[Λογοτεχνικά πρόσωπα]

[…] Το ποιητικό πρόσωπο δεν ζει την ολοκληρωμένη ζωή ενός φυσικού προσώπου· καθώς δεν είναι παρά το όργανο του ποιητή για την εκπλήρωση του σχεδίου του, ζει και δρα μόνο όσο και όπως το θέλει ο πλάστης του. Ακόμα ο ήρωας ή και ο θεός, ό,τι ο ποιητής θέλει για μια στιγμή να μην το ξέρει, δεν το ξέρει, κι ας έπρεπε να το ξέρει· και αντίθετα: μπορεί να ξέρει ό,τι ξέρει ο ποιητής, και ας μην μπορούσε, αν ήταν πραγματικός άνθρωπος, να το ξέρει […].

[πηγή: Ι. Κακριδής, Ξαναγυρίζοντας στον Όμηρο, Θεσσαλονίκη 1971 (παρατίθεται στο Μ. Σαμαρά & Κ. Τοπούζης, Ομηρικά Έπη: Οδύσσεια, Α' Γυμνασίου, Βιβλίο Εκπαιδευτικού, Αθήνα: ΟΕΔΒ 2010)]