Γιάννη Ρίτσου, «Το σώμα και το αίμα. (Ακόμη μια δοκιμή για ένα ποίημα του Πολυτεχνείου)» (αποσπάσματα)

Χ

ΜΕΤΑ τα τανκς η σιωπηλότερη σιωπή μαζέψαν τα καμένα οχήματα τις στάχτες
έπλυναν το αίμα χαράματα χαράματα
φυγάδευσαν τους νεκρούς την καγκελόπορτα τα τσακισμένα δέντρα
τα παιδιά δεν γύρισαν σπίτια τους
σκιές περιφέρονται γύρω στους τηλεφωνικούς θαλάμους
από τζάμι σε τζάμι το πρόσωπο της σβησμένης φωτιάς
βρήκαν τον έναν κρεμασμένον στο νοικιασμένο δωμάτιο
τον άλλον στην κλειδωμένη ντουλάπα
ο άλλος το μέτωπο στα γόνατά του σα να διάβαζε το τελευταίο βιβλίο
[...]

ΧΙΙ

ΑΥΤΟ που λέγαν περιληπτικά δόξα ή εξέγερση ή θυσία
μια μέρα τόσο διάφανη σα να μην είχε γίνει τίποτε αξιοκατάκριτο την προηγούμενη νύχτα
λίγο πιο πέρα ακουγόντανε κιόλας τα ζήτω
αλλάζανε χρώματα τα τζάμια το κόκκινο κυριαρχούσε
[...]

Από τη συλλογή Το σώμα και το αίμα (1976)

[πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα. Γίγνεσθαι. 1970-1977, τ. Ζ΄, Κέδρος, Αθήνα 2004 (14η έκδ.), σ. 346 & 348]