Μιλτιάδη Μαλακάση, «Ανοιξιάτικη μπόρα»

Βαρειές, πλατειές οι στάλες
Πέφτουν οι μεγάλες
Της βροχής,
Κι αριές·
Κλάμα βουβό και πώς αχείς!
Πώς αντηχείς
Μες στις θλιμμένες τις καρδιές!
Αντάμα με σπασμένες δοξαριές·
Και της φτωχής
Απαντοχής
Οι απελπισιές!...

Διες
Ήλιος του Μαρτιού, μαζύ
Με το χαλάζι το σκληρό
Σαν τ᾿ άστρα.
Ώ έννοια! ζη
Μες στ᾿ άλλα,
Πώχ' η μπόρα.
Ζη κι η στάλα
Ακόμα το νερό,
Αφού,
Στάζ' έτσι τώρα
Μες στη φαρφου-
-ρένια
Γλάστρα...

Απόψ', αλλοί!
Απόψ' αλυ-
σοδέθηκε όλη μου η ζωή,
Μ' ό,τι θροεί, φυλλορροεί,
Σπάζει, σπαράζει,
Κι είναι του πόνου μου αδερφός,
Απόψ' ο ήλιος που κρυφός
Ασπρογαλιάζει,
και πνίγετ' έτσι δίχως φως,
Σαν τη χαμένη μου ψυχή,
Μέσα στο βρόχι σου, ω βροχή!
Και στο χαλάζι
Το μαράζι...

[πηγή: Μιλτιάδης Μαλακάσης, Ποιήματα, εισαγ.-φιλ. επιμ. Γιάννης Παπακώστας, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2004, σ. 368-369]