Αισχύλος, Πέρσες 739-758: Το φάντασμα του Δαρείου και η Άτοσσα αιτιολογούν την ήττα του Ξέρξη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας

ΔΑΡΕΙΟΣ
Αχ, τί γρήγορα το τέλος ήρθε των χρησμών! κι ο Δίας
στου ίδιου του παιδιού μου επάνω το κεφάλι έκαμε έτσι
να ξεσπάσουν οι μαντείες· και γελιόμουν πάντα εγώ
πως οι θεοί ίσως και ναφήναν χρόνια να περνούσαν πριν.
Μα όταν ο άνθρωπος τα σπρώχνει, βάζει χέρι κι ο θεός.
Τώρα φαίνεται έχει ανοίξει για όλους τους δικούς πληγή
συμφορών κ' ήτανε ο γυιος μου, δίχως να καλοσκεφθή
μες της νιότης του τη βράση, που κατάφερε όλ' αυτά·
που φαντάστηκε σα δούλο με αλυσίδες τον ιερό
τον Ελλήσποντο να τρέχη πως θα σταματούσε αυτός,
το θεϊκό ρέμμα του Βοσπόρου, και ναλλάξη τη μορφή
του πορθμού και βάζοντάς του σφυροχτύπητα δεσμά
στράτ' απέραντη νανοίξη στο μεγάλο του στρατό·
κι άνθρωπος αυτός, πως όλους θα νικούσε τους θεούς
και μαζί τον Ποσειδώνα, πίστεψε ο άμυαλος! λοιπόν
πώς δεν ήταν του νου βλάβη που έπιασε το γυιο μου αυτή;
Μα φοβούμαι, ο άπειρος ο πλούτος, τόσων κόπων μου καρπός,
μη γενή οποιανού προφτάση απ' τους ανθρώπους αρπαγή.

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Τέτοια μάθαιν' από φίλους, πούχε γύρω του κακούς
ο αψύς Ξέρξης· και του λέγαν πως εσύ πλούτο πολύ
μάζεψες για τα παιδιά σου στους πολέμους· ενώ αυτός
μες στο σπίτι, όχι σαν άντρας, σέρνει μόνο το σπαθί
και καθόλου δεν αυξαίνει του πατέρα του το βιος.
τέτοιους ντροπιασμούς νακούη κάθε μέρα απ' τους κακούς
φίλους, τόβαλε στο νου του κι αποφάσισε κι αυτός
να σηκώση κατά πάνω στην Ελλάδα το στρατό.

[Πηγή: Οι τραγωδίες του Αισχύλου, μτφ. Ι. Ν. Γρυπάρη, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα, 2001]