Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Σονέτο LVII

Αφού είμαι σκλάβος σου, τί πια μου μένει
τις προσταγές σου απ' το να προσδοκώ;
Γερνά η στιγμή κι η μέρα μου πεθαίνει
που στο δικό σου δεν με βρει πλευρό.

Κι όμως, ποτέ την καρτερία δεν χάνω
με τον νωθρό καιρό που δεν περνά
ή τη ζωή την αλγεινή που κάνω,
αν μου 'πες προτού φύγεις «έχε γεια».

Κι ούτε ποτέ, κι ας καίγομαι, ρωτάω
πού βρίσκεσαι, τί κάνεις, με ποιους να 'σαι·
μα ξεχασμένος μένω να κοιτάω
πόση χαρά σκορπάς σ' όσους θυμάσαι.

Έτσι τρελή 'ναι η αγάπη· ό,τι κι αν γίνει,
στο νου της το κακό δεν βάζει εκείνη.

[πηγή: μτφ. Κώστας Κουτσουρέλης, περ. Ποίηση, τχ. 18, Φθιν.-Χειμ. 2001, σ. 53]