογικής υπηρεσίας στο μοναστηράκι της οικογένειας της
Αστραδενής.
«…Πρέπει
να' ναι πάνω από εκατό χρόνια από τότε που δε μένουν πια καλόγεροι.
Ούτε που ξέρουμε ποιος τό 'χτισε… τίποτα. Ήρθε η Αρχαιολογία, έγραψε
τις εικόνες, τα παλιά Ευαγγέλια, τα τάματα, τα σκεύη κι είπε ότι είναι
βυζαντινό εκκλησάκι. Και να μην ξανασβεστώσουμε τους τοίχους. Εμείς
ασβεστώναμε μόνο το κάτω κάτω, γιατί πέφτανε οι σοβάδες.
Αυτό το μοναστηράκι ανήκει στην οικογένειά μας. Δηλαδή το φροντίζει η οικογένειά μας.» Ευγενία Φακίνου, Αστραδενή (Eκδόσεις Kέδρος) |