Κωστή Παλαμά, «Του βιολιτζή του Μπαταριά το εγκώμιο»

Γεια σου, καημένε Μπαταριά, της δοξαριάς τεχνίτη
κι αφέντη του βιολιού!
Με εσένα Ρούμελη πλατιά το στριμωμένο σπίτι
και ξάγναντο από ψήλωμα του ολόδροσου Ζυγού.

Γεια σου, καημένε Μπαταριά, τρανός είν' ο καημός μου,
και πιο τρανός εσύ·
με το βιολί σου ξύπνησες τη λεβεντιά του κόσμου
κ' η Ρωμιοσύνη, μια φωτιά, μέσ' στο βιολί σου ζη.

Από τους μώλους τους ρηχούς ώς τα βαθιά κανάλια,
γυμνά, αρμυρά νησιά,
πουλιά της λιμνοθάλασσας, βοριάσματα, μαϊστράλια,
τέτοια φωνή δοξάστε την και τέτοια δοξαριά.

Γεια σου, καημένε Μπαταριά. Και σα σβυστής θ' αρπάξη
μέσ' στα τσεγγελωτά
νύχια του το βιολί σου αϊτός και θα το πάη ν' αράξη
στα Μέτσοβα, στις Λιάκουρες, κι ακόμα πιο ψηλά.

Από τη συλλογή Οι καημοί της λιμνοθάλασσας (1912)

[πηγή: Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, τ. 5, Μπίρης, Αθήνα χ.χ, σ. 184]