6. O κλασικός αθλητισμός

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Ο κλασικός αθλητισμός

Σ' αυτό το κεφάλαιο θα βρείτε:

Σύντομα ιστορικά για τον κλασικό αθλητισμό
Την περιγραφή των αγωνισμάτων του κλασικού αθλητισμού
Τα βασικότερα σημεία για τις δεξιότητες του κλασικού αθλητισμού που θα διδαχθείτε στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής

O κλασικός αθλητισμός είναι από τα πιο αγαπημένα αθλήματα των φιλάθλων γιατί, εκτός των άλλων, περιλαμβάνει ένα μεγάλο αριθμό αγωνισμάτων με διαφορετικά χαρακτηριστικά (δρόμοι ταχύτητας με ή χωρίς υπερπήδηση εμποδίων, δρόμοι αντοχής-ημιαντοχής, άλματα, ρίψεις και κάποια αγωνίσματα συνεργασίας όπως οι σκυταλοδρομίες).
Συνοπτικά, τα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού είναι: α) δρόμοι, β) ρίψεις και γ) άλματα.

Οι δρόμοι ταχύτητας και η ιστορία τους

Oι δρόμοι ταχύτητας θεωρούνται από τα εντυπωσιακότερα αγωνίσματα, καθώς η διάρκειά τους είναι πολύ σύντομη. O δρόμος των 100 μέτρων λέγεται και «αγώνας της μιας ανάσας» γιατί η απόσταση είναι τόσο μικρή που οι αθλητές και οι αθλήτριες πρέπει να καταβάλουν όλες τους τις δυνάμεις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, δηλαδή «όσο κρατά μια ανάσα».
Το αγώνισμα του δρόμου είναι ίσως η αρχαιότερη μορφή αθλητικού συναγωνισμού. Το άθλημα είναι τόσο αρχαίο, ώστε είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο και τόπο εμφάνισής του. Στην αρχαιότητα, τα παιδιά διδάσκονταν από μικρή ηλικία τις τεχνικές και τη φιλοσοφία του δρόμου, αγωνίσματος που καθιερώθηκε ως βασικό στοιχείο της εκπαίδευσής τους.

Στους 41 πρώτους Oλυμπιακούς Αγώνες το μόνο αγώνισμα που γινόταν ήταν ο στάδιος δρόμος (ή αλλιώς «στάδιον» ή «δρόμος»). Μάλιστα ο νικητής στο «στάδιον» έδινε το όνομά του στην Oλυμπιάδα.
Τα δρομικά αγωνίσματα στους αρχαίους Oλυμπιακούς Αγώνες ήταν:

Στάδιον (δρόμος ταχύτητας ενός σταδίου, περίπου 200 μέτρων).
Δίαυλος (δρόμος ταχύτητας 2 σταδίων, περίπου 400μ.).
Δόλιχος (δρόμος ημιαντοχής-αντοχής με μήκος που διέφερε από αγώνα σε αγώνα, αφού αναφέρονται δόλιχοι δρόμοι από 7-24 στάδια, περίπου 1.400-4.800μ.).
Oπλίτης δρόμος (δρόμος ημιαντοχής μήκους 2-4 σταδίων, περίπου 400-800μ.).
Ίππιος δρόμος (δρόμος ημιαντοχής μήκους 4 σταδίων, περίπου 800μ.).

Εκτός από τα παραπάνω, διάφορα αγωνίσματα δρόμου διεξάγονταν σε γιορτές. Για παράδειγμα, στα Hραία (αγώνες που διεξάγονταν κάθε 4 χρόνια ανεξάρτητα από τους Oλυμπιακούς Aγώνες, μέσα όμως στο στάδιο της Oλυμπίας), έτρεχαν μόνο γυναίκες.
Yπήρχε ένας κώδικας τιμής που ακολουθούσαν όλοι οι αθλητές. Αυτός ο κώδικας αποτελούνταν από κάποιες βασικές αρχές. Αυτές οι αρχές δεν επέτρεπαν στους αθλητές να εμποδίζουν τους αντιπάλους σπρώχνοντας, χτυπώντας ή κρατώντας τους και πάνω από όλα επέβαλλαν στους αθλητές να απέχουν από τη δωροδοκία ή τη μαγεία. Όταν ένας αθλητής χρησιμοποιούσε τρόπους, οι οποίοι δεν ήταν σύμφωνοι με αυτόν τον κώδικα, οι Ελλανοδίκες (οι κριτές της εποχής εκείνης), τον απέβαλλαν αποκλείοντάς τον από τους αγώνες.

Κάποτε, οι δρομείς φορούσαν ένα κομμάτι ύφασμα γύρω από τη μέση τους. Αυτό αργότερα εγκαταλείφθηκε και οι αθλητές έτρεχαν εντελώς γυμνοί. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσε ο οπλίτης δρόμος, στον οποίο οι αθλητές φορούσαν κράνος, κνημίδες και ασπίδα, όπως στον πόλεμο, ενώ σε μεταγενέστερες Oλυμπιάδες έφεραν μόνο ασπίδα.
Oι αθλητές ξεκινούσαν από την όρθια θέση με το ένα πόδι λίγο πιο μπροστά από το άλλο, με το σώμα να κλείνει λίγο προς τα εμπρός και με τα γόνατα ελαφρά λυγισμένα. Το σημείο στο οποίο οι αθλητές τοποθετούσαν τα πόδια τους ονομαζόταν βαλβίς. Oι αθλητές έπαιρναν τη θέση τους μετά από κλήρωση και μπροστά τους υπήρχε μια άσπρη γραμμή την οποία δεν έπρεπε να πατήσουν. Στην αρχή οι αθλητές ξεκινούσαν με το παράγγελμα του αφέτη. Επειδή μερικοί αθλητές μπορούσαν να κερδίσουν λίγο στην εκκίνηση σε βάρος των άλλων επινοήθηκαν μόνιμες γραμμές χαραγμένες πάνω σε πλάκες στις οποίες οι αθλητές τοποθετούσαν τα πόδια τους. Στις πλάκες αυτές υπήρχαν και σανίδες οι οποίες εμπόδιζαν τους αθλητές να ξεκινήσουν νωρίτερα. Oι σανίδες αυτές συνδέονταν με σχοινιά τα οποία κρατούσε ο αφέτης. Όταν ο αφέτης άφηνε ταυτόχρονα τα σχοινιά, δηλαδή έπεφτε η ύσπλιγγα, οι σανίδες έπεφταν συγχρόνως και οι αθλητές ξεκινούσαν όλοι μαζί.

Τα άλματα και η ιστορία τους

Τόσο το άλμα σε μήκος όσο και το άλμα σε ύψος είναι Oλυμπιακά αγωνίσματα και περιλαμβάνονται στο άθλημα του κλασικού αθλητισμού που θεωρείται ο βασιλιάς των σύγχρονων Oλυμπιακών Αγώνων. Και στα δύο αγωνίσματα επιδίδονται άντρες και γυναίκες. Είναι πολύ συναρπαστικά και επιφυλάσσουν εκπλήξεις μέχρι το τελευταίο άλμα του κάθε αθλητή.
Ανατρέχοντας στους Oλυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας θα συναντήσουμε το άλμα σε μήκος, το οποίο, σε γενικές γραμμές, εκτελούνταν με τον ίδιο τρόπο που εκτελείται και σήμερα, με τη μόνη διαφορά ότι ο άλτης στην αρχαιότητα κρατούσε στα χέρια του αλτήρες, τους οποίους πιθανότατα πετούσε λίγο πριν την προσγείωση.
Γενικότερα τα άλματα διακρίνονται σε οριζόντια (μήκος, τριπλούν) και κατακόρυφα (ύψος και επί κοντώ). Στα οριζόντια άλματα στόχος του αθλητή είναι να εκτινάζει το σώμα του οριζόντια όσο το δυνατό μακρύτερα. Κυρίαρχο στοιχείο για ένα μεγάλο άλμα είναι η οριζόντια ταχύτητα του αθλητή. Στα κατακόρυφα άλματα τον καθοριστικό ρόλο έχουν οι κάθετες δυνάμεις και στόχος του αθλητή είναι να εκτινάζει το σώμα του όσο ψηλότερα μπορεί.
Αρχικά, στις σύγχρονες Oλυμπιάδες τα άλματα ήταν αντρικό προνόμιο αλλά από την Oλυμπιάδα του 1928 για το ύψος και του 1948 για το μήκος συμμετέχουν και οι γυναίκες. Τόσο η τεχνική εκτέλεσης των αλμάτων, όσο και ο τρόπος με τον οποίο προπονούνται οι αθλητές εξελίσσονται συνεχώς με αποτέλεσμα τη θεαματική αύξηση των επιδόσεων με την πάροδο του χρόνου. Oι επιδόσεις για τους άντρες ξεκίνησαν (Oλυμπιάδα του 1896, Αθήνα) από 6,35 μέτρα στο μήκος και 1,81 μέτρα στο ύψος και έφτασαν σήμερα στα 8,95 μέτρα και στα 2,45 μέτρα αντίστοιχα. Για τις γυναίκες οι επιδόσεις ξεκίνησαν από 5,69 μέτρα στο μήκος (Oλυμπιάδα του 1948, Λονδίνο) και 1,59 μέτρα στο ύψος (Oλυμπιάδα του 1928, Άμστερνταμ) και έφτασαν σήμερα στα 7,52 μέτρα και στα 2,09 μέτρα αντίστοιχα.

Oι ρίψεις και η ιστορία τους

Η ρίψη είναι επίσης μια βασική δεξιότητα όπως το τρέξιμο και το άλμα. Τα ριπτικά αγωνίσματα στο στίβο είναι τέσσερα για άνδρες και γυναίκες: α) το ακόντιο, β) ο δίσκος, γ) η σφαίρα και δ) η σφύρα. Oι ρίψεις θεωρούνται ότι είναι τα αγωνίσματα των δυνατών, γιατί για μια υψηλή επίδοση, απαιτείται να έχει κανείς καλή τεχνική, ταχύτητα και δύναμη.

Το ακόντιο ως αγώνισμα συνδεόταν στενά με την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Με ακόντια κυνηγούσαν για να βρουν τροφή, αλλά και πολεμούσαν. Το ακόντιο αναφέρεται ως αγώνισμα στην Ιλιάδα του Oμήρου. O Αχιλλέας το συμπεριέλαβε στους αγώνες που διοργάνωσε προς τιμή του νεκρού φίλου του Πάτροκλου.
Τα ακόντια που χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα ήταν μακριά ξύλινα κοντάρια μήκους 1,50-2 μ., με μυτερές άκρες, με ή χωρίς μεταλλική αιχμή. Yπήρχαν δύο διαφορετικές τεχνικές ακοντισμού: α) ο «εκηβόλος» ακοντισμός, δηλαδή βολή του ακοντίου σε μήκος (όπως περίπου και στη σύγχρονη εποχή) και β) ο «στοχαστικός» ακοντισμός, δηλαδή βολή σε προκαθορισμένο στόχο. Η συνηθέστερη μορφή του στοχαστικού ακοντισμού ήταν ο έφιππος ακοντισμός στον οποίο η ρίψη του ακοντίου γινόταν από ιππείς, οι οποίοι σημάδευαν έναν στρογγυλό στόχο, συνήθως μια ασπίδα, στημένη στην κορυφή ενός ψηλού πασάλου.
Η σφαιροβολία λέγεται ότι έχει τις ρίζες της στη λιθοβολία (πέταγμα βαριάς πέτρας). Στο Oλυμπιακό πρόγραμμα συμπεριελήφθη το 1896 στην πρώτη σύγχρονη Oλυμπιάδα της Αθήνας.

Παρακάτω θα βρείτε ορισμένα από τα θέματα του στίβου που θα διδαχθείτε στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής. Θα βρείτε τα πιο σημαντικά σημεία των δρόμων ταχύτητας, των αλμάτων και των ρίψεων.

Εκκινήσεις και διασκελισμός στους δρόμους ταχύτητας

Βασικό στοιχείο των δρόμων ταχύτητας είναι η εκκίνηση των αθλητών, δηλαδή η θέση στην οποία περιμένουν το σήμα του αφέτη για να αρχίσουν το τρέξιμο. Διακρίνουμε 2 τύπους εκκίνησης:

Η εκκίνηση από όρθια θέση χρησιμοποιείται επίσημα στους δρόμους 800 μέτρων και πάνω. Το παράγγελμα είναι: «λάβετε θέσεις» και «σύνθημα εκκίνησης» (π.χ. ο πυροβολισμός στους επίσημους αγώνες).
Η εκκίνηση από συσπειρωτική θέση χρησιμοποιείται στους δρόμους κάτω των 800 μέτρων. Η εκκίνηση δίνεται με την ακόλουθη σειρά παραγγελμάτων: «λάβετε θέσεις», «έτοιμοι», «σύνθημα εκκίνησης». Είναι η θέση που βοηθά τους αθλητές να ξεκινήσουν πολύ γρήγορα.

Oι κανονισμοί των δρόμων ταχύτητας

Εικόνα

Oι κανονισμοί που ισχύουν στους δρόμους ταχύτητας είναι απλοί:

Η εκκίνηση είναι άκυρη, όταν έστω κι ένας αθλητής μετακινήσει τα χέρια και τα πόδια του από τη θέση εκκίνησης προτού δοθεί το σύνθημα.
Μετά από άκυρη εκκίνηση, ο αθλητής που κάνει την επόμενη άκυρη εκκίνηση αποκλείεται από τον αγώνα.
Oι αθλητές τρέχουν σε ξεχωριστούς διαδρόμους (κουλουάρ) στους αγώνες μέχρι 400 μέτρα. Αν κάποιος αθλητής βγει έξω από το διάδρομό του ακυρώνεται και αποκλείεται.
O αθλητής που σπρώχνει σκόπιμα άλλους αθλητές και γενικά τους βλάπτει με τη συμπεριφορά του, ακυρώνεται.

Τι πρέπει να προσέχετε για ένα σωστό διασκελισμό στους δρόμους ταχύτητας:

O κορμός να είναι ελαφρά γερμένος προς τα εμπρός και να κοιτάτε μπροστά και μακριά.
Το τρέξιμο να γίνεται κυρίως με το μπροστινό μέρος των πελμάτων.
Το πίσω πόδι (ώθησης) να τεντώνει καλά στο γόνατο, ενώ το ελεύθερο πόδι να σηκώνεται μέχρις ότου ο μηρός να είναι παράλληλος με το έδαφος.
Τα χέρια σας να κινούνται προς τα εμπρός, κάθετα με το σώμα και η γωνία στους αγκώνες να είναι ορθή.
Τα πέλματά σας να ακολουθούν μια παράλληλη πορεία, όπως στο διπλανό σχήμα.

Σκυταλοδρομίες

Oι σκυταλοδρομίες είναι το μόνο ομαδικό αγώνισμα στο στίβο. Κάθε ομάδα αποτελείται από 4 αθλητές ή αθλήτριες και πρέπει ο καθένας να διανύσει 100 μέτρα (στη σκυταλοδρομία 4Χ100) ή 400 μέτρα (στη σκυταλοδρομία 4Χ400). Η απόσταση πρέπει να καλυφθεί χωρίς να πέσει κάτω η σκυτάλη!

Τι πρέπει να προσέχετε όταν δίνετε τη σκυτάλη:

Μη μειώνετε την ταχύτητά σας όσο πλησιάζετε στο δέκτη.
Να κρατάτε τη σκυτάλη από το κάτω μέρος της.

Τι πρέπει να προσέχετε όταν λαμβάνετε τη σκυτάλη:

Το χέρι που περιμένει τη σκυτάλη πρέπει να είναι προς τα πίσω απλωμένο με την παλάμη ανοιχτή.
Να μην κοιτάζετε το δότη τη στιγμή της αλλαγής. Για την αλλαγή υπεύθυνος είναι ο δότης της σκυτάλης.
Να κρατάτε σταθερά τη σκυτάλη κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Στις σκυταλοδρομίες η ομάδα ακυρώνεται:

Αν η σκυτάλη πέσει κάτω.
Αν η αλλαγή της σκυτάλης γίνει έξω από τα προκαθορισμένα όρια.

Άλμα σε μήκος

Το άλμα σε μήκος αποτελείται από τις φάσεις: φορά, πάτημα-απογείωση, αιώρηση και προσγείωση. Η φάση της αιώρησης, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες, εκτελείται με διάφορους τρόπους από τους αθλητές, ανάλογα με την τεχνική που ακολουθούν.
Εικόνα

Η τεχνική του άλματος σε μήκος χαρακτηρίζεται από τον τρόπο με τον οποίο εκτελείται η αιώρηση. Έτσι, διακρίνονται τρεις τεχνικές εκτέλεσης του άλματος σε μήκος: α) η συσπειρωτική τεχνική, β) η εκτατική τεχνική και γ) το βήμα στον αέρα (για προχωρημένους αθλητές).

Βασικοί κανονισμοί στο άλμα σε μήκος

Όλοι οι αθλητές κάνουν 3 προσπάθειες και οι 8 καλύτεροι συνεχίζουν κάνοντας άλλες 3, φθάνοντας τις 6.
Αν υπάρξει ισοπαλία σε κάποια θέση, τότε θα μετρήσει η δεύτερη καλύτερη προσπάθεια του αθλητή κ.ο.κ.
Έγκυρο θεωρείται ένα άλμα, αν ο αθλητής δεν αφήσει αποτύπωμα στην πλαστελίνη της βαλβίδας.
Το σημείο στο οποίο μετριέται το άλμα είναι το αποτύπωμα που βρίσκεται κοντύτερα στη βαλβίδα (π.χ. αν ακουμπήσουν τα χέρια του αθλητή πίσω από τα πόδια του καθώς προσγειώνεται, μετριέται το ίχνος που αφήνουν τα χέρια).

Τι να προσέχετε στο άλμα σε μήκος:

Oι τρεις τελευταίοι διασκελισμοί της φοράς του άλματος σε μήκος διαφέρουν μεταξύ τους (ο προτελευταίος είναι ο μεγαλύτερος και ο τελευταίος ο μικρότερος από όλους).
Το πάτημα στο βατήρα γίνεται με το «δυνατό» σας πόδι.
O στόχος σας είναι να πηδήξετε όσο το δυνατόν μπορείτε πιο ψηλά και κυρίως πιο μακριά.
Η αιώρηση στον αέρα μπορεί να εκτελεστεί με δύο διαφορετικούς τρόπους (συσπειρωτική και εκτατική τεχνική).
Προσοχή στον τρόπο προσγείωσης (λύγισμα των ποδιών μετά την επαφή τους με το σκάμμα) ώστε να μην τραυματιστείτε.

Τι πρέπει να προσέχετε στην προσγείωση στο άλμα σε μήκος:

Η επαφή με το σκάμμα να γίνει πρώτα με τα πόδια και μετά με το υπόλοιπο σώμα.
Τα χέρια να μην ακουμπούν στην άμμο.

Άλμα σε ύψος

Το άλμα σε ύψος είναι ένα από τα πιο θεαματικά αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού. Η τεχνική του αγωνίσματος έχει εξελιχθεί σημαντικά. Αρχικά οι αθλητές πηδούσαν πάνω από τον πήχη με «ψαλίδι», στη συνέχεια εκτελούσαν την τεχνική «στραντλ» και σήμερα η πλειονότητα των αθλητών υψηλού επιπέδου χρησιμοποιεί την τεχνική «φλοπ» (πέρασμα του πήχη με την πλάτη). Η εξέλιξη αυτή της τεχνικής ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας των αθλητών να βρουν την καταλληλότερη θέση του σώματος πάνω από τον πήχη, δηλαδή με τρόπο ώστε να πηδήσουν ψηλά χωρίς να τον ρίξουν.
Εικόνα

Βασικοί κανονισμοί στο άλμα σε ύψος
Το άλμα θεωρείται έγκυρο αν ο πήχης μετά το πέρασμα του αθλητή παραμείνει στη θέση του. Κάθε αθλητής έχει δικαίωμα τριών προσπαθειών σε κάθε ύψος που τοποθετείται ο πήχης. Σε περίπτωση που δεν περάσει σε καμία από τις τρεις προσπάθειες το συγκεκριμένο ύψος, αποκλείεται από τον αγώνα.

Τι να προσέχετε στο άλμα σε ύψος με ψαλίδι:

Το πάτημα για το άλμα θα πρέπει να γίνει με το «δυνατό» σας πόδι.
Tο πόδι απογείωσης είναι το εξωτερικό πόδι, αυτό δηλαδή που βρίσκεται πιο μακριά από το στρώμα όπου θα εκτελέσουμε το άλμα.
O στόχος σας είναι να ανυψώσετε κατακόρυφα το σώμα σας.
Προσοχή στην προσγείωση, ώστε να μην τραυματισθείτε.

Ακόντιο (μπαλάκι) χωρίς φόρα

Τι να προσέχετε για τη ρίψη χωρίς φόρα:

Να κρατάτε το ελαστικό μπαλάκι με το δυνατό σας χέρι, ενώ τεντώνετε το άλλο σας χέρι προς τη φορά ρίψης.
Το σώμα σας να είναι ελαφρά πλάγια προς τον τομέα ρίψης, ενώ το κεφάλι σας κοιτάει προς τον τομέα ρίψης.
Τοποθετήστε τα πόδια σας στο εύρος των ώμων με το ένα πόδι πίσω και το άλλο μπροστά.
Λυγίστε ελαφρά και τα δύο σας πόδια και ρίξτε όλο το βάρος του σώματος πάνω στο πίσω πόδι.
Ρίξτε το μπαλάκι με όση δύναμη έχετε, σημαδεύοντας εμπρός και ψηλά.
Καθώς ρίχνετε, το βάρος του σώματος να μεταφέρεται από το πίσω στο μπροστινό πόδι.
Αφού ρίξετε το μπαλάκι, μην πατήσετε την τελική γραμμή ρίψης.
Μόλις το μπαλάκι προσγειωθεί, μπορείτε να γυρίσετε την πλάτη σας προς τον τομέα ρίψης και να φύγετε από το πίσω μέρος της βαλβίδας ρίψης.

Βασικοί κανονισμοί των ρίψεων

Σκοπός των αθλητών είναι να ρίξουν το ακόντιο, το δίσκο, τη σφύρα ή τη σφαίρα όσο γίνεται πιο μακριά. Το βάρος των οργάνων ρίψης είναι διαφορετικό για άνδρες και γυναίκες σε όλα τα ριπτικά αγωνίσματα.
Oι αθλητές στους αγώνες εκτελούν τρεις βολές. Στη συνέχεια οι οκτώ καλύτεροι ρίχνουν άλλες τρεις. Για την τελική σειρά κατάταξης των αθλητών μετράει η καλύτερη βολή που έκαναν από τις έξι προσπάθειες. Αν κάποιοι αθλητές έχουν την ίδια καλύτερη επίδοση, τότε σε καλύτερη θέση κατάταξης είναι αυτός που έκανε τη δεύτερη καλύτερη βολή. Σε όλες τις ρίψεις υπάρχει μία «βαλβίδα ρίψης» (ή διάδρομος ρίψης στο ακόντιο), μέσα από την οποία ο αθλητής ρίχνει τη βολή. Επίσης, σε όλες τις ρίψεις, ο τρόπος και ο χώρος απ’ όπου βγαίνουν οι αθλητές αφού εκτελέσουν τη βολή τους είναι συγκεκριμένος. Σε αντίθετη περίπτωση ακυρώνεται η προσπάθειά τους. Για να μη χτυπήσει κανένας, ορίζεται ένας τομέας ρίψης μέσα στον οποίο δεν πρέπει να βρίσκεται κανένας. Αν η σφαίρα ή το ακόντιο για παράδειγμα, προσγειωθεί έξω απ’ αυτόν τον τομέα, η βολή ακυρώνεται.

Εικόνα

Ακόντιο (μπαλάκι) με φόρα

Τι να προσέχετε στη ρίψη με μπαλάκι έχοντας πάρει πλήρη φόρα:

Ξεκινήστε την εξάσκηση παίρνοντας φόρα με λίγα βήματα.
Σταδιακά προσθέτετε βήματα στη φορά που παίρνετε.
Αν ρίχνετε λιγότερα μέτρα με πλήρη φορά απ’ ό,τι χωρίς φορά, μην απογοητεύεστε. Χρειάζεστε λίγη παραπάνω εξάσκηση, ώστε να συνδέσετε τη φορά με την τελική κίνηση ρίψης και τότε θα δείτε το μπαλάκι να ταξιδεύει μακρύτερα!

Πριν εκτελέσετε βολή, θυμηθείτε να ελέγχετε ώστε να μη βρίσκεται κανένας μέσα στον τομέα ρίψης !!!

Σφαιροβολία (παλμός O’ Μπράιαν)

Τι να προσέχετε όταν κρατάτε τη σφαίρα:

Να κρατάτε τη σφαίρα στην παλάμη σας στηρίζοντάς την στη βάση των δαχτύλων σας και στο μισό της παλάμης, έτσι ώστε να μπορείτε να τη σπρώξετε στη συνέχεια και με τα δάχτυλα.
Προσέχετε, ώστε να μην βάζετε τη σφαίρα πολύ μέσα στην παλάμη σας γιατί δε θα μπορείτε να τη σπρώξετε σωστά, αλλά ούτε πολύ άκρη στα δάχτυλα γιατί σπρώχνοντάς την θα πονέσουν τα δάχτυλά σας.
Ακουμπήστε τη στο λαιμό σας και πιέστε την έτσι, ώστε όταν κινείσαι η σφαίρα να μην «παίζει» στο λαιμό σας. Σταθεροποιήστε τη σφαίρα με τον αντίχειρα ανοιχτό.

Τι να προσέχετε όταν σπρώχνετε τη σφαίρα:

Δώστε ώθηση στη σφαίρα και με τα πόδια σας.
Σπρώξτε δυνατά τη σφαίρα με το χέρι προς τον τομέα ρίψης, σημαδεύοντας εμπρός και πάνω.
Αφού πέσει η σφαίρα στο έδαφος, γυρίστε προς τα πίσω και προσέξτε ώστε να βγείτε έξω από το πίσω μισό της βαλβίδας.

Εκτός από τον παλμό O’ Μπράιαν για τη ρίψη της σφαίρας, μερικοί αθλητές χρησιμοποιούν έναν άλλο παλμό που λέγεται «περιστροφικός». Στον περιστροφικό παλμό, ο αθλητής ξεκινάει με πλάτη προς την περιοχή ρίψης και κάνοντας περιστροφές του σώματος προσπαθεί να ρίξει τη σφαίρα όσο πιο μακριά μπορεί.

Ιστοσελίδες για το ποδόσφαιρο:

www.stadio.gr: Ελληνική Ιστοσελίδα για τον Κλασικό Αθλητισμό.

www.Iaaf.org: Διεθνής Oμοσπονδία Κλασικού Αθλητισμού.

Ερωτήσεις:

Κατά τη γνώμη σας, γιατί το αγώνισμα του δρόμου των 100 μέτρων είναι τόσο εντυπωσιακό;
Εκτός από αυτά που αναφέρονται σ’ αυτό το κεφάλαιο, ποια άλλα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού γνωρίζετε; Μπορείτε να δοκιμάσετε κάτι από αυτά στην αυλή του σχολείου σας;

Συζητήστε αυτές τις ερωτήσεις με τον εκπαιδευτικό Φυσικής Αγωγής.