Οδύσσεια Ραψωδία χ: μνηστηροφονία

Όμηρος, Οδύσσεια χ 205-240

Στάθηκαν τότε οἱ τέσσερεις ἀπάνω στὸ κατώφλι,
φωτιὰ γεμάτοι, κι οἱ πολλοὶ μνηστῆρες ἀπὸ μέσα.
Τότε ἦρθε κι ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ, τοῦ Δία ἡ θυγατέρα,
στ’ ἀνάστημα καὶ στὴ φωνὴ τοῦ Μέντορα συνόμοια,
Κι ὅπως τὴν εἷδε χάρηκε κι ἔτσι ὁ Δυσσέας εἶπε.
«Βόηθα μας, Μέντορα, σ’ αὐτὴ τὴ σφίξη καὶ θυμήσου
τὸ φίλο κι εὐεργέτη σου καὶ συνομήλικό σου».
Εἶπε κι ὁ νοῦς του στὴ θεὰ τὴν πολεμάρχα πῆγε
Μὰ κι οἱ μνηστῆρες ἀπ’ ἀλλοῦ τῆς φώναζαν καὶ πρῶτος
τῆς ἔσκουζε ὁ Ἀγέλαος ὁ γιὸς τοῦ Δαμαστόρου˙
«Μέντορα, μὴν καταπειστῆς στὰ λόγια τοῦ Δυσσέα
καὶ πᾶς μαζί του, πόλεμο ν’ ἀνοίξης στοὺς μνηστῆρες.
Γιατὶ κι ἐμᾶς ἡ γνώμη μας αὐτὴ εἶναι καὶ θὰ γίνη.
Ὅταν αὐτοὺς ξεκάμουμε, μαζὶ γιὸ καὶ πατέρα,
μὲ τὸ κεφάλι σου καὶ σὺ στερνὰ θὰ τὰ πλερώσης,
ὅσα στὸ νοῦ σου μελετᾶς νὰ κάμης ἐδῶ μέσα,
Κι ὅταν μὲ τὸ γερὸ σπαθὶ σᾶς βγάλουμε ἀπ’ τὴ μέση,
ὅσα σοῦ βρίσκονται ἀγαθὰ στὸ σπίτι σου κι ἀπόξω,
ὅλα μὲ τοῦ Δυσσέα τὸ βιὸς θὰ γίνουν ἕνα, κι οὔτε
τοὺς γιούς σου καὶ τὶς κόρες σου καὶ τὸ γλυκό σου ταίρι
θ’ ἀφήσουμε ἔτσι ζωντανοὺς νὰ τριγυρνοῦν στὸ Θιάκι».
Ἔτσι εἶπε κι ἄναψε ὁ θυμὸς ἀκόμα τῆς Παλλάδας,
καὶ τὸ Δυσσέα μὲ πικρὰ τὸν ἀποπῆρε λόγια˙
«Δὲν ἔχεις πιὰ στὰ στήθια σου καρδιά, Δυσσέα, καὶ θάρρος,
ὡς ὅταν γιὰ τὴν ὄμορφη ἀρχοντοκόρη ῾Ελένη
χρόνους, ἐννιὰ ἀκατάπαυτα τοὺς Τρῶες πολεμοῦσες,
κι ἄπειρους σκότωνες ὀχτροὺς μὲς στὴ φωτιὰ τῆς μάχης,
κι ἀπ’ τὴ βουλή σου πάρθηκε τὸ κάστρο τοῦ Πριάμου.
Πῶς τώρα, ἐνῶ στὸ σπίτι σου καὶ στ’ ἀγαθά σου φτάνεις,
μπρὸς στοὺς μνηστῆρες δὲν τολμᾶς τὸ θάρρος σου νὰ δείξης;
Μόν’ ἔλα, στάσου δίπλα μου, καημένε μου, νὰ μάθης
πῶς πολεμάει ὁ Μέντορας μὲς στῶν ὀχτρῶν τὸ πλῆθος,
καὶ πῶς στὸν εὐεργέτη του καλὸ τοῦ ἀνταποδίνει».
Εἶπε, μὰ ἀκόμα κατ’ αὐτοὺς δὲν ἔκλινε τὴ νίκη,
μόν’ ἤθελε τοῦ ξακουστοῦ Δυσσέα καὶ τοῦ γιοῦ του
νὰ δοκιμάση τὴν ἀντρειὰ καὶ τῆς καρδιᾶς τὸ θάρρος.
Καὶ πέταξε στοῦ παλατιοῦ τὴν μαυροκαπνισμένη
σκεπὴ κι ἀπάνω κάθισε σὰ χελιδόνι ἀγνάντια.

[πηγή: Ζήσιμου Σίδερη, Ομήρου Οδύσσεια, Αθήνα: ΟΕΔΒ, 1965]