Πηνελόπη Δέλτα, [Χιώτικο νοικοκυριό...]

Τράβηξα για το σπίτι, να πάγω να βρω το Λουκαδάκο μου. Στην πρασινάδα που απλώνονταν εμπρός στο σπίτι, στέκουνταν ένα ποτιστήρι που γυρνούσε μόνο του και σκορπούσε βροχή το νερό ολόγυρα. Ήταν βαριά η ζέστη και δροσερό το γρασίδι το βρεμένο.

Έτρεξα κάτω από το νερό, κυλίστηκα στο χόρτο, έκανα μια -δυο τούμπες στην πλάτη, τινάχτηκα, και, δροσισμένος, πάλι έκανα για το σπίτι.

Η μεγάλη είσοδος ήταν κλειστή. Πήρα γύρω το σπίτι κι έφθασα σε μια βεράντα, όπου ανέβηκα τρεχάτος και πέρασα από μια μεγάλη γυάλινη πόρτα ορθάνοιχτη, και μπήκα στην τραπεζαρία.

Το τραπέζι ήταν στρωμένο μα η κάμαρα ήταν άδεια.

Έξαφνα άκουσα τη φωνή του Λουκά και το γέλιο της Άννας, της πιο τρελής από τις δυο δίδυμες.

Καταχαρούμενος, έτρεξα κατά τις φωνές, και βρέθηκα σε μια μεγάλη σάλα μαρμαρένια, με χαλιά ριχμένα εδώ κι εκεί, με φυτά πράσινα σε όλες τις γωνιές και λουλούδια σε όλα τα τραπέζια και κονσόλες.

Στο βάθος κάθουνταν όλη η οικογένεια, μαζί και ο ξένος ο Χρήστος, γύρω σ' ένα τραπέζι φορτωμένο ποτήρια και ποτηράκια.

Ήταν πολύ ωραία και δροσερά εκεί μέσα, και σταμάτησα να προσανατολιστώ και να βεβαιωθώ πως βρίσκομαι σε σπίτι και όχι σε περιβόλι, τόσα πολλά ήταν τα λουλούδια.

Τα νερά που είχαν μείνει στη ράχη μου μ' ενοχλούσαν κάπως. Τινάχτηκα πάλι και κυλίστηκα στο χαλί να στεγνωθώ.

Μα την ίδια ώρα φωνές ξέσπασαν στο βάθος της σάλας, πάνω απ' όλες η φωνή της κυρίας Βασιωτάκη. Πετάχτηκα πάνω ξαφνισμένος.

— Έξω! Έξω! Βγάλτε το έξω, το σιχαμένο! Παν τα χαλιά μας!

Τα χαλιά του σπιτιού παν; Ποιος αυθάδης θα τολμούσε να τ' αγγίξει, όσο ήμουν εγώ εκεί;

Θυμήθηκα τα επαινετικά λόγια του Μήτσου στο βαπόρι, για την καλή μου ράτσα, και άρχισα να πηδώ από λαχτάρα να κάνω κάτι καλό.

— Έξω! Πάρτε τον έξω! φώναζε θυμωμένα η κυρά μου, χτυπώντας τα χέρια της προς το μέρος μου.

Πετάχτηκα ευθύς να τη βοηθήσω, γαβγίζοντας για να της πω την αφοσίωση μου.

Ποιος ήταν ο κακός; Μόνο ο Χρήστος ήταν ξένος, αυτός που χαμογελούσε καθισμένος ήσυχα στην πολυθρόνα.

Αυτός βέβαια θα έβαλε με το νου του κακόβουλες ιδέες για τα όμορφα χαλάκια. Σ' αυτόν λοιπόν όρμησα κι εγώ.

Μα με το πρώτο μου βήμα, πετάχθηκε πάνω η κυρία Βασιωτάκη.

— Γιώργο, να ζήσεις, βγάλ' το έξω το σιχαμένο! φώναξε στον άντρα της. Καλέ για δες το! Τί είναι αυτά!

Κάτι υγρό κυλούσε στο μάτι μου, με τύφλωνε. Έσκυψα στο χαλί, και με μια σκουπισιά στέγνωσα τη μαλακιά λάσπη, κι ελεύθερος πάλι, ρίχθηκα γαβγίζοντας του κακού Χρήστου.

Μ' αυτός, χωρίς να σηκωθεί, άπλωσε το χέρι και με κάλεσε.

— Εδώ, εδώ, ήσυχα, είπε σιγά.

Η κυρία Βασιωτάκη ήταν έξω φρενών τώρα.

— Λάσπες! φώναξε. Λάσπες στο άσπρο χαλάκι! Έξω! Έξω, Μάγκα! Βγάλτε τον έξω!

— Δε βαριέσαι, καημένη Μαρίνα! είπε καλόβουλα ο αφέντης μου. Ας λερωθούν και μια φορά τα χαλιά σου, έτσι, για αλλαγή...

— Τί λες, Γιώργο;... Καλέ τί είναι αυτά; Σκυλιά τώρα και στα σαλόνια θα έχομε; Μήτσο, Χρήστο, εσύ Εύα που κάθεσαι και γελάς, βγάλτε το έξω, βγάλτε το έξω το σιχαμένο...

Ξέφυγα του Χρήστου και στάθηκα παρακάτω, κουνώντας την ουρά μου, τ' αυτιά μου ορτσωμένα, γυρεύοντας να καταλάβω. Πως η κυρά μου ήταν θυμωμένη με μένα, άρχιζα να το νιώθω. Μα για ποιο λόγο ήταν θυμωμένη άραγε; Τα χαλιά ήταν όλα στη θέση τους. Τί της είχα κάνει; Εκείνη, όλο και πιο στενοχωρημένη, έλεγε του γιου της:

— Μήτσο, σε παρακαλώ, σοβαρά, βγάλ' τον έξω!

Ο Μήτσος σηκώθηκε και μ' έπιασε από τον κολάρο.

— Κακόμοιρε, λασπωμένε, ανόητε Μάγκα! είπε δίνοντας μου μια μπατσιά στη ράχη. Που θέλησες να τα βάλεις με χιώτισσα νοικοκυρά!

— Βάστα τον καλά, είπε η κυρία Βασιωτάκη πατώντας το κουμπί του κουδουνιού. Να έλθει ο Σωτήρης να τον πάρει. Κοίταξε, καλέ, χάλια! Κοίταξε λάσπες που έφερε μέσα! Σωτήρη, διέταξε στον υπηρέτη που παρουσιάζουνταν βελαδωμένος, πάρε έξω το σκύλο και δώσε τον αμέσως του Άλη, να τον πλύνει και να τον δέσει στο στάβλο...

— Όχι δα, καημένη γυναίκα! διαμαρτυρήθηκε ο κύριος Βασιωτάκης. Άφησε το ζώο να γνωρίσει καλά το σπίτι, ειδεμή πώς θα μάθει να το φυλάγει;

— Δεν ακούω τίποτα! είπε η κυρά μου. Ας τον πλύνουν πρώτα, ας τον καθαρίσουν, κι έπειτα βλέπομε. Πήγαινέ τον, Σωτήρη, και ύστερα φέρε μια σφουγγοπάνα και νερό, να πάρεις από δω τις λάσπες...

Ενόσω κουβαλητό μ' έπαιρνε ο Σωτήρης, κοίταζα μελαγχολικά κάτι σημαδάκια μαυρειδερά στο άσπρο φόντο του χαλιού. Αυτά ήταν η αιτία όλου του κακού, το καταλάβαινα τώρα. Ήταν πατημασιές δικές μου, όλες, τόσο όμως μικρές και ασήμαντες, που αλήθεια δεν άξιζε να στενοχωρεθεί έτσι γι' αυτά η κυρία Βασιωτάκη και να με πει τρεις φορές σιχαμένο.

Τί απογοήτευση για μένα! Νόμιζα τον εαυτό μου παστρικομαθημένο και καλοαναθρεμμένο. Γιατί πολλές φορές είχα ακούσει να λέγει ο Σωτήρης και οι περιβολαρέοι της Κηφισιάς, πόσο καλομαθημένος ήμουν, πως ποτέ δεν... Όχι σαν κάτι άλλα σκυλιά που όλο ξεχνούν πως βρίσκονται σε σπίτι...

Και τώρα ν' ακούσω τέτοια λόγια από την κυρά μου...

Κακομοίρης! Δεν ήξερα τί θα πει χιώτισσα νοικοκυρά. Δε φαντάζουμουν τί θα πει πάστρα χιώτικη.

Απέξω, στη σκάλα της υπηρεσίας, απαντήσαμε ένα νόστιμο κορίτσι που φορούσε μιαν άσπρη κεντημένη ποδιά κι ένα κουρέλι κεντημένο στο κεφάλι. Καθώς μας είδε, την πήραν τα γέλια.

Και αλήθεια, φαντάζομαι τί γελοίος που θα φαίνουμουν καθώς με κουβαλούσε ο Σωτήρης, κρεμασμένο από το πετσί του σβέρκου, τα τέσσερα μου πόδια λασπωμένα και υγρά, τεντωμένα σαν ξυλαράκια.

— Ορίστε μας τώρα! Και σκυλιά στα σαλόνια! είπε ο Σωτήρης κατσουφιασμένος. Μόνο πια αυτό μας έλειπε. Παρ' τον, Μαριγώ, να ζήσεις, δώσε τον του Άλη, να τον πλύνει και να τον ξαναφέρει. Τον θέλει ο Κύριος.

— Και αμέ η Κυρία; ρώτησε γελώντας η Μαριγώ.

— Τί να κάνει, αφού το θέλει ο Κύριος; Ας είμαστε καλά εσύ κι εγώ που θα έχομε να παστρεύομε τώρα και τις λάσπες του σκύλου. Πάρ' τον εσύ το σκύλο, να πάγω εγώ να πλύνω μέσα τα χαλιά!

Με πήρε η Μαριγώ και με κατέβασε στην κουζίνα.

Πήγαινα. Μα το φιλότιμο μου ήταν βαθιά πειραγμένο, γιατί ο Σωτήρης μιλούσε τώρα για μένα σα να ήμουν κανένας κακοαναθρεμμένος.

Κρίμα στο καλό όνομα που είχα βγάλει στην Κηφισιά!

Άρχισα ν' αντιλαμβάνομαι πως όσο μεγαλώνεις και μαθαίνεις, τόσο βλέπεις πως δεν ξέρεις τίποτα.

Κι έτσι τώρα μάθαινα πως οι λάσπες είναι κακά πράματα. Ποτέ δεν το είχα φανταστεί! Στο γρασίδι της Κηφισιάς, στις πρασιές με τα τριαντάφυλλα, ανάμεσα στα πεύκα όπου τρύπωνα, πάντα είχε λάσπες σαν έβρεχε ή σαν πότιζε ο περιβολάρης. Μα ποτέ δεν είχα δει κανένα να τις πλένει από χάμω, ούτε να φέρνει σφουγγοπάνες και να τρίβει το γρασίδι, για να το καθαρίσει. Καθαρό και ολοπράσινο ήταν και ωραιότερο ακόμα και δροσερότερο από τα χαλιά της κυράς μου, με όλες του τις λάσπες, και ας με συμπαθήσει η κυρία Βασιωτάκη. Λοιπόν τί κακό έκανα; Και γιατί με βγάλαν έξω; Και γιατί να με πει τρεις φορές η κυρά μου πως είμαι σιχαμένος;...

Με αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις ακολούθησα τη Μαριγώ που μ' έσερνε από το γιακά μου.

Και κατεβήκαμε στην κουζίνα.

[πηγή: Π.Σ. Δέλτα, Μάγκας, Βιβλιοπωλείον της "Εστίας" Ι.Δ. Κολλάρου & Σίας Α.Ε, Αθήνα 1991, σ. 32-37]