Ανδρέα Κάλβου, «Εις τον ιερόν λόχον» (απόσπασμα)

α΄.
    Ας μη βρέξη ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίση
το χώμα το μακάριον
                      'πού σας σκεπάζει.

β΄.
    Ας το δροσίση πάντοτε
με' τ' αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη·
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
                      αιώνια τ' άνθη.

γ΄.
    Ω γνήσια της Eλλάδος
τέκνα· ψυχαί 'πού επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Hρώων,
                      καύχημα νέον·

δ΄.
    Σας άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιάν σάς έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
                    στέφανον άλλον.

ε΄.
    Αλλ' αν τις απεθάνη
διά την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον,
και καλά τα κλαδιά
                      της κυπαρίσσου.

ς΄.
    Αφ' ου εις του πρώτου ανθρώπου
τους οφθαλμούς, η πρόνοος
φύσις τον φόβον έχυσε,
και τας χρυσάς ελπίδας,
                      και την ημέραν·

ζ΄.
    Eπί το μέγα πρόσωπον
της γης πολυβοτάνου,
ευθύς το ουράνιον βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
                      μνήματα μύρια.

η΄.
    Πολλά μεν σκοτεινά·
φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον
το της αθανασίας·
την εκλογήν ελεύθερον
                      δίδει το θείον.

θ΄.
    Έλληνες, της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι·
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
                      άδοξος τάφος;

[πηγή: Ανδρέας Κάλβος, Ωδαί, κριτ. έκδ. Filippo Maria Pontani, Ίκαρος, Αθήνα 1988, σ. 50-52]