Λορέντζου Μαβίλη, «Πατρίδα»

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ' αγέρι·
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα.
Σα νύφ' η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,
λάμπει, ενώ σβυέται της αυγής τ' αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·
Τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ' όλα τα μέρη.

Κάθε μοσκοβολιά και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

να σου ξαναφιλήσω τ' άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.

(Μόναχο, 5 Ιουν. 1888)

[πηγή: Μαβίλης, Άπαντα. (Ποίηση – Μεταφράσεις – Μελέτες), εισαγ.-σχόλ.-επιμ. Μιχ. Περάνθης, Βιβλιοπωλείον Αθ. Θ. Πούντζας, Αθήνα, χ.χ., σ. 77]